Άτιτλο 1 (ή αλλιώς συνομιλία με τον εαυτό μου και το άγνωστο περί ανέμων και υδάτων με απουσία τίτλου γιατί απλά δεν μου'ρχεται!)

Θα μπορούσα να το ονομάσω και ημερολόγιο καταστρώματος αν υπήρχε πλοίο και κατάστρωμα, αλλά δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο, οπότε θα βολευτώ κι εγώ κι εσείς με το παρόν και θα συνεχίσω την αερολογία μου με πάθος, διότι είναι ανεξέλεγκτη σήμερα.

Είμαι χαρούμενη. Έχω 1002 συσσωρευμένους λόγους τους οποίους θα τους παραθέσω τη σήμερον διότι έχω καιρό να τα πω και πνίγομαι! Το μόνο μου πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω πούθε ν'αρχίσω, αλλά μάλλον πρέπει απλώς να τα πάρω με τη σειρά. Χρονολογικά λοιπόν...

Κάποιοι ήδη ξέρουν πως πριν λίγο καιρό με είχε πιάσει μια κατασκευαστική μανία, τόσο μεγάλη που ξόδεψα μια περιουσία για την αγορά υλικών πριν καν σκεφτώ τι ακριβώς ήθελα να κατασκευάσω! Αυτό βέβαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καταναλωτική μανία σκέτη, αλλά το προσπερνώ διότι ο απώτερος σκοπός ήτο αγνός. Υπερενθουσιώδης και μουρλή, να μην τα ξαναλέμε. Κι αφού πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος μήνας (κατασκευαστικής) περισυλλογής (που εν τέλει μετά από τόση σκέψη θα μπορούσα να κατασκευάσω ολόκληρη πολυκατοικία και με όλες τις οικολογικές προδιαγραφές της πράσινης ανάπτυξης, μην το χαρακτηρίσω...) τελικά κατασκεύασα μια φάλαινα! Μην πάει ο νους σας σε όρκες και τέτοια- το δικό μου φαλαινάκι φτιαγμένο από τσόχα, μικρό, λευκό και τρισχαριτωμένο, να πετά νεράκι απ'το κεφαλάκι του, στρογγυλοκάθισε πάνω σε μια μικροσκοπική καρφιτσούλα και χαρίστηκε σε μια γλυκύτατη φίλη που υπεραγαπώ! Τι χαρά πήρα όταν την είδα να την φοράει, πόσο μεγάλη τιμή ήταν για'μένα, ας μην το αναλύσω... Δεν συγκλονιστήκατε κιόλας, αλλά έχω και συνέχεια!

