Θα μπορούσα, παρακαλώ, να έχω ένα χέρι (κυριολεκτικα!) βοηθείας;

Σήμερα το θέμα μας έχει να κάνει με τη Δωρεά Οργάνων. Σας έχω πει ποτέ, πόσο πολύ υποστηρίζω αυτού του είδους την "ανακύκλωση"; Η απάντηση είναι πάρα πολύ. Κυριολεκτικά πολύ! Τόσο όσο δεν παίρνει. Έχω σκεφτεί μάλιστα ουκ ολίγες φορές (με τα όσα κατά καιρούς με έχουν βρει) πως αν μια μέρα τα γρανάζια του εγκεφάλου μου σταματήσουν, θα ήθελα (πολύ ρομαντικά σκεπτόμενη) η καρδιά μου να συνεχίσει να χτυπά στο στέρνο ενός ανθρώπου που του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή. Τα άκρα μου να ενσωματωθούν στο σώμα ανθρώπων που τα στερήθηκαν. Μια καλή πράξη μετά θάνατον, μια χρήσιμη και ουσιαστική παραχώρηση, έναντι των άλλων επιλογών (βλ. χώμα, αποτέφρωση κλπ.). Γνωρίζω καλά πως αυτή η κουβέντα είναι λίγο κάπως... "μακάβρια", αλλά είναι από αυτές τις συζητήσεις που θα έπρεπε να γίνονται σε μια χώρα σαν τη δική μας που ο αριθμός των αιμοδοτών είναι τόσο μικρός ώστε να αναγκαζόμαστε να εισάγουμε αίμα από άλλες χώρες, όπως π.χ. την Ελβετία και τα νοσοκομεία να βγαίνουν σχεδόν στην ζητιανιά κάθε καλοκαίρι που είναι και η δυσκολότερη "αιματολογικά" εποχή. Αν όμως, χωρίς φόβο και πάθος, το έβαζε ο καθένας από εμάς στο πρόγραμμά του να δίνει μερικές σταγονίτσες ζωής κάθε 3 ή 4 μήνες τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα όχι μόνο για εμάς μεμονωμένα (καθώς δεν θα είχαμε ανάγκη να αναζητούμε απεγνωσμένα στην περίπτωση που το είχαμε ανάγκη) αλλά και για το ευρύτερο σύνολο.

Και επανέρχομαι στην δωρεά οργάνων. Καταλαβαίνετε πως αν υπάρχει κόλλημα με το θέμα του αίματος, τι γίνεται με το θέμα των οργάνων, τη στιγμή που οι επίσημα δηλωμένοι δωρητές δεν ξεπερνούν το 1% του πληθυσμού! Λες και όταν έρθει εκείνη η ώρα θα το καταλάβουμε και θα μας λείψουν! Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα μπαίνει και ο συναισθηματικός παράγοντας στη μέση από την πλευρά της οικογένειας, εξουδετερώνοντας κάθε ίχνος λογικής... Για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως δεν το επικρίνω, διότι κατανοώ πως σε κάτι τέτοιες στιγμές ο πόνος τον ανθρώπων που έχουν να παλέψουν με την ιδέα της αποδοχής του θανάτου ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι τόσο μεγάλος που ίσως δεν μπορούν να απασχολήσουν το μυαλό τους με παράλληλες σκέψεις.. Αν όμως το σκεφτόμασταν και το αποφασίζαμε από πριν, ίσως να μην ήταν τόσο δύσκολο... Αν γνωρίζαμε πως θα σώζαμε μια άλλη ζωή, που θα μπορούσε ίσως να είναι ανθρώπου δικού μας και αγαπημένου, ίσως να το αποφασίζαμε πολύ πριν βρεθούμε στη θέση να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. 

