Η χορογραφία της Eμπιστοσύνης και της Κατανόησης

The dance (by Klairy)

Συναντιέστε για πρώτη φορά. Άγνωστοι μεταξύ σας. Αμηχανία και οι πρώτες ντροπαλές συστάσεις. Φοράτε και οι δυο το καλό σας χαμόγελο. Περιμένετε τις οδηγίες πάνω στις οποίες θα χτίσετε τις βάσεις σας για να μπορέσετε να προχωρήσετε με μια κάποια σιγουριά και ασφάλεια, μαζί. Ακουμπάει το ένα του χέρι στην πλάτη σου και με το ελεύθερό του χέρι πιάνει το δικό σου. Έρχεστε κοντά. Τα πρώτα σας βήματα. Μαγκωμένα, άτσαλα, αλλά δεν πειράζει, δεν έχει μεγάλη σημασία. Έχεις την υποστήριξή του και έχει τη δική σου. Πόσο χάλια μπορεί να πάνε τα πράγματα;
Rock-step, triple step, step-step, triple step, συγχρονισμένα και με υπομονή. Του λένε πως πρέπει να σε κατευθύνει, να ωθήσει το σώμα σου σε μια στροφή και εν συνεχεία να σε τραβήξει και πάλι κοντά του. Προσπαθεί πολύ να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν μπορεί να κρύψει το άγχος του κι εσύ τον καταλαβαίνεις απόλυτα, γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να θυμάται... Η σκέψη του πρέπει να είναι συνέχεια ένα βήμα μπροστά, οι κινήσεις του απόλυτα μελετημένες και σίγουρες...

Κι εσύ; Εσύ δεν ξέρεις τι πρέπει να νιώσεις και πώς ακριβώς να αντιδράσεις. Γνωρίζεις ποια είναι τα βήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να νιώθεις τα ερεθίσματα που εκείνος σου δίνει, να αισθάνεσαι και να ανταποκρίνεσαι ανάλογα σε αυτά. Εκείνος ξαφνικά δείχνει ανασφαλής. Σε κοιτάζει και πρέπει κάπως να σώσεις την κατάσταση. Παίρνεις πρωτοβουλία και γυρίζεις μόνη σου και για μερικά δευτερόλεπτα σε ακολουθεί εκείνος. Και μετά πρέπει και πάλι να αποκατασταθεί η προηγούμενη ισορροπία.

Πολλές επαναλήψεις, περισσότερα βήματα εκ των οποίων κάποια έχουν ήδη γίνει κτήμα σου και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα... Εκείνος κάνει λάθη. Κι εσύ επίσης. Τα λάθη είναι τόσα που η επαφή μοιάζει παράξενη και ενοχλητική. Κάποιες πρωτοβουλίες από τη μεριά σου που προκαλούν την αντίδρασή του κι έρχεται η ένταση. Μια άγαρμπη κίνηση, στη συνέχεια η δική σου άρνηση να συνεχίσεις... "ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ"! "Μα δεν ακολουθείς τις κινήσεις μου, πηγαίνεις μόνη σου"! "Όχι, εσύ δεν ήσουν σαφής! Και επιπλέον, βαρέθηκα ξέρεις, να είμαστε στατικοί, στο ίδιο σημείο κάνοντας ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια". Έχεις ξεχάσει αίφνης πόσο δύσκολο είναι για εκείνον όλο αυτό, πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είναι, κι εκείνος από τη μεριά του προσπαθεί να σε βάλει στη θέση σου, τραβολογώντας σε δεξιά κι αριστερά με κίνδυνο να σου ξεβιδώσει το χέρι!

Και ξαφνικά όλο αυτό που δυο άνθρωποι είχαν ξεκινήσει με μια φαινομενική υπομονή και καλή διάθεση, μοιάζει με μάχη! Απουσία συνεργασίας, κατανόησης και εμπιστοσύνης. Κι αν δεν αποκατασταθούν κάπως όλα αυτά, εκείνο που αρχικά έμοιαζε με χορό θα καταλήξει σε αγώνα Ζίου-ζίτσου!

Διότι ο χορός όπως διαπίστωσα, δεν διαφέρει σε τίποτα από μια ερωτική σχέση (και προφανώς και οι ερωτικές σχέσεις δεν διαφέρουν και πολύ απ' τον χορό!). Και δεν μπορείς να προχωρήσεις αν δεν δείξεις εμπιστοσύνη και δεν σ'εμπιστευθούν επίσης, βήμα το βήμα, στροφή τη στροφή, άγγιγμα το άγγιγμα... Αν δεν αισθανθείς τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου σχεδόν με τα μάτια κλειστά κι αν εκείνος απ'τη μεριά του δεν σεβαστεί την ύπαρξή σου και δεν προσπαθήσει να συνεργαστεί μαζί σου για ένα όμορφο αποτέλεσμα. Αν δεν μάθει ο ένας απ'τον άλλον... Από την άλλη, όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, πόσο μαγική μπορεί να είναι η κατάληξη της όλης διαδικασίας και πόσο μοναδικά τα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια...
Και κάπου εκεί έρχεται για'μένα το ανησυχητικό ερώτημα... Αν δεν μπορέσεις ν'αφεθείς σ'έναν απλό χορό, αλλά αντ'αυτού μπλέκεσαι συνέχεια σε μάχες διεκδίκησης και σε "κατηγορώ", τότε αλήθεια, πώς θα μπορέσεις να  αφεθείς στην ίδια τη ζωή;