Το μαθητούδι μου, για το οποίο σας έχω ξαναμιλήσει στο παρελθόν,  το θυμάστε, αυτό που του πάω τα τραγούδια και μου ζητάει τεστ; Ε αυτό το μαθητούδι πήρε το Delf A1 κάνοντας υπερήφανη την κυρα-δασκάλα του, πρωτίστως για τις προφορικές του επιδόσεις (24,5/25 πήρε το σκασμένο, κι εγώ ζητιανεύω για μια κουβέντα του στα Γαλλικά!). Και ψήλωσα μερικούς πόντους ακόμα κι έφτασα τα 2 μέτρα! Για το επόμενο δίπλωμα δε, θα καθιερώσω τις ταινίες άνευ υποτίτλων και πάω στοίχημα πως και πάλι θα μου ζητάει τεστ κι εγώ θα θέλω υπογλώσσια...
Και θα κλείσω με την χθεσινή μέρα στη δουλειά... που ήταν μια από τις ομορφότερες μέρες που θα έχω να θυμάμαι στον εργασιακό μου χώρο! Αν και αρχικά σκεφτόμουν να αφιερώσω ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτή τη μέρα, παρ'όλα αυτά δεν θα κάνω υπερβολές. Εν τάχει να σας πω πως είχα προτείνει στον διευθυντή μου να διοργανώσουμε μια έκθεση Τέχνης στον χώρο της εταιρίας, με συμμετέχοντες τους ίδιους τους συναδέλφους. Κι έτσι κι έγινε- δούλεψα πάρα πολύ γι'αυτό, ξεκλέβοντας χρόνο ανάμεσα σε τιμολόγια και καθημερινές υποχρεώσεις, κουράστηκα μετακινώντας έπιπλα, καθαρίζοντας, κόβοντας, ράβοντας και στήνοντας μα προπάντων μετρώντας αποστάσεις στους τοίχους, σε χαρτόνια, σε πίνακες, σε φωτογραφίες, ώρες ολόκληρες παλεύοντας με τις γραμμές και τις ευθείες που δεν θέλουν ποτέ μα ποτέ να βγούνε ίσιες... Ωστόσο η μεταμόρφωση πραγματοποιήθηκε. Μια σωστή Έκθεση Τέχνης! Όχι μόνο χάρη στη δουλειά μου, αλλά κυρίως χάρη σε αυτά που οι συνάδελφοί μου δέχτηκαν να προβάλουν. Και επιπλέον, χάρη σε έναν μοναδικό ομιλητή που μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι την Τέχνη, μας βοήθησε να ανοίξουμε όχι μόνο τα μάτια μας αλλά  και το μυαλό μας, την καρδιά μας. Εκείνος ανήσυχος μη μας κουράσει κι εμείς αχόρταγοι για την κάθε λέξη. Και δεν μιλώ μόνο για το υπερενθουσιώδες εγώ μου, αλλά τολμώ να πω πως την "λαιμαργία" αυτή την είδα στα πρόσωπα όλων! Μετά πώς να τον αφήσεις να φύγει; Αλλά από την άλλη, πώς να μην γίνεις κουραστικός με τις απορίες σου, με τις τόσες ερωτήσεις;
Ο καλλιτέχνης στον οποίο αναφέρομαι είναι ο Πάρις Μέξης γνωστός σκηνογράφος-ενδυματολόγος και σκηνοθέτης. Χαμογελαστός, προσεγγίσιμος, ακομπλεξάριστος, ανθρώπινος και πάνω απ'όλα κατανοητός. Τολμώ να πω πως  πρώτη φορά ένας καλλιτέχνης με έπεισε μιλώντας για την Τέχνη (είναι  αυτό Τέχνη; Δεν είναι; Θέλει να πει κάτι; Δεν έχει να πει τίποτα; Υπάρχουν κανόνες;). Με έπεισε να δώσω ευκαιρίες, να αναζητήσω την ομορφιά, να ψάξω ένα νόημα, να δω με άλλο μάτι το αυτονόητο, με άλλο μάτι αυτό που εκ πρώτης όψεως μπορεί ίσως να με απωθεί και να με απομακρύνει. Και με έβαλε σε σκέψεις, πολλές σκέψεις...
Θα ήθελα να σας προτείνω να τον αναζητήσετε. Να ψάξετε για μια παράστασή του, ή ίσως για κάποιο σεμινάριό του. Κι αν σας επιτρέπεται, να τον πλησιάσετε για να κερδίσετε το κάτι παραπάνω. Αλλά προς Θεού, μην τον κουράσετε, γιατί ξέρετε, δεν πρέπει να σταματήσει να κάνει αυτό ακριβώς που κάνει, να δημιουργεί Τέχνη και στην ανάγκη να εξηγεί ή ακόμα καλύτερα να βοηθάει κι εμάς τους ανίδεους να ερχόμαστε λίιιιιιγο πιο κοντά στη δημιουργία.
Σας έχω πρόταση (εγώ θα είμαι εκεί, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου)- "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση  (ρίξτε μια ματιά εδώ ).
Εδώ κάπου πρέπει να σταματήσω την πολυλογία και να σας αφήσω με ένα τραγουδάκι και την καληνύχτα μου. Κι είθε τις όμορφες στιγμές να τις ακολουθήσουν κι άλλες ομορφότερες, για όλους μας.
Σας φιλώ...

I feel pretty, oh so pretty!

Καλημέρα!

Ξέρω πως η μέρα δεν ξεκίνησε και πολύ ευχάριστα για αρκετούς εκεί έξω, διότι τα καταραμένα ΜΜΜ που αγωνίζονται, ούτε κι εγώ ξέρω για ποιον λόγο πια, έχουν τσακίσει τα νεύρα όλου του κόσμου πλέον με τις απεργίες τους. Και με το που σηκώνεσαι από το ζεστό σου κρεβατάκι κάθε πρωί έχεις μια διάθεση θα-υποφέρω-και-σήμερα-εξαιτίας-σας-την-κατάρα-μου-να-χετε-που-να-φάτε-τα-μούτρα-σας γνωρίζοντας όλα αυτά που σε περιμένουν έξω στον δρόμο στην αγωνιώδη σου προσπάθεια να φτάσεις (καθυστερημένος βεβαίως) στη δουλειά... Εγώ βέβαια (και θα με μισήσετε γι'αυτό) είμαι από τους τυχερούς που πηγαίνουν με τα πόδια στο γραφείο και ίσως γι'αυτό να βγήκα με τέτοιο τρελό κέφι σήμερα.

