Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Το Λάθος... by Beetroot

"Το λάθος προϋποθέτει τη δοκιμή, το πείραμα, το σεβασμό του τυχαίου και του απροσδόκητου.
Το λάθος αιφνιδιάζει, τρομάζει και τρομοκρατεί.
Το λάθος κρύβεται στην αρχή και επιτίθεται στο τέλος.
Το λάθος καταστρέφει μία πορεία για να γεννήσει πολλές.
Ίσως το σημαντικότερο σημείο στη δημιουργική πορεία του ανθρωπίνου είδους εφόσον μόνο το λάθος αποδεικνύει την επιμονή του να νιώσει, να κατανοήσει και να επιτύχει το σωστό…
…μέχρι ένα νέο λάθος..." 

Το Σάββατο το μεσημέρι μας βρήκε στο πιο σωστό σημείο την πιο σωστή στιγμή- σε μια έκθεση αφιερωμένη στα λάθη που όμως δεν ήταν καθόλου λάθος!
Aς το πιάσουμε όμως από την αρχή για να καταλάβετε κι εσείς περί τίνος πρόκειται. Αρχικά τι εστί Beetroot και από ποιους αποτελείται; Πρόκειται για μια ομάδα άκρως δημιουργική, από τη Θεσσαλονίκη που ασχολείται με το design. H εταιρία δημιουργήθηκε
το Σεπτέμβριο του 2000 από το Βαγγέλη Λιάκο, τον Αλέξη Νίκου και το Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και αποτελείται συνολικά από  δώδεκα άτομα. Έκτοτε έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις με αποκορύφωμα μέσα στο 2011 την ύψιστη διάκριση στο διαγωνισμό παγκοσμίου εμβέλειας Red Dot Award που τους ανέδειξε σε Red Dot Design Agency of the year, ως το καλύτερο γραφείο οπτικής επικοινωνίας διεθνώς! Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εταιρία μπορείτε να βρείτε εδώ οπότε ας πιάσουμε τα της έκθεσης που στεγάζεται στην γκαλερί Αντωνοπούλου  και θα διαρκέσει έως 3 Μαρτίου 2012 (Τετ - Παρ 14:00 – 20:00 και Σαβ 12:00 – 16:00).
Κεντρικό θέμα λοιπόν, τα λάθη. Με έναν κατάλογο που μοιάζει λάθος. Με έργα που δηλώνουν πως κάτι δεν πάει καλά, και είτε κραυγάζουν το σφάλμα σχεδόν ξεκουφαίνοντάς σε, είτε σου το ψιθυρίζουν στο αυτί διακριτικά για να σου επιστήσουν την προσοχή, μην την πατήσεις. Συνειδητά λάθη ή ασυνείδητα. Αυτά από τα οποία μάθαμε κι αυτά που δεν μας δίδαξαν ποτέ. Και τα επαναλάβαμε ξανά και ξανά τελειοποιώντας τα ως λάθη πάντα, για να πονέσουμε την επόμενη φορά περισσότερο από την πρώτη... Τα μικρά ή τα μεγάλα, αυστηρά προσωπικά ή μη, που σημάδεψαν έναν άνθρωπο ή ακόμα όλη την ανθρωπότητα. Ή αυτά τα άλλα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί μπορεί να είναι λάθη και τα υιοθετείς ως σωστά αγνοώντας το κόστος.
Στάθηκα κάποια στιγμή στο κέντρο της αίθουσας παρατηρώντας τον κόσμο που ήταν εκεί για τα εγκαίνια. Τριγύρω φίλοι, γνωστοί, συλλέκτες ή απλοί θεατές. Ήταν κάπως διασκεδαστικό να στέκεσαι εκεί και να ακούς τα σχόλια του ενός και του άλλου, με το βαρύγδουπο ύφος, με το επιτηδευμένο ντύσιμο, με το καλοπροαίρετο βλέμμα και με το χαμόγελο... Άλλοι βρήκαν την έκθεση εκπληκτική, άλλοι μια φάρσα των καλλιτεχνών και άλλοι ένα πραγματικό... λάθος... Για εμένα ήταν μια έκθεση που πέτυχε τον σκοπό της. Ανεξαρτήτως απ'το τι είχαν στο μυαλό τους οι ίδιοι οι δημιουργοί. Το ότι η μικρή μας παρέα (και φαντάζομαι και αρκετές ακόμα!) μπορούσε να μιλάει για όσα είδε αλλά και για όσα σκέφτηκε με αφετηρία τα εκθέματα, κάποιες ώρες μετά, προσωπικά το θεωρώ επιτυχία.
Σας προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα μια βόλτα προκειμένου να έρθετε αντιμέτωποι με όλα αυτά τα "λάθη". Food for thought, για όλους εμάς, σε μια εποχή και σε μια χώρα με τόσα πολλά λάθη, που επιτέλους, πρέπει να τα τοποθετήσουμε απέναντί μας, να τα γνωρίσουμε, να τα αποδεχτούμε και να κάνουμε μια καινούρια, γενναία αρχή, με όλα μας τα λάθη οδηγούς μας προς σωστές πλέον κατευθύνσεις.


