Ένα αισιόδοξο μήνυμα για το Νέο Έτος από έναν σπουδαίο, δυνατό, υπέροχο Άνθρωπο!

" Φανταστείτε να γεννιόσασταν χωρίς χέρια. Χωρίς χέρια για να "τυλίξετε" έναν φίλο. Χωρίς χέρια για να αγκαλιάσετε αυτούς που αγαπάτε. Χωρίς δάχτυλα για να νιώσετε την εμπειρία του αγγίγματος. Κανέναν  τρόπο για να σηκώσετε ή να μεταφέρετε πράγματα. Πόσο πιο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η ζωή σας αν δεν είχατε χέρια; Ή πόδια; Φανταστείτε αν είχατε χέρια αλλά όχι πόδια. Να μην μπορείτε να χορέψετε ή να περπατήσετε, να τρέξετε ή ακόμα να σταθείτε! Τώρα, βάλτε αυτά τα δυο σενάρια μαζί- καθόλου χέρια και πόδια. Τι θα κάνατε; Πώς αυτό θα επηρέαζε την καθημερινότητά σας;
Εγώ δεν έχω ούτε χέρια, ούτε πόδια, αλλά είμαι πραγματικά ευγνώμων που έχω ένα "κοτοπόδαρο" στη θέση του αριστερού μου ποδιού. Ο κόσμος φρικάρει όταν με βλέπει για πρώτη φορά και είναι τόοοοσο γουρλωμένα τα μάτια τους από το σοκ, το στόμα τους ορθάνοιχτο, που πραγματικά μπαίνω σε τεράστιο πειρασμό να τους απαντήσω εξίσου σοκαρισμένος, κοιτάζοντας τον εαυτό μου με τρόμο και απορία αναφωνώντας "τι συνέβη, τι βλέπετε";;;
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που κοιτάζοντας τον εαυτό μου, έβλεπα πως δεν μπορούσα να κάνω το ένα, δεν μπορούσα να κάνω το άλλο και πολύ συχνά όλοι μας συγκεντρωνόμαστε στα πράγματα που δεν έχουμε ή στα πράγματα που θα ευχόμασταν να έχουμε και κατά κάποιον τρόπο ξεχνάμε αυτά που πραγματικά έχουμε. Δεν θα είχε κανένα νόημα να παρακαλώ σε όλη μου τη ζωή να αποκτήσω χέρια και πόδια γιατί πολύ απλά όλη αυτή η διαδικασία δε θα με ωφελούσε σε τίποτα. Αντίθετα συγκεντρώθηκα στο να είμαι απλώς ευγνώμων. Και είναι δύσκολο να είσαι ευγνώμων... Κάποια στιγμή στη ζωή μου, απλώς δεν ήθελα να ζω γιατί για εμένα η ζωή ήταν δύσκολη. Ένιωθα πως έπρεπε να αποφασίσω ότι δεν θα είχα ζωή, δεν θα παντρευόμουν ποτέ, δεν θα μπορούσα να δουλέψω ποτέ... Τι ζωή είναι αυτή αν δεν έχει κανένα νόημα, κανέναν λόγο, κανέναν σκοπό για να τη ζεις; Τι σύζυγος να γίνει ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που δεν θα μπορεί να κρατήσει καν το χέρι της συζύγου του;
Ξέρετε όμως κάτι; Είναι ψέμα να πιστεύετε πως δεν είστε αρκετά καλοί, είναι ψέμα να σκέφτεστε πως δεν αξίζετε τίποτα. Αγαπώ τη ζωή! Έρχονται άνθρωποι και μου λένε "πώς μπορείς να χαμογελάς τόσο πολύ!" και δεν ξέρω τι να τους πω, πέρα απ'το..."είναι μεγάλη ιστορία..." αλλά και τόσο απλή ταυτόχρονα... Συμβαίνουν πράγματα στη ζωή, όλοι μας περνάμε μέσα από καταιγίδες και δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, αν θα βγούμε ζωντανοί, δεν ξέρουμε καν πόσο θα διαρκέσουν αυτές οι καταιγίδες. Θα ήθελα να σας πω όμως πως υπάρχουν πράγματα απ'τα οποία όλοι μπορούμε να κρατηθούμε, βοήθησαν εμένα, και σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν κι εσάς.
Να είσαστε υπομονετικοί και επίμονοι. Η αγωνία μου ήταν πάντα πως χωρίς χέρια δεν θα μπορούσα να αγκαλιάσω τη γυναίκα της ζωής μου. Ήρθε όμως η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όταν βρεθεί η γυναίκα της ζωής μου δεν θα μπορώ σίγουρα να κρατήσω το χέρι της, αλλά δεν χρειάζομαι χέρια για να αγκαλιάσω την καρδιά της... Είναι θλιβερό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν κορίτσια με διατροφικές διαταραχές. Είναι τρομακτικό να βλέπουμε πως υπάρχουν άνθρωποι οργισμένοι μια ζωή με τη ζωή (!) εξαιτίας των καταστάσεων που βιώνουν στα σπίτια τους. Και είναι θυμωμένοι  με τους άλλους... Και είναι πραγματικά τρομακτικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν άχρηστοι...
Εγώ όμως θα ήθελα να ξέρετε, πως είσαστε πραγματικά θαυμάσιοι όλοι σας, έτσι ακριβώς όπως είστε! Σας το λέω εγώ που δεν έχω αυτά που για εσάς είναι δεδομένα και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα. Κι εσείς μπορείτε, όλοι μπορούν, όλοι μας μπορούμε..."

