Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

Καλοκαίρι 2012. Με καινούρια κυβέρνηση, σε μια διόλου καινούρια Ελλάδα. Θερμοκρασία, γύρω στους 40 βαθμούς κελσίου (συν-πλην), με μια Αθήνα γεμάτη Αθηναίους και νησιά άδεια από τουρίστες, Έλληνες ή ξένους. Και Ολυμπιακοί Αγώνες. Αθλητικοί αγώνες, αγώνες γιορτής και φέτος την τιμητική του έχει το Λονδίνο.

Τα πραπάνω αποτελούν το πλαίσιο. Στην Ελλάδα τα γεγονότα δείχνουν πως δεν χαίρεται κανείς και κανείς δεν γιορτάζει. Και πώς να χαρούμε άλλωστε, θα πουν κάποιοι. Καινούρια μέτρα μέρα με τη μέρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ΤΡΟΪΚΑ και απαιτήσεις και αντίμετρα, απειλές για δόσεις και μια κατάσταση "χέσ'τα και κατούρα τα" που έλεγε και κάποιος μπάρμπας. Η ζέστη, η αναδουλειά, η κούραση και το άγχος για να βγει ο επιούσιος είναι τα κερασάκια.

Κάποιος θα έλεγε πως η μουντρουχιά, η γκρίνια και μια έτσι κάπως υποβόσκουσα κακεντρέχεια είναι φυσιολογικά επακόλουθα όλων των παραπάνω, εγώ όμως από τη μεριά μου θα έλεγα πως είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό αυτού του λαού κι αν κάνω λάθος, παρακαλώ πολύ εξηγήστε μου πού ακριβώς σφάλλω και να ζητήσω και συγγνώμη.

Θα ξεκινήσω με το φαινόμενο "Έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων" που ακόμα μας απασχολεί κι ας έχουν περάσει ήδη 3 μέρες. Ποσώς με ενδιαφέρει αν η συγκεκριμένη Τελετή ήταν επιτυχημένη ή όχι. Η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα, επιλέγει να εκθέσει τα χαρακτηριστικά που πιστεύει ότι την χαρακτηρίζουν και την εκφράζουν και προσπαθεί να τα παρουσιάσει με όποιο τρόπο θεωρεί καλύτερο για να την "γνωρίσουν" και οι υπόλοιπες χώρες που φιλοξενούνται στέλνοντας τους αθλητές τους. Οι Άγγλοι απ'όσο γνωρίζω είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα κι από το πού δόθηκαν τα λεφτά τους. Εμάς, τι μας ενδιαφέρει; Τέτοια μανία και γκρίνια από τη μεριά μας, για το αν οι Βρεταννοί έχουν να επιδείξουν κάτι άξιο λόγου ή όχι και πόσο χειρότεροι ήταν από εμάς 8 χρόνια πριν, δεν την περίμενα. Τσακωμοί επί τσακωμών σε twitter και facebook, κατηγορίες και απαξιωτικά σχόλια άνευ προηγουμένου αποτελούν την εικόνα των τελευταίων ημερών. Πραγματικά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί μπαίνουμε σε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Πού ακριβώς αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα; Κι εγώ πιστεύω (προσωπική αισθητική και γούστο) πως η δική μας Τελετή Έναρξης ήταν καλύτερη- και λοιπόν; Πώς αυτό κάνει τους τωρινούς διοργανωτές "χειρότερους";

Κάποιοι θα πουν πως τα αίτια είναι βαθύτερα. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα θα πουν κάποιοι, η ανίερη κλοπή του παρελθόντος και η άρνηση επιστροφής τους, οι δηλώσεις του Ρογκ, θα πουν κάποιοι άλλοι. Εγώ πάλι ως Ελληνίδα αναρωτιέμαι, οι Κυβερνήσεις μας, εμείς οι ίδιοι τι κάναμε ως Έλληνες για να τιμήσουμε την ταυτότητά μας, το παρελθόν μας, την Ιστορία μας; Με ποιον τρόπο αποδείξαμε ότι ΑΞΙΖΟΥΜΕ; Και πιστέψτε με, δεν συνοψίζονται οι αξίες σε μια τελετή και μερικές φανφάρες.

