Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

Καλοκαίρι 2012. Με καινούρια κυβέρνηση, σε μια διόλου καινούρια Ελλάδα. Θερμοκρασία, γύρω στους 40 βαθμούς κελσίου (συν-πλην), με μια Αθήνα γεμάτη Αθηναίους και νησιά άδεια από τουρίστες, Έλληνες ή ξένους. Και Ολυμπιακοί Αγώνες. Αθλητικοί αγώνες, αγώνες γιορτής και φέτος την τιμητική του έχει το Λονδίνο.
Τα πραπάνω αποτελούν το πλαίσιο. Στην Ελλάδα τα γεγονότα δείχνουν πως δεν χαίρεται κανείς και κανείς δεν γιορτάζει. Και πώς να χαρούμε άλλωστε, θα πουν κάποιοι. Καινούρια μέτρα μέρα με τη μέρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ΤΡΟΪΚΑ και απαιτήσεις και αντίμετρα, απειλές για δόσεις και μια κατάσταση "χέσ'τα και κατούρα τα" που έλεγε και κάποιος μπάρμπας. Η ζέστη, η αναδουλειά, η κούραση και το άγχος για να βγει ο επιούσιος είναι τα κερασάκια.
Κάποιος θα έλεγε πως η μουντρουχιά, η γκρίνια και μια έτσι κάπως υποβόσκουσα κακεντρέχεια είναι φυσιολογικά επακόλουθα όλων των παραπάνω, εγώ όμως από τη μεριά μου θα έλεγα πως είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό αυτού του λαού κι αν κάνω λάθος, παρακαλώ πολύ εξηγήστε μου πού ακριβώς σφάλλω και να ζητήσω και συγγνώμη.
Θα ξεκινήσω με το φαινόμενο "Έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων" που ακόμα μας απασχολεί κι ας έχουν περάσει ήδη 3 μέρες. Ποσώς με ενδιαφέρει αν η συγκεκριμένη Τελετή ήταν επιτυχημένη ή όχι. Η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα, επιλέγει να εκθέσει τα χαρακτηριστικά που πιστεύει ότι την χαρακτηρίζουν και την εκφράζουν και προσπαθεί να τα παρουσιάσει με όποιο τρόπο θεωρεί καλύτερο για να την "γνωρίσουν" και οι υπόλοιπες χώρες που φιλοξενούνται στέλνοντας τους αθλητές τους. Οι Άγγλοι απ'όσο γνωρίζω είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα κι από το πού δόθηκαν τα λεφτά τους. Εμάς, τι μας ενδιαφέρει; Τέτοια μανία και γκρίνια από τη μεριά μας, για το αν οι Βρεταννοί έχουν να επιδείξουν κάτι άξιο λόγου ή όχι και πόσο χειρότεροι ήταν από εμάς 8 χρόνια πριν, δεν την περίμενα. Τσακωμοί επί τσακωμών σε twitter και facebook, κατηγορίες και απαξιωτικά σχόλια άνευ προηγουμένου αποτελούν την εικόνα των τελευταίων ημερών. Πραγματικά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί μπαίνουμε σε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Πού ακριβώς αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα; Κι εγώ πιστεύω (προσωπική αισθητική και γούστο) πως η δική μας Τελετή Έναρξης ήταν καλύτερη- και λοιπόν; Πώς αυτό κάνει τους τωρινούς διοργανωτές "χειρότερους";
Κάποιοι θα πουν πως τα αίτια είναι βαθύτερα. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα θα πουν κάποιοι, η ανίερη κλοπή του παρελθόντος και η άρνηση επιστροφής τους, οι δηλώσεις του Ρογκ, θα πουν κάποιοι άλλοι. Εγώ πάλι ως Ελληνίδα αναρωτιέμαι, οι Κυβερνήσεις μας, εμείς οι ίδιοι τι κάναμε ως Έλληνες για να τιμήσουμε την ταυτότητά μας, το παρελθόν μας, την Ιστορία μας; Με ποιον τρόπο αποδείξαμε ότι ΑΞΙΖΟΥΜΕ; Και πιστέψτε με, δεν συνοψίζονται οι αξίες σε μια τελετή και μερικές φανφάρες.
Οι καθημερινές αποδείξεις Ελληνικής ανωτερότητας είναι αυτές που με τρομάζουν. Οι ίδιοι μπαρμπάδες κάθε πρωί στο καφενείο που αλληλοβρίζονται για τις ομάδες τις κίτρινες, τις πράσινες, τις κόκκινες, για τα κόμματα και τους εξαίρετους πολιτικούς μας, για το ποιος έφαγε τα περισσότερα και ποιος θα μπορούσε να σώσει την χώρα.  Όλοι αυτοί που αντί να επικεντρωθούν στα καθημερινά προβλήματα που τους πνίγουν και στις πιθανές λύσεις τους, αντ'αυτού είναι έτοιμοι να αρπάξουν φωτιά με την παραμικρή αφορμή και να πλακωθούν στο ξύλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά), άντρες και γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας και λυπάμαι που το λέω, και μόρφωσης και δήθεν "επιπέδου". Όποιος εκφράζει αντίθετη γνώμη από τη δική μου, είναι και εχθρός μου. Και φυσικά το κλασσικό "όλοι οι άλλοι φταίνε, εκτός από εμένα τον ίδιο, όλοι θέλουν το κακό μου γιατί με ζηλεύουν, γιατί είμαι καλύτερος από αυτούς, γιατί είμαι ανώτερος". Θεωρίες συνομωσίας από τη μια, μα τελικά καμιά επαφή με την πραγματικότητα από την άλλη.
Κι αν θεωρήσουμε πως δεν φτάσαμε στο χάλι αυτό από μόνοι μας, τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η γκρίνια, οι απειλές και η βία μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο; Πόσοι από εμάς, αντί να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, προσπάθησαν έστω στο ελάχιστο να βελτιώσουν τον μικρόκοσμό τους; Το να διοχετεύουμε πάντως τα αδιέξοδά μας και νεύρα μας στον έρμο τον συνάνθρωπο, κάθε άλλο παρά ανώτερα όντα μας κάνουν...
Σήμερα κάποιος πυροβόλησε 2 ανθρώπους επειδή τραβούσαν με το κινητό τους μια πυρκαγιά, εξοργισμένος από το γεγονός ότι ενώ καιγόταν η περιουσία του, εκείνοι τραβούσαν βίντεο. Γι'αυτό και έπρεπε να πεθάνουν. Κάποιοι άλλοι προχθές, κουστουμαρισμένοι και "κύριοι" με αξιοπρέπεια περισσή γρονθοκοπούνταν πάνω σε νησίδα της λεωφόρου Κηφισίας προσφέροντας θέαμα σε δεκάδες περαστικούς, βάζοντας τις καλοντυμένες κυρίες τους στον ρόλο των διαιτητών. Καθημερινοί τσακωμοί φίλων για πράγματα ανούσια που δεν τους αφορούν, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα (βλ. την περιβόητη Αγγλική Έναρξη...).
Η ανωτερότητά μας και το μεγαλείο της φυλής μας. Το εξαιρετικό ποιόν μας... Και οι μέρες περνούν κι εμείς πνιγόμαστε στα αλλότρια και χάνουμε για ακόμα μια φορά την μία και μοναδική ουσία...