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ευγνωμοσύνη




 

Πόσες μέρες και νύχτες με άφησαν μ'ένα τραγούδι για βάρκα και μια ψυχή διψασμένη κι αχόρταγη, σαν κοριτσίστικη σχεδόν (ετών δέκα και πάλι, ανυπόμονη κι ενθουσιώδης) για περισσότερα ταξίδια (με αερόστατα, χρωματιστά μπαλόνια, παιδικές σαΐτες και χάρτινα καραβάκια)... Πόσες μελωδίες και λόγια που μοιάζουν δυσνόητα καμιά φορά, πόση ομορφιά- τόσο αβάσταχτη που μπορεί να γεμίσει δυο μάτια με δάκρυα, ασυγκράτητα και λυτρωτικά... Πόσα είναι αυτά που ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει σε μαγεία...
Πόσες εικόνες κι συναισθήματα μπορεί να αγοράσει και να στριμώξει κανείς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά με μια χούφτα χρήματα;
Ανεκτίμητα...
Όπως οι σκέψεις που μια φίλη σου ψιθύρισε για να γιατρέψει την ψυχή της και δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο από ένα βλέμμα για να υποσχεθείς πως θα είσαι κοντά της πάντα. Όπως το γέλιο ενός ξανθού κοριτσιού με  πεντακάθαρο πρόσωπο που φυλάει θησαυρό μια αγάπη για δυο, με τον πιο σπάνιο τρόπο- και δεν ξέρει κανείς πως πονά... Όπως οι λέξεις που χαράζει κρυφά με βιασύνη ένα αγόρι που δείχνει ακλόνητο, κι όμως τα λόγια του φωνάζουν ανάγκη και έρωτα και μοναξιά και οργή και πόθο και λίγοι μονάχα μπορούν να το νιώσουν. Όπως ένας λυγμός που αγκάλιασες, ένα δάκρυ που έσβησες... Όπως ένα άγγιγμα που  σου χαρίστηκε με τον πιο απλό τρόπο και νιώθεις την ανιδιοτέλειά του...
Κι εδώ κάπου δεν μπορώ παρά να σωπάσω, ανάξια να σχηματίσω οποιαδήποτε άλλη λέξη. Μια μόνο μένει και ξεπροβάλλει πάνω απ'όλα, αβίαστα, πραγματική και αστόλιστη και κλείνει μέσα της τα "ευχαριστώ " όλου του κόσμου για όλα αυτά που μου προσφέρθηκαν χωρίς να τα ζητήσω, μια ευλογία που δεν γνωρίζω καν αν είμαι αντάξιά της...




Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Κρυφοκοιτάζοντας το 2012 και μια βόλτα με τον flâneur Γιώργη Χριστοδούλου