Οι καθημερινές αποδείξεις Ελληνικής ανωτερότητας είναι αυτές που με τρομάζουν. Οι ίδιοι μπαρμπάδες κάθε πρωί στο καφενείο που αλληλοβρίζονται για τις ομάδες τις κίτρινες, τις πράσινες, τις κόκκινες, για τα κόμματα και τους εξαίρετους πολιτικούς μας, για το ποιος έφαγε τα περισσότερα και ποιος θα μπορούσε να σώσει την χώρα.  Όλοι αυτοί που αντί να επικεντρωθούν στα καθημερινά προβλήματα που τους πνίγουν και στις πιθανές λύσεις τους, αντ'αυτού είναι έτοιμοι να αρπάξουν φωτιά με την παραμικρή αφορμή και να πλακωθούν στο ξύλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά), άντρες και γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας και λυπάμαι που το λέω, και μόρφωσης και δήθεν "επιπέδου". Όποιος εκφράζει αντίθετη γνώμη από τη δική μου, είναι και εχθρός μου. Και φυσικά το κλασσικό "όλοι οι άλλοι φταίνε, εκτός από εμένα τον ίδιο, όλοι θέλουν το κακό μου γιατί με ζηλεύουν, γιατί είμαι καλύτερος από αυτούς, γιατί είμαι ανώτερος". Θεωρίες συνομωσίας από τη μια, μα τελικά καμιά επαφή με την πραγματικότητα από την άλλη.

Κι αν θεωρήσουμε πως δεν φτάσαμε στο χάλι αυτό από μόνοι μας, τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η γκρίνια, οι απειλές και η βία μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο; Πόσοι από εμάς, αντί να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, προσπάθησαν έστω στο ελάχιστο να βελτιώσουν τον μικρόκοσμό τους; Το να διοχετεύουμε πάντως τα αδιέξοδά μας και νεύρα μας στον έρμο τον συνάνθρωπο, κάθε άλλο παρά ανώτερα όντα μας κάνουν...

Σήμερα κάποιος πυροβόλησε 2 ανθρώπους επειδή τραβούσαν με το κινητό τους μια πυρκαγιά, εξοργισμένος από το γεγονός ότι ενώ καιγόταν η περιουσία του, εκείνοι τραβούσαν βίντεο. Γι'αυτό και έπρεπε να πεθάνουν. Κάποιοι άλλοι προχθές, κουστουμαρισμένοι και "κύριοι" με αξιοπρέπεια περισσή γρονθοκοπούνταν πάνω σε νησίδα της λεωφόρου Κηφισίας προσφέροντας θέαμα σε δεκάδες περαστικούς, βάζοντας τις καλοντυμένες κυρίες τους στον ρόλο των διαιτητών. Καθημερινοί τσακωμοί φίλων για πράγματα ανούσια που δεν τους αφορούν, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα (βλ. την περιβόητη Αγγλική Έναρξη...).

Η ανωτερότητά μας και το μεγαλείο της φυλής μας. Το εξαιρετικό ποιόν μας... Και οι μέρες περνούν κι εμείς πνιγόμαστε στα αλλότρια και χάνουμε για ακόμα μια φορά την μία και μοναδική ουσία...

Η χορογραφία της Eμπιστοσύνης και της Κατανόησης

The dance (by Klairy)

Συναντιέστε για πρώτη φορά. Άγνωστοι μεταξύ σας. Αμηχανία και οι πρώτες ντροπαλές συστάσεις. Φοράτε και οι δυο το καλό σας χαμόγελο. Περιμένετε τις οδηγίες πάνω στις οποίες θα χτίσετε τις βάσεις σας για να μπορέσετε να προχωρήσετε με μια κάποια σιγουριά και ασφάλεια, μαζί. Ακουμπάει το ένα του χέρι στην πλάτη σου και με το ελεύθερό του χέρι πιάνει το δικό σου. Έρχεστε κοντά. Τα πρώτα σας βήματα. Μαγκωμένα, άτσαλα, αλλά δεν πειράζει, δεν έχει μεγάλη σημασία. Έχεις την υποστήριξή του και έχει τη δική σου. Πόσο χάλια μπορεί να πάνε τα πράγματα;
Rock-step, triple step, step-step, triple step, συγχρονισμένα και με υπομονή. Του λένε πως πρέπει να σε κατευθύνει, να ωθήσει το σώμα σου σε μια στροφή και εν συνεχεία να σε τραβήξει και πάλι κοντά του. Προσπαθεί πολύ να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν μπορεί να κρύψει το άγχος του κι εσύ τον καταλαβαίνεις απόλυτα, γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να θυμάται... Η σκέψη του πρέπει να είναι συνέχεια ένα βήμα μπροστά, οι κινήσεις του απόλυτα μελετημένες και σίγουρες...

