Γνωρίζετε την Anna Ternheim; Αν όχι ήρθε η ώρα να το κάνετε. Εγώ την βρήκα την περασμένη Κυριακή στο wall ενός φίλου μου στο Facebook, να παραπονιέται συνοδεία σφυριγμάτων νεαρών μουσικών φίλων της για ένα μαύρο κι άραχνο Κυριακάτικο απόγευμα. Το τραγουδάκι αν και μανιοκαταθλιπτικό μου άρεσε πολύ (αγνοήστε τα παράπονα για την μανιοκατάθλιψη, αφού κατά βάθος αυτά τα τραγούδια τα λατρεύω και ο φίλος Μάριος καθημερινά μου γκρινιάζει πως δεν τον βοηθάω καθόλου τις δύσκολες μέρες που του στέλνω τέτοιες μελωδίες- αλλά κατά βάθος κι εκείνου αυτά του αρέσουν). Έψαξα λοιπόν την χαριτωμένη αυτή δεσποσύνη στον συσωλήνα (κατά κόσμο youtube) και βρήκα κι άλλα τραγουδάκια της και πολύ με άρεσε! Τόσο, που μέρες τώρα την ακούω σχεδόν αποκλειστικά και μη σας πω πως ήδη σιγοτραγουδάω τους στίχους της (έχει χάρη που είναι στα Αγγλικά, διότι το κορίτσι είναι Σουηδικής καταγωγής και θα ήταν μανίκι η αποστήθιση των στίχων αν ήταν γραμμένοι στην όχι και πολύ εύηχη μητρική της γλώσσα). Για να πάρετε και μια δεύτερη γεύση (πέρα από το Κυριακάτικο μανιοκαταθλιπτικό) ρίξτε μια ματίτσα εδώ και εδώ!Επιπλέον έχω να σας προτείνω βιβλιαράκια! Ελπίζω να βιαστήκατε να αγοράσετε το βιβλίο για το οποίο παραληρούσα σε προηγούμενο post, εκείνο του Hugh Laurie, (The Gun Seller ή στα Ελληνικά "Μην πας ποτέ στην Καζαμπλάνκα") γιατί αν δεν το κάνατε ήδη θα ταλαιπωρηθείτε πολύ αναμένοντας, μια που η πρώτη έκδοση εξαϋλώθηκε και δεν είμαι και πολύ βέβαιη τι παίζει με τις παραγγελίες των βιβλιοπωλείων τελευταία-κοινώς, αλλού το βρίσκεις εύκολα, αλλού όχι και βλαστιμάς.
Το επόμενο που διάβασα και μου έκανε αίσθηση ήταν ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικού στυλ, πιο λογοτεχνικό με την κλασσική έννοια, με προσεγμένο λεξιλογικά κείμενο και με φοβερή δουλειά από θέμα έρευνας από πίσω του. Το βιβλίο αυτό είναι το "Νερό για ελέφαντες" (Water for elephants) της κυρίας Sara Gruen. Η βασική ιστορία αφορά την αγάπη δύο ανθρώπων, χωρίς όμως να ασχολείται με σαχλούς μελοδραματισμούς και ανούσια ρομάντζα. Η πλοκή διαδραματίζεται στην Αμερική που προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά το Κραχ του 1929, και μέσα από τα μάτια των ηρώων μαθαίνουμε την ιστορία των τσίρκων καθώς και το αντίκτυπο που είχε η ποτοαπαγόρευση, κυρίως στα κατώτερα στρώματα των κοινωνικών ομάδων... Αξίζει τον κόπο να το αναζητήσετε, ώστε να είστε και έτοιμοι μετά για την ταινία, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες κάπου μέσα στον Απρίλη.
Κι αφού ολοκλήρωσα κι αυτό μου το ανάγνωσμα, έπιασα ένα Σουηδικό αστυνομικό θρίλερ του Henning Mankell (οι Σουηδοί έχουν την τιμητική τους αυτή την περίοδο) με τίτλο "Πριν πέσει η παγωνιά". Για όσους αγαπούν τα αστυνομικά μυθιστορήματα, αυτό είναι από τα καλά. Η ιστορία σε κρατάει με το ενδιαφέρον σου αμείωτο για τη συνέχεια και ομολογώ πως έχω ταλαιπωρήσει πολλά βράδια τον ύπνο μου (με αποτέλεσμα να σέρνομαι τα πρωινά στη δουλεία...). Οι περιγραφές των τοπίων είναι πολύ ρεαλιστικές και κάποια flashbacks προσθέτουν θετικά τόσο στην κεντρική ιστορία όσο και στην κατανόηση της ψυχολογίας των ηρώων και του τρόπου που χειρίζονται τις διάφορες καταστάσεις. Με τα εγκλήματα δε, όχι πως φημίζομαι για την μοναδική μου εξυπνάδα, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να βγάλω άκρη, όχι τόσο για το ποιος τα έκανε όσο το γιατί!Τέλος για να κλείσω, θα μοιραστώ μαζί σας ένα ωραιότατο link με μερικές έξυπνες φωτογραφικές λήψεις, που ο φίλος Μάριος (να'τος πάλι στο προσκήνιο) μου έστειλε πριν λίγο και μου έφτιαξε το κέφι! Enjoy....
....και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους! :)
