Πουλιά της δυστυχίας, πουλιά της εξορίας...

Θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να κλείσω τα αυτιά μου. Καμιά επαφή με τον κόσμο. Χωρίς αγάπη, χωρίς τρυφερότητα. Απουσία συναισθημάτων. Χωρίς ανάγκη επιλογών. Τίποτα. Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!

Με πονάει η σκέψη της επόμενης ημέρας, τα δυστυχισμένα πρόσωπα, η απόγνωση. Με πονάει η απουσία του φίλου που αγάπησα και τον παίρνουν από δίπλα μου σχεδόν βίαια και δεν μπορώ ούτε να κλάψω για να μην καταλάβει πως πονάω. Με πονάει που δέθηκα πάλι και κυρίως με πονάει το ότι πρέπει να απαγκιστρωθώ ξανά, τραβώντας κομματάκια της ψυχής μου. Με πονάνε οι καθημερινές μάχες, ατελείωτες και κυρίως ανούσιες. Με πονάνε οι συνεχείς σκέψεις, όλοι μαζί και όλοι μόνοι, σε νοητικούς λαβύρινθους με τον προσωπικό μας Μινώταυρο και δίχως μίτους, δίχως πραγματική διέξοδο. Με πονάει η κοροϊδία, η ανευθυνότητα, η κουτοπονηριά και ο εγωκεντρισμός. Με πονάει που δεν μπορώ να γίνω κι εγώ έτσι. Με πονάει το δέντρο που έγινε στάχτη πέρυσι το καλοκαίρι και που η σκέψη του και μόνο μου κλέβει την χαρά του καλοκαιριού, γιατί γνωρίζω πως θα ξαναδώ και φέτος την ίδια ιστορία. Με πονάει η δολοφονία της παιδικότητας, η δολοφονία του μέλλοντος. Το παιδί της διπλανής πόρτας αντί να μιλά για παιχνίδια και όνειρα, μετρά τα λιγοστά χαμόγελα της μαμάς που έμεινε άνεργη και τις εκρήξεις οργής του μπαμπά που του μείωσαν το ωράριο και τον μισθό. Και γνωρίζει μαθηματικά και οικονομικούς όρους που εγώ στην ηλικία του αγνοούσα απλώς την ύπαρξή τους. Με πονάει κάποιες στιγμές ακόμα κι η χαρά μου, έναντι σε όλη αυτή την σχεδόν συλλογική, καταραμένη αγωνία και θλίψη. Με πονάει που είμαι ευκολόπιστη και συχνά αισιόδοξη και όταν όλα γκρεμίζονται, με πονάει αυτός ο κόμπος στον λαιμό που με σπρώχνει να ορθώσω το κεφάλι μου ψάχνοντας τον ήλιο. Από την άλλη με πονάει που πρέπει να γίνω δύσπιστη και στυγνή ρεαλίστρια, προσπαθώντας να κάνω ένα-ένα βήμα, πατώντας στην γη, σε έδαφος στέρεο, από την αρχή, τοίχο-τοίχο όπως τα μωρά στο μεταβατικό στάδιο από το μπουσούλημα στο περπάτημα, τη στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπος που με μεγάλωσε με τόση, απέραντη, αμείωτη αγάπη με είχε πείσει πως είμαι γεννημένη για να πετάω. Επειδή εγώ μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου. Επειδή είμαι δυνατή. Επειδή η ύπαρξή μου από μόνη της είναι ένα θαύμα. Επειδή ανήκω στο υπέροχο αυτό είδος που λέγεται "Άνθρωπος". Με πονάει η αποκάλυψη ότι αυτό το είδος είναι το πιο σιχαμένο πάνω στον πλανήτη κι ακόμα περισσότερο με πονάει το γεγονός ότι ανήκω κι εγώ σ' αυτό το είδος. Το μόνο είδος ανάμεσα στα κτήνη που αναζητά καθημερινά τρόπους να εξολοθρεύσει τους ομοίους του, που ζει από αυτό, βγάζει λεφτά από αυτό, έχει σχεδόν αφιερώσει την ύπαρξή του σε αυτό. Και με πονάει που η μάνα μου δεν έχει καμιά παρηγορητική λέξη να μου πει, αλλά πιστεύει ακόμα σε εμένα, όπως και η δική σας μάνα πιστεύει σε εσάς. Ότι μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Ότι μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά τον κόσμο. Με πονάει που πρέπει να της πω ψέματα, ενώ παράλληλα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ίσως και να έχει δίκιο, ίσως και να μπορώ τελικά. Με πονάει που σκορπίζουν το παρελθόν μου, που το ήξερα για ένδοξο, αλλά μέρα με τη μέρα τα Μ.Μ.Ε, οι κυβερνήσεις, οι συγγραφείς το μηδενίζουν. Κι αυτό το ονομάζουν εκμοντερνισμό... Με πονά που προσπαθούν να κλέψουν την ταυτότητά μου. Με πονάει που πολλές φορές τους πιστεύω, ενώ δεν θέλω να το κάνω, απλά και μόνο επειδή αυτοί μπορούν να φωνάζουν πιο δυνατά, να λένε πολλά "μη" και "όχι" και να βάζουν εμπόδια, τοίχους, τοίχους, τοίχους, γύρω μου, μπροστά μου, παντού!

Και περισσότερο απ' όλα με πονάει η γνώση ότι δεν είμαστε παρά μόνο στην αρχή. Και με πονάει που απελπίζομαι...

Υ.Γ.: Συγγνώμη για όλο αυτό... Αλλά σήμερα δεν...