Κι εσύ; Εσύ δεν ξέρεις τι πρέπει να νιώσεις και πώς ακριβώς να αντιδράσεις. Γνωρίζεις ποια είναι τα βήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να νιώθεις τα ερεθίσματα που εκείνος σου δίνει, να αισθάνεσαι και να ανταποκρίνεσαι ανάλογα σε αυτά. Εκείνος ξαφνικά δείχνει ανασφαλής. Σε κοιτάζει και πρέπει κάπως να σώσεις την κατάσταση. Παίρνεις πρωτοβουλία και γυρίζεις μόνη σου και για μερικά δευτερόλεπτα σε ακολουθεί εκείνος. Και μετά πρέπει και πάλι να αποκατασταθεί η προηγούμενη ισορροπία.

Πολλές επαναλήψεις, περισσότερα βήματα εκ των οποίων κάποια έχουν ήδη γίνει κτήμα σου και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα... Εκείνος κάνει λάθη. Κι εσύ επίσης. Τα λάθη είναι τόσα που η επαφή μοιάζει παράξενη και ενοχλητική. Κάποιες πρωτοβουλίες από τη μεριά σου που προκαλούν την αντίδρασή του κι έρχεται η ένταση. Μια άγαρμπη κίνηση, στη συνέχεια η δική σου άρνηση να συνεχίσεις... "ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ"! "Μα δεν ακολουθείς τις κινήσεις μου, πηγαίνεις μόνη σου"! "Όχι, εσύ δεν ήσουν σαφής! Και επιπλέον, βαρέθηκα ξέρεις, να είμαστε στατικοί, στο ίδιο σημείο κάνοντας ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια". Έχεις ξεχάσει αίφνης πόσο δύσκολο είναι για εκείνον όλο αυτό, πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είναι, κι εκείνος από τη μεριά του προσπαθεί να σε βάλει στη θέση σου, τραβολογώντας σε δεξιά κι αριστερά με κίνδυνο να σου ξεβιδώσει το χέρι!

Και ξαφνικά όλο αυτό που δυο άνθρωποι είχαν ξεκινήσει με μια φαινομενική υπομονή και καλή διάθεση, μοιάζει με μάχη! Απουσία συνεργασίας, κατανόησης και εμπιστοσύνης. Κι αν δεν αποκατασταθούν κάπως όλα αυτά, εκείνο που αρχικά έμοιαζε με χορό θα καταλήξει σε αγώνα Ζίου-ζίτσου!

Διότι ο χορός όπως διαπίστωσα, δεν διαφέρει σε τίποτα από μια ερωτική σχέση (και προφανώς και οι ερωτικές σχέσεις δεν διαφέρουν και πολύ απ' τον χορό!). Και δεν μπορείς να προχωρήσεις αν δεν δείξεις εμπιστοσύνη και δεν σ'εμπιστευθούν επίσης, βήμα το βήμα, στροφή τη στροφή, άγγιγμα το άγγιγμα... Αν δεν αισθανθείς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου σχεδόν με τα μάτια κλειστά κι αν εκείνος απ'τη μεριά του δεν σεβαστεί την ύπαρξή σου και δεν προσπαθήσει να συνεργαστεί μαζί σου για ένα όμορφο αποτέλεσμα. Αν δεν μάθει ο ένας απ'τον άλλον... Από την άλλη, όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, πόσο μαγική μπορεί να είναι η κατάληξη της όλης διαδικασίας και πόσο μοναδικά τα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια...
Και κάπου εκεί έρχεται για'μένα το ανησυχητικό ερώτημα... Αν δεν μπορέσεις ν'αφεθείς σ'έναν απλό χορό, αλλά αντ'αυτού μπλέκεσαι συνέχεια σε μάχες διεκδίκησης και σε "κατηγορώ", τότε αλήθεια, πώς θα μπορέσεις να  αφεθείς στην ίδια τη ζωή;

Το Λάθος... by Beetroot

"Το λάθος προϋποθέτει τη δοκιμή, το πείραμα, το σεβασμό του τυχαίου και του απροσδόκητου.
Το λάθος αιφνιδιάζει, τρομάζει και τρομοκρατεί.
Το λάθος κρύβεται στην αρχή και επιτίθεται στο τέλος.
Το λάθος καταστρέφει μία πορεία για να γεννήσει πολλές.