Σαφώς όμως δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Ένας από τους λόγους ευτυχίας των τελευταίων ημερών είναι ότι έγινα θεία! Πρέπει να σας πω πως ο τίτλος αυτός μου κόλλησε αναγκαστικά, διότι η μαμά μου έγινε γιαγιά, συνεπώς αφού τα τέκνα δεν είναι δικά μου καθιστώντας με αυτομάτως μαμά, τότε τι άλλο μπορεί να είμαι εκτός από θεία; Φυσικά ο πατέρας των τέκνων δεν είναι ούτε ο αδερφός μου, επίσης παιδί της μάνας μου, και σταματήστε να ψάχνετε τα θηλαστικά αυτής της οικογένειας για να βρείτε τους γονείς των εγγονιών. Διότι τα τέκνα προέρχονται από πετεινά του ουρανού και πιο συγκεκριμένα του κλουβιού, άκρως εξωτικά και κελαηδίστατα χρώματος κίτρινου! Κι επειδή την φροντίδα τους (τόσο αυτών όσο και των υπολοίπων καναρινιών μας) έχει αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου η μανούλα μου, που τα αγαπά ωσάν τα ίδια της τα τέκνα, εξού και ο τίτλος της "γιαγιάς". Το παράδοξο δε σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως τα τροπικά μας καναρίνια γεννοβόλησαν μήνα Γενάρη! Απίστευτο; Χειμωνιάτικα μωράκια! Περιττό να σας περιγράψω την ευτυχία όλων μας! Και υπόσχομαι να σας φέρω φωτογραφίες των διάσημων νεογνών, μόλις η μαμά τους αρχίσει να το σκάει λίγο από την φωλιά.

Επιπλέον πρέπει να σας μιλήσω για τον νέο μου έρωτα! (σας ενημερώνω πως γενικώς ερωτεύομαι πολύ συχνά, με ενθουσιασμό πρωτάρας!) Είναι διάσημος αλλοδαπός, ξανθομπούμπουρας και γαλανομάτης- το όνομα δε αυτού Hugh Laurie! Τι πυροδότησε αυτόν τον έρωτα τον μέγα; Όχι ο ρόλος του ως doctor House, μα ένα βιβλίο που έγραψε κάμποσα χρόνια πριν (το 1996 πιο συγκεκριμένα) και ο τίτλος αυτού αγγλιστί "The Gun Seller". Ο Ελληνικός τίτλος είναι λιγάκι... παράδοξος ("Μην πας ποτέ στην Καζαμπλάνκα") και ομολογώ πως δεν έχω φτάσει στο σημείο αυτό της ιστορίας που θα με βοηθήσει να καταλάβω αυτή την περίεργη, ελεύθερη απόδοση... Το βιβλίο βάσει της υπόθεσης, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αστυνομικό θρίλερ, όμως είναι τόσο ξεκαρδιστικό (το χιούμορ του Άγγλου ηθοποιού άκρως σαρκαστικό και ευφυές, με ξάφνιασε παραπάνω από ευχάριστα!) που πραγματικά θα το έπαιρνα άνετα από αυτή την κατηγορία, τοποθετώντας το σε κάτι πιο... σατιρικό... αν δεν είχε τόσο θανατικό και πιστολίδι! Θέλω τόσο πολύ να σας μιλήσω γι'αυτό αλλά νομίζω το ιδανικότερο όλων είναι να διαβάσετε την περίληψη εδώ που τα λέει σίγουρα καλύτερα. Μια ανάγνωση δε της πρώτης σελίδας του βιβλίου, σίγουρα θα σας πείσει!

 Καταλαβαίνετε λοιπόν πούθε πηγάζει η χαρά μου. Άντε να περάσει κι αυτή η ώρα, για να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου με τον Χιου (τον άνθρωπο με το όνομα φτέρνισμα), και να παλέψω να βγάλω και καμιά φωτογραφία τα απουπούλιαστα (ακόμα) μωρά μας! Τραγούδι σήμερα δεν έχει (χοχο)!

Σας φιλώ,

Χριστινιώ :)