Ζούμε στην Ελλάδα του 2011 που σημαίνει ότι βιώνουμε στο πετσί μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό που κάπου 2 χρόνια τώρα "κυκλοφορεί" στον Πλανήτη με τον όρο Οικονομική Κρίση. Έχουμε τρελαθεί στις απεργίες για να χτυπήσουμε την Κυβέρνηση και τα νέα μέτρα που εφαρμόζει κάθε μέρα που περνά, δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας (όσοι ακόμα έχουμε δουλειές), πνιγόμαστε κάθε τρεις και λίγο στο σκουπιδαριό, όσοι μάλιστα ζούμε στην Αθήνα έχουμε ξεχάσει και την μυρωδιά του καυσαερίου (μαγικό!) γιατί η σαπιλοψαρόβρωμα υπερισχύει όλων (οι βροχούλες μάλιστα των τελευταίων ημερών έχουν σκορπίσει ένα θεσπέσιο μείγμα λιωμένων, ακαθόριστων πραγμάτων στους δρόμους παντού- σπάνια ομορφιά και κάλλος...), γκρινιάζουμε ακατάπαυστα και αλληλοκοιταζόμαστε στραβά ψάχνοντας εξιλαστήρια θύματα για να χρεώσουμε τη μιζέρια μας και γενικώς αυτό το πράγμα τελειωμό δεν έχει!
Να σας πω κάτι όμως; Βαρέθηκα! Ναι, βαρέθηκα και με όλο αυτό το αίσχος που επικρατεί και η κρίση που θα πάθω εγώ θα ξεπερνά και την παγκόσμια! Διότι πάνω από 3 φορές μέσα στο 10ήμερο που πέρασε ένιωσα πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας και άσπρη μέρα δεν θα δούμε αν δεν αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπία!
Το μέγιστο πρόβλημα του μέσου Έλληνα πολίτη, αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται και μιας μεγάλης πλειοψηφίας πολιτών στον κόσμο τούτο, δεν είναι ούτε το τι θα φάει, ούτε το τι θα πιει, αλλά το τι θα αρπάξει ο κώλος του και μόνο! Φαινόμενο που χαρακτηρίζει μάλιστα τις ανεπτυγμένες χώρες και ουχί τις υπανάπτυκτες που αντιμετωπίζουν πραγματικά σοβαρά προβλήματα, κυρίως βιοποριστικά. Να γίνω πιο σαφής για να καταλάβετε...
Είδα χθες ειδήσεις, πράγμα που ομολογώ απέφευγα καιρό τώρα. Και μέσα σε όλα, τι είδαν τα ματάκια μου; Βγαίνει το i-phone 4S! Συγκλονιστήκατε; Όχι; Κακώς! Διότι όπως με έκπληξη διαπίστωσα κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι ξενυχτούν, διανυκτερεύουν και εφημερεύουν έξω από τα δεν-ξέρω-πόσα καταστήματα της Apple ανά τον κόσμο για να πιάσουν στα χεράκια τους το καινούριο τηλέφωνο (που να χτυπήσει παράφωνα και να τους γλιστρήσει από τα χέρια την πρώτη εβδομάδα!).
Θα μου πείτε βέβαια, και τι σε κόφτει εσένα κοπελιά; Με κόφτει και με παρακόφτει και θα σας το αναπτύξω αν μου το επιτρέψετε. Το συγκλονιστικό γεγονός που συνετάραξε την ανθρωπότητα όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο θάνατος του Steve Jobs, το όνομα του οποίου είναι άμεσα συνδεδεμένο και πάλι με την Apple. Κρίμα ο άνθρωπος και Θεός σχωρέσ'τον και όλα αυτά, αλλά φτάνει. Όλα τα sites κοινωνικής δικτύωσης, τα blogs, τα τηλεοπτικά κανάλια και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν είχαν να ασχοληθούν με κάτι άλλο, πλην του συγκεκριμένου θλιβερού γεγονότος, κι ίσως αυτό σε κάποιες περιπτώσεις να είχε ένα κάποιο θετικό αποτέλεσμα, γιατί έκανε κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν και με κάποιου άλλου το πρόβλημα, ξεχνώντας κάπως έτσι λίγο το δικό τους. Θυμάστε τότε, χρόνια πριν που πέθανε η Diana; Έδωσε έμπνευση και στον Jeunet ακόμα και ευτυχώς γι'αυτόν (και για όλους μας) δημιούργησε την Amélie που ήθελε κι αυτή να αλλάξει τον κόσμο. Ακούγομαι σκληρή, αναίσθητη και πολλά άλλα ίσως, αλλά οι σκέψεις μου δεν αφορούν τους εκλιπόντες και δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να προσβάλω τη μνήμη τους (για όσους δεν το έχουν πάρει ήδη χαμπάρι).
Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με την θεοποίηση συγκεκριμένων ανθρώπων-συμβόλων και με όλα του τα επακόλουθα. Τι έγινε που μερικές μέρες πριν πέθανε επίσης και ο Dennis Ritchie; Τίποτα δεν έγινε. Πολλοί δεν το πήραν καν χαμπάρι για να μην πω πως ακόμα περισσότεροι δεν τον ξέρουν καν. Και για να το πάω ακόμα πιο μακριά. Πόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλα τα σημεία του πλανήτη και δεν απασχολούν ΚΑΝΕΝΑΝ; Ενώ ο θάνατος ενός πλούσιου και καλού επιχειρηματία μιας εταιρίας Κολοσσού στην αγορά υπολογιστών και τελευταία και κινητών τηλεφώνων είναι ξαφνικά κοσμοϊστορικό γεγονός και πυροδοτεί μια μορφή πρωτόγνωρης υστερίας που σχετίζεται με ακόμα περισσότερες αγορές και κέρδη;
Επόμενος συλλογισμός. Πόσοι Έλληνες φέτος θα αγοράσουν αυτό το κινητό-κόσμημα; Πολλοί είμαι απόλυτα βέβαιη. Και να είχαν όλοι τα προσόντα να το κάνουν, με γεια τους με χαρά τους! Τα έχουν όμως; Ή μήπως θα τους εμποδίσει η οικονομική κρίση νομίζετε; Όχι, αγαπητοί μου. Γιατί αν ήταν να τους εμποδίσει κάτι, θα ήταν η νοητική τους κρίση, την οποία αν είχαν βέβαια δεν θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε σήμερα. Δεν θα έπαιρναν δάνεια, δεν θα φέσωναν πιστωτικές κάρτες, δεν θα χρεώνονταν μέχρι τα μπούνια. Διότι θα είχαν φραγμούς (λέξη άγνωστη για πολλούς εκεί έξω). Μπορεί να μην έχουν δεύτερο παντελόνι να φορέσουν, αλλά είναι πολύ μουράτο να έχουν i-phone.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με περισσότερα από αυτά που μπορεί να αντέξει η τσέπη μας, δεν έχουν μάθει να ακούν "όχι", από έναν αρρωστημένο φόβο μας να μη μεγαλώσουμε καταπιεσμένα και στερημένα παιδιά, ενώ στην ουσία μεγαλώνουμε αυτιστικά παιδιά δυστυχισμένα, που δεν ξέρουν τι θα πει παιχνίδι με άλλα παιδιά, στην παιδική χαρά, στον δρόμο, στη γειτονιά... Αντ'αυτού, κλεισμένα σε δωμάτια-κουτιά με τον εαυτό τους και τα παιχνίδια τους, όταν θα αναγκαστούν να τα στερηθούν επειδή κάποια στιγμή δεν θα μπορούμε να τους τα παρέχουμε, θα τρελαθούν, θα χάσουν τον εαυτό τους και θα βουλιάξουν σε μια κατάθλιψη που με μαθηματική ακρίβεια, τους τη δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι με τις συνεχόμενες καταφάσεις μας... Αυτό είναι το παρόν μας, αυτό είναι το μέλλον μας και το χτίζουμε εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια και το αχόρταγο εγώ μας.
Διότι πλέον σας οντότητες αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι οι ανάγκες μας...
Το μέγιστο πρόβλημα του μέσου Έλληνα πολίτη, αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται και μιας μεγάλης πλειοψηφίας πολιτών στον κόσμο τούτο, δεν είναι ούτε το τι θα φάει, ούτε το τι θα πιει, αλλά το τι θα αρπάξει ο κώλος του και μόνο! Φαινόμενο που χαρακτηρίζει μάλιστα τις ανεπτυγμένες χώρες και ουχί τις υπανάπτυκτες που αντιμετωπίζουν πραγματικά σοβαρά προβλήματα, κυρίως βιοποριστικά. Να γίνω πιο σαφής για να καταλάβετε...
Είδα χθες ειδήσεις, πράγμα που ομολογώ απέφευγα καιρό τώρα. Και μέσα σε όλα, τι είδαν τα ματάκια μου; Βγαίνει το i-phone 4S! Συγκλονιστήκατε; Όχι; Κακώς! Διότι όπως με έκπληξη διαπίστωσα κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι ξενυχτούν, διανυκτερεύουν και εφημερεύουν έξω από τα δεν-ξέρω-πόσα καταστήματα της Apple ανά τον κόσμο για να πιάσουν στα χεράκια τους το καινούριο τηλέφωνο (που να χτυπήσει παράφωνα και να τους γλιστρήσει από τα χέρια την πρώτη εβδομάδα!).