Ίσως το σημαντικότερο σημείο στη δημιουργική πορεία του ανθρωπίνου είδους εφόσον μόνο το λάθος αποδεικνύει την επιμονή του να νιώσει, να κατανοήσει και να επιτύχει το σωστό…
…μέχρι ένα νέο λάθος..." 

Το Σάββατο το μεσημέρι μας βρήκε στο πιο σωστό σημείο την πιο σωστή στιγμή- σε μια έκθεση αφιερωμένη στα λάθη που όμως δεν ήταν καθόλου λάθος!
Aς το πιάσουμε όμως από την αρχή για να καταλάβετε κι εσείς περί τίνος πρόκειται. Αρχικά τι εστί Beetroot και από ποιους αποτελείται; Πρόκειται για μια ομάδα άκρως δημιουργική, από τη Θεσσαλονίκη που ασχολείται με το design. H εταιρία δημιουργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2000 από το Βαγγέλη Λιάκο, τον Αλέξη Νίκου και το Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και αποτελείται συνολικά από  δώδεκα άτομα. Έκτοτε έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις με αποκορύφωμα μέσα στο 2011 την ύψιστη διάκριση στο διαγωνισμό παγκοσμίου εμβέλειας Red Dot Award που τους ανέδειξε σε Red Dot Design Agency of the year, ως το καλύτερο γραφείο οπτικής επικοινωνίας διεθνώς! Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εταιρία μπορείτε να βρείτε εδώ οπότε ας πιάσουμε τα της έκθεσης που στεγάζεται στην γκαλερί Αντωνοπούλου  και θα διαρκέσει έως 3 Μαρτίου 2012 (Τετ - Παρ 14:00 – 20:00 και Σαβ 12:00 – 16:00).

Κεντρικό θέμα λοιπόν, τα λάθη. Με έναν κατάλογο που μοιάζει λάθος. Με έργα που δηλώνουν πως κάτι δεν πάει καλά, και είτε κραυγάζουν το σφάλμα σχεδόν ξεκουφαίνοντάς σε, είτε σου το ψιθυρίζουν στο αυτί διακριτικά για να σου επιστήσουν την προσοχή, μην την πατήσεις. Συνειδητά λάθη ή ασυνείδητα. Αυτά από τα οποία μάθαμε κι αυτά που δεν μας δίδαξαν ποτέ. Και τα επαναλάβαμε ξανά και ξανά τελειοποιώντας τα ως λάθη πάντα, για να πονέσουμε την επόμενη φορά περισσότερο από την πρώτη... Τα μικρά ή τα μεγάλα, αυστηρά προσωπικά ή μη, που σημάδεψαν έναν άνθρωπο ή ακόμα όλη την ανθρωπότητα. Ή αυτά τα άλλα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί μπορεί να είναι λάθη και τα υιοθετείς ως σωστά αγνοώντας το κόστος.

Στάθηκα κάποια στιγμή στο κέντρο της αίθουσας παρατηρώντας τον κόσμο που ήταν εκεί για τα εγκαίνια. Τριγύρω φίλοι, γνωστοί, συλλέκτες ή απλοί θεατές. Ήταν κάπως διασκεδαστικό να στέκεσαι εκεί και να ακούς τα σχόλια του ενός και του άλλου, με το βαρύγδουπο ύφος, με το επιτηδευμένο ντύσιμο, με το καλοπροαίρετο βλέμμα και με το χαμόγελο... Άλλοι βρήκαν την έκθεση εκπληκτική, άλλοι μια φάρσα των καλλιτεχνών και άλλοι ένα πραγματικό... λάθος... Για εμένα ήταν μια έκθεση που πέτυχε τον σκοπό της. Ανεξαρτήτως απ'το τι είχαν στο μυαλό τους οι ίδιοι οι δημιουργοί. Το ότι η μικρή μας παρέα (και φαντάζομαι και αρκετές ακόμα!) μπορούσε να μιλάει για όσα είδε αλλά και για όσα σκέφτηκε με αφετηρία τα εκθέματα, κάποιες ώρες μετά, προσωπικά το θεωρώ επιτυχία.

