Πουλιά της δυστυχίας, πουλιά της εξορίας...

Θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να κλείσω τα αυτιά μου. Καμιά επαφή με τον κόσμο. Χωρίς αγάπη, χωρίς τρυφερότητα. Απουσία συναισθημάτων. Χωρίς ανάγκη επιλογών. Τίποτα. Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!

Με πονάει η σκέψη της επόμενης ημέρας, τα δυστυχισμένα πρόσωπα, η απόγνωση. Με πονάει η απουσία του φίλου που αγάπησα και τον παίρνουν από δίπλα μου σχεδόν βίαια και δεν μπορώ ούτε να κλάψω για να μην καταλάβει πως πονάω. Με πονάει που δέθηκα πάλι και κυρίως με πονάει το ότι πρέπει να απαγκιστρωθώ ξανά, τραβώντας κομματάκια της ψυχής μου. Με πονάνε οι καθημερινές μάχες, ατελείωτες και κυρίως ανούσιες. Με πονάνε οι συνεχείς σκέψεις, όλοι μαζί και όλοι μόνοι, σε νοητικούς λαβύρινθους με τον προσωπικό μας Μινώταυρο και δίχως μίτους, δίχως πραγματική διέξοδο. Με πονάει η κοροϊδία, η ανευθυνότητα, η κουτοπονηριά και ο εγωκεντρισμός. Με πονάει που δεν μπορώ να γίνω κι εγώ έτσι. Με πονάει το δέντρο που έγινε στάχτη πέρυσι το καλοκαίρι και που η σκέψη του και μόνο μου κλέβει την χαρά του καλοκαιριού, γιατί γνωρίζω πως θα ξαναδώ και φέτος την ίδια ιστορία. Με πονάει η δολοφονία της παιδικότητας, η δολοφονία του μέλλοντος. Το παιδί της διπλανής πόρτας αντί να μιλά για παιχνίδια και όνειρα, μετρά τα λιγοστά χαμόγελα της μαμάς που έμεινε άνεργη και τις εκρήξεις οργής του μπαμπά που του μείωσαν το ωράριο και τον μισθό. Και γνωρίζει μαθηματικά και οικονομικούς όρους που εγώ στην ηλικία του αγνοούσα απλώς την ύπαρξή τους. Με πονάει κάποιες στιγμές ακόμα κι η χαρά μου, έναντι σε όλη αυτή την σχεδόν συλλογική, καταραμένη αγωνία και θλίψη. Με πονάει που είμαι ευκολόπιστη και συχνά αισιόδοξη και όταν όλα γκρεμίζονται, με πονάει αυτός ο κόμπος στον λαιμό που με σπρώχνει να ορθώσω το κεφάλι μου ψάχνοντας τον ήλιο. Από την άλλη με πονάει που πρέπει να γίνω δύσπιστη και στυγνή ρεαλίστρια, προσπαθώντας να κάνω ένα-ένα βήμα, πατώντας στην γη, σε έδαφος στέρεο, από την αρχή, τοίχο-τοίχο όπως τα μωρά στο μεταβατικό στάδιο από το μπουσούλημα στο περπάτημα, τη στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπος που με μεγάλωσε με τόση, απέραντη, αμείωτη αγάπη με είχε πείσει πως είμαι γεννημένη για να πετάω. Επειδή εγώ μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου. Επειδή είμαι δυνατή. Επειδή η ύπαρξή μου από μόνη της είναι ένα θαύμα. Επειδή ανήκω στο υπέροχο αυτό είδος που λέγεται "Άνθρωπος". Με πονάει η αποκάλυψη ότι αυτό το είδος είναι το πιο σιχαμένο πάνω στον πλανήτη κι ακόμα περισσότερο με πονάει το γεγονός ότι ανήκω κι εγώ σ' αυτό το είδος. Το μόνο είδος ανάμεσα στα κτήνη που αναζητά καθημερινά τρόπους να εξολοθρεύσει τους ομοίους του, που ζει από αυτό, βγάζει λεφτά από αυτό, έχει σχεδόν αφιερώσει την ύπαρξή του σε αυτό. Και με πονάει που η μάνα μου δεν έχει καμιά παρηγορητική λέξη να μου πει, αλλά πιστεύει ακόμα σε εμένα, όπως και η δική σας μάνα πιστεύει σε εσάς. Ότι μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Ότι μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά τον κόσμο. Με πονάει που πρέπει να της πω ψέματα, ενώ παράλληλα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ίσως και να έχει δίκιο, ίσως και να μπορώ τελικά. Με πονάει που σκορπίζουν το παρελθόν μου, που το ήξερα για ένδοξο, αλλά μέρα με τη μέρα τα Μ.Μ.Ε, οι κυβερνήσεις, οι συγγραφείς το μηδενίζουν. Κι αυτό το ονομάζουν εκμοντερνισμό... Με πονά που προσπαθούν να κλέψουν την ταυτότητά μου. Με πονάει που πολλές φορές τους πιστεύω, ενώ δεν θέλω να το κάνω, απλά και μόνο επειδή αυτοί μπορούν να φωνάζουν πιο δυνατά, να λένε πολλά "μη" και "όχι" και να βάζουν εμπόδια, τοίχους, τοίχους, τοίχους, γύρω μου, μπροστά μου, παντού!

