Ευγνωμοσύνη

©Pesare

 

Πόσες μέρες και νύχτες με άφησαν μ'ένα τραγούδι για βάρκα και μια ψυχή διψασμένη κι αχόρταγη, σαν κοριτσίστικη σχεδόν (ετών δέκα και πάλι, ανυπόμονη κι ενθουσιώδης) για περισσότερα ταξίδια (με αερόστατα, χρωματιστά μπαλόνια, παιδικές σαΐτες και χάρτινα καραβάκια)... Πόσες μελωδίες και λόγια που μοιάζουν δυσνόητα καμιά φορά, πόση ομορφιά- τόσο αβάσταχτη που μπορεί να γεμίσει δυο μάτια με δάκρυα, ασυγκράτητα και λυτρωτικά... Πόσα είναι αυτά που ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει σε μαγεία...
Πόσες εικόνες κι συναισθήματα μπορεί να αγοράσει και να στριμώξει κανείς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά με μια χούφτα χρήματα;
Ανεκτίμητα...

Όπως οι σκέψεις που μια φίλη σου ψιθύρισε για να γιατρέψει την ψυχή της και δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο από ένα βλέμμα για να υποσχεθείς πως θα είσαι κοντά της πάντα. Όπως το γέλιο ενός ξανθού κοριτσιού με  πεντακάθαρο πρόσωπο που φυλάει θησαυρό μια αγάπη για δυο, με τον πιο σπάνιο τρόπο- και δεν ξέρει κανείς πως πονά... Όπως οι λέξεις που χαράζει κρυφά με βιασύνη ένα αγόρι που δείχνει ακλόνητο, κι όμως τα λόγια του φωνάζουν ανάγκη και έρωτα και μοναξιά και οργή και πόθο και λίγοι μονάχα μπορούν να το νιώσουν. Όπως ένας λυγμός που αγκάλιασες, ένα δάκρυ που έσβησες... Όπως ένα άγγιγμα που  σου χαρίστηκε με τον πιο απλό τρόπο και νιώθεις την ανιδιοτέλειά του...
Κι εδώ κάπου δεν μπορώ παρά να σωπάσω, ανάξια να σχηματίσω οποιαδήποτε άλλη λέξη. Μια μόνο μένει και ξεπροβάλλει πάνω απ'όλα, αβίαστα, πραγματική και αστόλιστη και κλείνει μέσα της τα "ευχαριστώ " όλου του κόσμου για όλα αυτά που μου προσφέρθηκαν χωρίς να τα ζητήσω, μια ευλογία που δεν γνωρίζω καν αν είμαι αντάξιά της...