Τελευταίες μέρες των εορτών. Φέτος ένιωσα Χριστούγεννα, είδα μαγεία, μικρά ξωτικά, καλικαντζαράκια κι Αγιοβασίληδες πραγματικούς, γέμισα αγάπη, ένιωσα ζεστασιά και στοργή, γέλασα με την καρδιά μου και μοιράστηκα πράγματα, σκέψεις, συναισθήματα, αγκαλιές και χαρά γνήσια! Είναι τόσες οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου που γι'ακόμα μια φορά δεν ξέρω τι να πρωτοδιηγηθώ... Τους χορούς στον δρόμο με τα πιο υπέροχα πλάσματα της πόλης; Τις βόλτες με φίλους που ήρθαν για τις γιορτές απ'όλα τα σημεία του πλανήτη; Τα οικογενειακά τραπέζια με ανθρώπους αγαπημένους; Τις καινούριες φιλίες και τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας; Είμαι μαγεμένη- σχεδόν ερωτευμένη ακόμα και με τον αέρα που αναπνέω. Δεν άνοιξα τηλεόραση σκοπίμως, για να μην αμαυρώσει τίποτα όλη αυτή την ομορφιά και αποφάσισα να βλέπω μόνο τη θετική πλευρά όλων όσων χαρακτηρίζουν τις ημέρες μας. Κι αν φέτος ήμουν πιο φτωχή στην τσέπη μου, υπήρξα τόσο μα τόσο πλούσια στην καρδιά μου! Δεν άρχισα τα ναρκωτικά, σας διαβεβαιώ. Τώρα αν κάποιοι με ψεκάζουν είναι εν αγνοία μου!

Για να μοιραστώ και μαζί σας λίγο από... όλα αυτά θα σας πω δυο λόγια μόνο, κλεμμένα από το παραμύθι που είδε και έζησε μόλις προχθες ένα... γατί. Κάνοντας ένα σάλτο από κάποια κεραμίδια, σ'ένα παράθυρο κι από εκεί σ'ένα σκαλοπάτι της Μνησικλέους στην Πλάκα, μπήκε υπερήφανα στο Γιασεμί όπου σύμφωνα με κάποιες φήμες θα τραγουδούσε με τη συντροφιά φίλων ένας... πρίγκιπας! Μάλιστα, πρίγκιπας! Έτσι μιλάει γι'αυτόν μια φίλη που την πήρε από το χέρι και ομόρφυνε με τη μουσική του και την φιλία του τη ζωή της. Το γατί μας λοιπόν, στριμώχτηκε ανάμεσα στα πόδια κάποιων ανθρώπων που έψαχναν να βρούνε τραπεζάκι να καθίσουν (είχε μαζευτεί πολύς, πολύς κόσμος) και κατευθύνθηκε προς το βάθος του μαγαζιού, δίπλα στο τζάκι. Κάποιοι άπλωσαν τα χέρια τους και το χάιδεψαν, κάποιοι άλλοι το πήραν αγκαλιά... Υπήρχε γενικώς μια ζεστασιά. Και τότε άρχισε η μουσική. Ο πρίγκιπας μίλησε για ταξίδια, τόπους μακρινούς, αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, χιλιόμετρα, πόλεις, δρόμους, αγκαλιές και ανάσες και τραγούδησε στα Ελληνικά, τα Γαλλικά και τα Ισπανικά για τον έρωτα και τη μοναξιά και την αγάπη... Ο κόσμος τραγουδούσε, γελούσε, χόρευε ανάμεσα στα τραπεζάκια και τις καρέκλες και το γατί μας με την πρώτη ευκαιρία, τη στιγμή που δεν κοιτούσε κανείς, έκλεψε έναν κεφτέ από ένα κοντινό πιάτο και αναπαύθηκε πάνω στο τζάκι ναρκωμένο σχεδόν από τις μελωδίες...

Δεν χρειάζονται πολλά για να νιώσουμε γεμάτοι κι ευτυχισμένοι. Γι'αυτό κι εγώ δεν θα ευχηθώ πολλά για το 2012, παρά μονάχα υγεία και αγάπη- ανοίξτε την καρδιά σας, ζήστε με πάθος, αγαπήστε με πάθος και όλα τα άλλα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα μπορέσουμε.... Καλή Χρονιά!

Υ.γ.: Αν θέλετε να ζήσετε κι εσείς λίγο παραμύθι, επισκεφτείτε κι εσείς το Γιασεμί. Ο “πρίγκιπας” Γιώργης Χριστοδούλου θα είναι εκεί κάθε Πέμπτη, αν δεν κάνω λάθος για όλο τον Ιανουάριο, με διαφορετικό σχήμα κάθε φορά αλλά με όμορφα τραγούδια πάντα... Κι αν θελήσετε να χορέψετε, μην ντραπείτε! Ο χώρος μπορεί να'ναι μικρός, μα όλοι οι καλοί χωράνε!