Σας προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα μια βόλτα προκειμένου να έρθετε αντιμέτωποι με όλα αυτά τα "λάθη". Food for thought, για όλους εμάς, σε μια εποχή και σε μια χώρα με τόσα πολλά λάθη, που επιτέλους, πρέπει να τα τοποθετήσουμε απέναντί μας, να τα γνωρίσουμε, να τα αποδεχτούμε και να κάνουμε μια καινούρια, γενναία αρχή, με όλα μας τα λάθη οδηγούς μας προς σωστές πλέον κατευθύνσεις.

Ευγνωμοσύνη

©Pesare

 

Πόσες μέρες και νύχτες με άφησαν μ'ένα τραγούδι για βάρκα και μια ψυχή διψασμένη κι αχόρταγη, σαν κοριτσίστικη σχεδόν (ετών δέκα και πάλι, ανυπόμονη κι ενθουσιώδης) για περισσότερα ταξίδια (με αερόστατα, χρωματιστά μπαλόνια, παιδικές σαΐτες και χάρτινα καραβάκια)... Πόσες μελωδίες και λόγια που μοιάζουν δυσνόητα καμιά φορά, πόση ομορφιά- τόσο αβάσταχτη που μπορεί να γεμίσει δυο μάτια με δάκρυα, ασυγκράτητα και λυτρωτικά... Πόσα είναι αυτά που ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει σε μαγεία...
Πόσες εικόνες κι συναισθήματα μπορεί να αγοράσει και να στριμώξει κανείς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά με μια χούφτα χρήματα;
Ανεκτίμητα...

Όπως οι σκέψεις που μια φίλη σου ψιθύρισε για να γιατρέψει την ψυχή της και δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο από ένα βλέμμα για να υποσχεθείς πως θα είσαι κοντά της πάντα. Όπως το γέλιο ενός ξανθού κοριτσιού με  πεντακάθαρο πρόσωπο που φυλάει θησαυρό μια αγάπη για δυο, με τον πιο σπάνιο τρόπο- και δεν ξέρει κανείς πως πονά... Όπως οι λέξεις που χαράζει κρυφά με βιασύνη ένα αγόρι που δείχνει ακλόνητο, κι όμως τα λόγια του φωνάζουν ανάγκη και έρωτα και μοναξιά και οργή και πόθο και λίγοι μονάχα μπορούν να το νιώσουν. Όπως ένας λυγμός που αγκάλιασες, ένα δάκρυ που έσβησες... Όπως ένα άγγιγμα που  σου χαρίστηκε με τον πιο απλό τρόπο και νιώθεις την ανιδιοτέλειά του...
Κι εδώ κάπου δεν μπορώ παρά να σωπάσω, ανάξια να σχηματίσω οποιαδήποτε άλλη λέξη. Μια μόνο μένει και ξεπροβάλλει πάνω απ'όλα, αβίαστα, πραγματική και αστόλιστη και κλείνει μέσα της τα "ευχαριστώ " όλου του κόσμου για όλα αυτά που μου προσφέρθηκαν χωρίς να τα ζητήσω, μια ευλογία που δεν γνωρίζω καν αν είμαι αντάξιά της...