Θα μπορούσα πραγματικά να επιχειρηματολογώ με τις ώρες προκειμένου να στηρίξω την άποψη μου αυτή, αλλά κατανοώ και υποστηρίζω επίσης απόλυτα πως το λεπτό αυτό θέμα έχει να κάνει καθαρά με προσωπική επιλογή και απόψεις. Τι γίνεται όμως όταν μια κυβέρνηση παίρνει την απόφαση να περάσει Νομοσχέδιο το οποίο μας καθιστά όλους άνω των 18 ετών, σε εν δυνάμει υποψήφιους δότες; Και μάλιστα αυτόματα, χωρίς τη συγκατάθεση των κοντινών συγγενών και της οικογενείας; Το ακόμα καλύτερο είναι ότι ενώ μέχρι πρότινος η διαδικασία της μεταμόσχευσης γινόταν μόνο από ομάδα μεταμοσχεύσεων δημόσιων νοσοκομείων, στο παιχνίδι πλέον θα μπουν και τα ιδιωτικά. Παραξενεύεστε; Κακώς! Διότι κι αυτό είναι μια από τις φαεινές ιδέες του κόμματος που μας κυβερνά. Ποιος θα γλιτώσει από τον τεμαχισμό; Αυτός που θα πάει να το δηλώσει εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, περνώντας και μια βόλτα από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής για το γνήσιο της υπογραφής. 

Διαβάσατε παραπάνω τα επιχειρήματά μου υπέρ της δωρεάς... Ε, τώρα θα διαβάσετε και τα αντίστοιχα επιχειρήματα κατά της, δεδομένων των συνθηκών. Πώς απαιτεί από εμένα το Κράτος με τη σάπια δομή και την αισχρή του διακυβέρνηση, που έχει τρύπες παντού και έχει φτάσει στην απίστευτη αυτή κατάντια του παρόντος, να του εμπιστευτώ το σώμα μου και των αγαπημένων μου; Και πού ξέρω εγώ ότι δεν θα μπω στο νοσοκομείο για ωτίτιδα και δεν θα με φάνε λάχανο για να πουλήσουν το συκώτι μου, είτε για να σώσουν τον γιο του πλούσιου φίλου τους, είτε για να ξοφλήσουν το εθνικό χρέος; Προηγουμένως έγραψα πως ευχαρίστως να με τεμάχιζαν ολόκληρη για το όφελος άλλων που έχουν ελπίδα να σωθούν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια και δεν το παίρνω πίσω, αλλά θα ήθελα και θα το εκτιμούσα αν η παραχώρηση μου προς ανακύκλωση γινόταν τη σωστή στιγμή και αφού πριν ο γιατρός μου έχει κάνει τα πάντα για να σώσει πρώτα εμένα. Διότι κάτι μέρες σαν κι αυτές που διανύουμε, δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου, πόσο μάλλον να είμαι σίγουρη πως ο εκάστοτε γιατρός δεν θα πατήσει τον όρκο του για λίγο παραπάνω παραδάκι . 

Θέλεις φίλε μου, να με πείσεις να σου δώσω την καρδιά μου; Ξεκίνα μια καμπάνια, κάνε μια σχολική ενημέρωση, βάλ'το με κάποιον τρόπο στο μυαλό μας και πείσε μας! Μη με αναγκάζεις όμως να το κάνω με το ζόρι, γιατί στριμμένο άντερο καθώς είμαι, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ! Κι όχι μόνο δεν θα το κάνω εγώ, αλλά δεν θα το επιτρέψω και σε κανέναν από τους ανθρώπους μου! Διότι μας τα πήραν που μας τα πήραν όλα, όχι και να αρπάξουν βίαια και τα όργανα μας ξεπουλώντας μας πλέον κυριολεκτικά!

Έχετε λοιπόν τον νου σας και προσέχετε, διότι είμαι σίγουρη πως το Νομοσχέδιο θα περάσει αθόρυβα και θα το καταλάβουμε μόνο, όταν πλέον θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Και τότε αλίμονο και περαστικά μας...