Θα μου πείτε βέβαια, και τι σε κόφτει εσένα κοπελιά; Με κόφτει και με παρακόφτει και θα σας το αναπτύξω αν μου το επιτρέψετε. Το συγκλονιστικό γεγονός που συνετάραξε την ανθρωπότητα όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο θάνατος του Steve Jobs, το όνομα του οποίου είναι άμεσα συνδεδεμένο και πάλι με την Apple. Κρίμα ο άνθρωπος και Θεός σχωρέσ'τον και όλα αυτά, αλλά φτάνει. Όλα τα sites κοινωνικής δικτύωσης, τα blogs, τα τηλεοπτικά κανάλια και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν είχαν να ασχοληθούν με κάτι άλλο, πλην του συγκεκριμένου θλιβερού γεγονότος, κι ίσως αυτό σε κάποιες περιπτώσεις να είχε ένα κάποιο θετικό αποτέλεσμα, γιατί έκανε κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν και με κάποιου άλλου το πρόβλημα, ξεχνώντας κάπως έτσι λίγο το δικό τους. Θυμάστε τότε, χρόνια πριν που πέθανε η Diana; Έδωσε έμπνευση και στον Jeunet ακόμα και ευτυχώς γι'αυτόν (και για όλους μας) δημιούργησε την Amélie που ήθελε κι αυτή να αλλάξει τον κόσμο. Ακούγομαι σκληρή, αναίσθητη και πολλά άλλα ίσως, αλλά οι σκέψεις μου δεν αφορούν τους εκλιπόντες και δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να προσβάλω τη μνήμη τους (για όσους δεν το έχουν πάρει ήδη χαμπάρι).
Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με την θεοποίηση συγκεκριμένων ανθρώπων-συμβόλων και με όλα του τα επακόλουθα. Τι έγινε που μερικές μέρες πριν πέθανε επίσης και ο Dennis Ritchie; Τίποτα δεν έγινε. Πολλοί δεν το πήραν καν χαμπάρι για να μην πω πως ακόμα περισσότεροι δεν τον ξέρουν καν. Και για να το πάω ακόμα πιο μακριά. Πόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλα τα σημεία του πλανήτη και δεν απασχολούν ΚΑΝΕΝΑΝ; Ενώ ο θάνατος ενός πλούσιου και καλού επιχειρηματία μιας εταιρίας Κολοσσού στην αγορά υπολογιστών και τελευταία και κινητών τηλεφώνων είναι ξαφνικά κοσμοϊστορικό γεγονός και πυροδοτεί μια μορφή πρωτόγνωρης υστερίας που σχετίζεται με ακόμα περισσότερες αγορές και κέρδη;
Επόμενος συλλογισμός. Πόσοι Έλληνες φέτος θα αγοράσουν αυτό το κινητό-κόσμημα; Πολλοί είμαι απόλυτα βέβαιη. Και να είχαν όλοι τα προσόντα να το κάνουν, με γεια τους με χαρά τους! Τα έχουν όμως; Ή μήπως θα τους εμποδίσει η οικονομική κρίση νομίζετε; Όχι, αγαπητοί μου. Γιατί αν ήταν να τους εμποδίσει κάτι, θα ήταν η νοητική τους κρίση, την οποία αν είχαν βέβαια δεν θα φτάναμε εκεί που φτάσαμε σήμερα. Δεν θα έπαιρναν δάνεια, δεν θα φέσωναν πιστωτικές κάρτες, δεν θα χρεώνονταν μέχρι τα μπούνια. Διότι θα είχαν φραγμούς (λέξη άγνωστη για πολλούς εκεί έξω). Μπορεί να μην έχουν δεύτερο παντελόνι να φορέσουν, αλλά είναι πολύ μουράτο να έχουν i-phone.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με περισσότερα από αυτά που μπορεί να αντέξει η τσέπη μας, δεν έχουν μάθει να ακούν "όχι", από έναν αρρωστημένο φόβο μας να μη μεγαλώσουμε καταπιεσμένα και στερημένα παιδιά, ενώ στην ουσία μεγαλώνουμε αυτιστικά παιδιά δυστυχισμένα, που δεν ξέρουν τι θα πει παιχνίδι με άλλα παιδιά, στην παιδική χαρά, στον δρόμο, στη γειτονιά... Αντ'αυτού, κλεισμένα σε δωμάτια-κουτιά με τον εαυτό τους και τα παιχνίδια τους, όταν θα αναγκαστούν να τα στερηθούν επειδή κάποια στιγμή δεν θα μπορούμε να τους τα παρέχουμε, θα τρελαθούν, θα χάσουν τον εαυτό τους και θα βουλιάξουν σε μια κατάθλιψη που με μαθηματική ακρίβεια, τους τη δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι με τις συνεχόμενες καταφάσεις μας... Αυτό είναι το παρόν μας, αυτό είναι το μέλλον μας και το χτίζουμε εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια και το αχόρταγο εγώ μας.
Διότι πλέον σας οντότητες αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι οι ανάγκες μας...