Κρυφοκοιτάζοντας το 2012 και μια βόλτα με τον flâneur Γιώργη Χριστοδούλου

Τελευταίες μέρες των εορτών. Φέτος ένιωσα Χριστούγεννα, είδα μαγεία, μικρά ξωτικά, καλικαντζαράκια κι Αγιοβασίληδες πραγματικούς, γέμισα αγάπη, ένιωσα ζεστασιά και στοργή, γέλασα με την καρδιά μου και μοιράστηκα πράγματα, σκέψεις, συναισθήματα, αγκαλιές και χαρά γνήσια! Είναι τόσες οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου που γι'ακόμα μια φορά δεν ξέρω τι να πρωτοδιηγηθώ... Τους χορούς στον δρόμο με τα πιο υπέροχα πλάσματα της πόλης; Τις βόλτες με φίλους που ήρθαν για τις γιορτές απ'όλα τα σημεία του πλανήτη; Τα οικογενειακά τραπέζια με ανθρώπους αγαπημένους; Τις καινούριες φιλίες και τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας; Είμαι μαγεμένη- σχεδόν ερωτευμένη ακόμα και με τον αέρα που αναπνέω. Δεν άνοιξα τηλεόραση σκοπίμως, για να μην αμαυρώσει τίποτα όλη αυτή την ομορφιά και αποφάσισα να βλέπω μόνο τη θετική πλευρά όλων όσων χαρακτηρίζουν τις ημέρες μας. Κι αν φέτος ήμουν πιο φτωχή στην τσέπη μου, υπήρξα τόσο μα τόσο πλούσια στην καρδιά μου! Δεν άρχισα τα ναρκωτικά, σας διαβεβαιώ. Τώρα αν κάποιοι με ψεκάζουν είναι εν αγνοία μου!

Για να μοιραστώ και μαζί σας λίγο από... όλα αυτά θα σας πω δυο λόγια μόνο, κλεμμένα από το παραμύθι που είδε και έζησε μόλις προχθες ένα... γατί. Κάνοντας ένα σάλτο από κάποια κεραμίδια, σ'ένα παράθυρο κι από εκεί σ'ένα σκαλοπάτι της Μνησικλέους στην Πλάκα, μπήκε υπερήφανα στο Γιασεμί όπου σύμφωνα με κάποιες φήμες θα τραγουδούσε με τη συντροφιά φίλων ένας... πρίγκιπας! Μάλιστα, πρίγκιπας! Έτσι μιλάει γι'αυτόν μια φίλη που την πήρε από το χέρι και ομόρφυνε με τη μουσική του και την φιλία του τη ζωή της. Το γατί μας λοιπόν, στριμώχτηκε ανάμεσα στα πόδια κάποιων ανθρώπων που έψαχναν να βρούνε τραπεζάκι να καθίσουν (είχε μαζευτεί πολύς, πολύς κόσμος) και κατευθύνθηκε προς το βάθος του μαγαζιού, δίπλα στο τζάκι. Κάποιοι άπλωσαν τα χέρια τους και το χάιδεψαν, κάποιοι άλλοι το πήραν αγκαλιά... Υπήρχε γενικώς μια ζεστασιά. Και τότε άρχισε η μουσική. Ο πρίγκιπας μίλησε για ταξίδια, τόπους μακρινούς, αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, χιλιόμετρα, πόλεις, δρόμους, αγκαλιές και ανάσες και τραγούδησε στα Ελληνικά, τα Γαλλικά και τα Ισπανικά για τον έρωτα και τη μοναξιά και την αγάπη... Ο κόσμος τραγουδούσε, γελούσε, χόρευε ανάμεσα στα τραπεζάκια και τις καρέκλες και το γατί μας με την πρώτη ευκαιρία, τη στιγμή που δεν κοιτούσε κανείς, έκλεψε έναν κεφτέ από ένα κοντινό πιάτο και αναπαύθηκε πάνω στο τζάκι ναρκωμένο σχεδόν από τις μελωδίες...

Δεν χρειάζονται πολλά για να νιώσουμε γεμάτοι κι ευτυχισμένοι. Γι'αυτό κι εγώ δεν θα ευχηθώ πολλά για το 2012, παρά μονάχα υγεία και αγάπη- ανοίξτε την καρδιά σας, ζήστε με πάθος, αγαπήστε με πάθος και όλα τα άλλα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα μπορέσουμε.... Καλή Χρονιά!

Υ.γ.: Αν θέλετε να ζήσετε κι εσείς λίγο παραμύθι, επισκεφτείτε κι εσείς το Γιασεμί. Ο “πρίγκιπας” Γιώργης Χριστοδούλου θα είναι εκεί κάθε Πέμπτη, αν δεν κάνω λάθος για όλο τον Ιανουάριο, με διαφορετικό σχήμα κάθε φορά αλλά με όμορφα τραγούδια πάντα... Κι αν θελήσετε να χορέψετε, μην ντραπείτε! Ο χώρος μπορεί να'ναι μικρός, μα όλοι οι καλοί χωράνε!