Και περισσότερο απ' όλα με πονάει η γνώση ότι δεν είμαστε παρά μόνο στην αρχή. Και με πονάει που απελπίζομαι...

Υ.Γ.: Συγγνώμη για όλο αυτό... Αλλά σήμερα δεν...

Θα μπορούσα, παρακαλώ, να έχω ένα χέρι (κυριολεκτικα!) βοηθείας;

Σήμερα το θέμα μας έχει να κάνει με τη Δωρεά Οργάνων. Σας έχω πει ποτέ, πόσο πολύ υποστηρίζω αυτού του είδους την "ανακύκλωση"; Η απάντηση είναι πάρα πολύ. Κυριολεκτικά πολύ! Τόσο όσο δεν παίρνει. Έχω σκεφτεί μάλιστα ουκ ολίγες φορές (με τα όσα κατά καιρούς με έχουν βρει) πως αν μια μέρα τα γρανάζια του εγκεφάλου μου σταματήσουν, θα ήθελα (πολύ ρομαντικά σκεπτόμενη) η καρδιά μου να συνεχίσει να χτυπά στο στέρνο ενός ανθρώπου που του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή. Τα άκρα μου να ενσωματωθούν στο σώμα ανθρώπων που τα στερήθηκαν. Μια καλή πράξη μετά θάνατον, μια χρήσιμη και ουσιαστική παραχώρηση, έναντι των άλλων επιλογών (βλ. χώμα, αποτέφρωση κλπ.). Γνωρίζω καλά πως αυτή η κουβέντα είναι λίγο κάπως... "μακάβρια", αλλά είναι από αυτές τις συζητήσεις που θα έπρεπε να γίνονται σε μια χώρα σαν τη δική μας που ο αριθμός των αιμοδοτών είναι τόσο μικρός ώστε να αναγκαζόμαστε να εισάγουμε αίμα από άλλες χώρες, όπως π.χ. την Ελβετία και τα νοσοκομεία να βγαίνουν σχεδόν στην ζητιανιά κάθε καλοκαίρι που είναι και η δυσκολότερη "αιματολογικά" εποχή. Αν όμως, χωρίς φόβο και πάθος, το έβαζε ο καθένας από εμάς στο πρόγραμμά του να δίνει μερικές σταγονίτσες ζωής κάθε 3 ή 4 μήνες τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα όχι μόνο για εμάς μεμονωμένα (καθώς δεν θα είχαμε ανάγκη να αναζητούμε απεγνωσμένα στην περίπτωση που το είχαμε ανάγκη) αλλά και για το ευρύτερο σύνολο.

Και επανέρχομαι στην δωρεά οργάνων. Καταλαβαίνετε πως αν υπάρχει κόλλημα με το θέμα του αίματος, τι γίνεται με το θέμα των οργάνων, τη στιγμή που οι επίσημα δηλωμένοι δωρητές δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού! Λες και όταν έρθει εκείνη η ώρα θα το καταλάβουμε και θα μας λείψουν! Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα μπαίνει και ο συναισθηματικός παράγοντας στη μέση από την πλευρά της οικογένειας, εξουδετερώνοντας κάθε ίχνος λογικής... Για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως δεν το επικρίνω, διότι κατανοώ πως σε κάτι τέτοιες στιγμές ο πόνος τον ανθρώπων που έχουν να παλέψουν με την ιδέα της αποδοχής του θανάτου ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι τόσο μεγάλος που ίσως δεν μπορούν να απασχολήσουν το μυαλό τους με παράλληλες σκέψεις.. Αν όμως το σκεφτόμασταν και το αποφασίζαμε από πριν, ίσως να μην ήταν τόσο δύσκολο... Αν γνωρίζαμε πως θα σώζαμε μια άλλη ζωή, που θα μπορούσε ίσως να είναι ανθρώπου δικού μας και αγαπημένου, ίσως να το αποφασίζαμε πολύ πριν βρεθούμε στη θέση να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. 

Θα μπορούσα πραγματικά να επιχειρηματολογώ με τις ώρες προκειμένου να στηρίξω την άποψη μου αυτή, αλλά κατανοώ και υποστηρίζω επίσης απόλυτα πως το λεπτό αυτό θέμα έχει να κάνει καθαρά με προσωπική επιλογή και απόψεις. Τι γίνεται όμως όταν μια κυβέρνηση παίρνει την απόφαση να περάσει Νομοσχέδιο το οποίο μας καθιστά όλους άνω των 18 ετών, σε εν δυνάμει υποψήφιους δότες; Και μάλιστα αυτόματα, χωρίς τη συγκατάθεση των κοντινών συγγενών και της οικογενείας; Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ενώ μέχρι πρότινος η διαδικασία της μεταμόσχευσης γινόταν μόνο από ομάδα μεταμοσχεύσεων δημόσιων νοσοκομείων, στο παιχνίδι πλέον θα μπουν και τα ιδιωτικά. Παραξενεύεστε; Κακώς! Διότι κι αυτό είναι μια από τις φαεινές ιδέες του κόμματος που μας κυβερνά. Ποιος θα γλιτώσει από τον τεμαχισμό; Αυτός που θα πάει να το δηλώσει εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, περνώντας και μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής για το γνήσιο της υπογραφής. 

Διαβάσατε παραπάνω τα επιχειρήματά μου υπέρ της δωρεάς... Ε, τώρα θα διαβάσετε και τα αντίστοιχα επιχειρήματα κατά της, δεδομένων των συνθηκών. Πώς απαιτεί από εμένα το Κράτος με τη σάπια δομή και την αισχρή του διακυβέρνηση, που έχει τρύπες παντού και έχει φτάσει στην απίστευτη αυτή κατάντια του παρόντος, να του εμπιστευτώ το σώμα μου και των αγαπημένων μου; Και πού ξέρω εγώ ότι δεν θα μπω στο νοσοκομείο για ωτίτιδα και δεν θα με φάνε λάχανο για να πουλήσουν το συκώτι μου, είτε για να σώσουν τον γιο του πλούσιου φίλου τους, είτε για να ξοφλήσουν το εθνικό χρέος; Προηγουμένως έγραψα πως ευχαρίστως να με τεμάχιζαν ολόκληρη για το όφελος άλλων που έχουν ελπίδα να σωθούν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια και δεν το παίρνω πίσω, αλλά θα ήθελα και θα το εκτιμούσα αν η παραχώρηση μου προς ανακύκλωση γινόταν τη σωστή στιγμή και αφού πριν ο γιατρός μου έχει κάνει τα πάντα για να σώσει πρώτα εμένα. Διότι κάτι μέρες σαν κι αυτές που διανύουμε, δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου, πόσο μάλλον να είμαι σίγουρη πως ο εκάστοτε γιατρός δεν θα πατήσει τον όρκο του για λίγο παραπάνω παραδάκι . 

Θέλεις φίλε μου, να με πείσεις να σου δώσω την καρδιά μου; Ξεκίνα μια καμπάνια, κάνε μια σχολική ενημέρωση, βάλ'το με κάποιον τρόπο στο μυαλό μας και πείσε μας! Μη με αναγκάζεις όμως να το κάνω με το ζόρι, γιατί στριμμένο άντερο καθώς είμαι, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ! Κι όχι μόνο δεν θα το κάνω εγώ, αλλά δεν θα το επιτρέψω και σε κανέναν από τους ανθρώπους μου! Διότι μας τα πήραν που μας τα πήραν όλα, όχι και να αρπάξουν βίαια και τα όργανα μας ξεπουλώντας μας πλέον κυριολεκτικά!

Έχετε λοιπόν τον νου σας και προσέχετε, διότι είμαι σίγουρη πως το Νομοσχέδιο θα περάσει αθόρυβα και θα το καταλάβουμε μόνο, όταν πλέον θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Και τότε αλίμονο και περαστικά μας...