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Nick Vujicic που δεν έχει χέρια και πόδια από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Είναι στην ηλικία μου (γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου το 1982) και είναι ένας άνθρωπος όμορφος, ζωντανός και μπορεί να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Με τα λόγια λοιπόν του Nick για να μας εμπνέουν όλους, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας (και στον εαυτό μου ακόμα) ένα υπέροχο, δημιουργικό 2011, με υγεία πάνω απ'όλα (ξέρω, το έχω πει τόσες φορές που πλέον γίνομαι γραφική, αλλά αδιαφορώ, γιατί έχω δίκιο και το ξέρω! :-p ),  αγάπη και... μάλλον αυτά είναι αρκετά- τα υπόλοιπα μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας. Διότι όπως έμαθα από έναν ακόμα καλό μου δάσκαλο"σ'αυτόν τον κόσμο χάνεται μόνο όποιος θέλει να χαθεί..."!

Τις καλύτερες λοιπόν ευχές μου για Καλή Χρονιά! 

Σας φιλώ με αγάπη...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα (και φέτος)!

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι λίγο περίεργα- έχουν ένα μούδιασμα, ένα άγχος, μια έννοια... Κι εκτός από όλα αυτά έχουν και φτώχεια και θλίψη και πολλά άλλα ακόμα. Διάβασα στο FAQ τον πολύ εύστοχο τίτλο "Merry Crisis and a Happy New Fear". Είναι σαν σε μια φράση να έκλεισαν το γενικότερο κλίμα. Τα ξέρετε πώς είναι, ας μη σας τα περιγράψω κι εγώ...

Εγώ όμως το αποφάσισα πως τουλάχιστον τη μέρα των Χριστουγέννων όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα τα κρατήσω μακριά. Κι αν και φέτος για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους δεν θα γιορτάσω τη γιορτή μου όπως θα ήθελα, ξεκίνησα παρ'όλα αυτά τα τυπικά μου συμμαζέματα για να είναι όλα όπως θα ήθελα για τη μεγάλη μέρα. Πρέπει να σας πω πως γενικώς δεν φημίζομαι για την τάξη μου και όλα τα βρίσκω ευκολότερα μέσα στο χάος της οργανωμένης μου αταξίας. Κοινώς σκαλίζοντας τα ράφια μου, προσπαθώντας να αναδιοργανώσω τα κουτιά και τα συρτάρια μου, ο πανικός μου και το άγχος μου έγιναν μεγαλύτερα από εμένα! Να μην αναφέρω βεβαίως το γεγονός ότι ήθελα να γεμίσω μια μεγάλη μαύρη σακούλα και να κατεβάσω τη μισή μου πραμάτια στα σκουπίδια (πράγμα που κατά κάποιο τρόπο το πραγματοποίησα ξεφορτώνοντας τόνους σημειώσεων από τα φοιτητικά μου χρόνια στην ανακύκλωση χάρτου της περιοχής). Και ως συνήθως σε τέτοια συμμαζέματα σκέφτηκα και πάλι πως η ανάγκη να μετακομίσω από το σπίτι μας, γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο επιτακτική, κάτι που οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τα βιβλία μου έχουν κατακλύσει όλα τα δωμάτια...
Σκάλισα λοιπόν διάφορα, κι έβγαλα στην επιφάνεια πράγματα που όυτε καν θυμόμουν... Ραβασάκια παλιών δεσμών, δωράκια, αφιερώσεις, παρατσούκλια,  κάρτες κι ένα σωρό άλλα... Θυμήθηκα, νοστάλγησα και λυπήθηκα για φίλους που έχασα λόγω υποχρεώσεων, ανθρώπους με τους οποίους κάποια χρόνια πριν ήμαστε αχώριστοι και τώρα μας φάγαν οι δουλειές και τα σούρτα-φέρτα... Τι να σας λέω...
Τελικά εγκατέλειψα. Η καλή διάθεση που πάλευα να διατηρήσω είχε αρχίσει να καταρρέει. Τηλεφώνησα λοιπόν στον κολλητούλη μου, που χθες ξημερώματα επέστρεψε από την ξενιτιά, τηλεφώνησα και στον καλό μου και πήγαμε για καφεδοσοκολάτα. Τίναξα από πάνω μου τη σκόνη και άφησα τις νοσταλγίες για άλλες μέρες.
Ακολουθεί (κλασσικά πλέον) άσμα αφιερωμένο στα παλιά... και γιατί όχι (;) και στα καινούρια!

Και καλά Χριστούγεννα σε όλους μας, με υγεία πάνω απ'ολα (διότι όλα τ'άλλα, έτσι ή αλλιώς, παλεύονται, έστω και με λίγο κόπο παραπάνω).
Και μια ευχή παραπάνω από εμένα για εμένα, διότι αύριο γιορτάζω :)
Και σύντομο υστερόγραφο: Όσο προλαβαίνετε, βάλτε ΒΟΥΛΗ διότι έχει τον "Βιολιστή στη στέγη", και τέτοιες ταινίες δεν τις χάνουν!
Σας φιλώ στα μούτρα!
Μουτς! (και το αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι για να αποτινάξουμε από πάνω μας και το τελευταίο ψήγμα θλίψης)

Να σας πω μια ιστορία...

Χθες, είχα επέτειο! Όχι δεν ήταν επέτειος σχέσης, ούτε αρραβωνιάστηκα, ούτε παντρεύτηκα. Θα σας εξηγήσω, θα τα πάρω όλα από την αρχή. Την υπομονή σας :)

Τον Απρίλιο του 2009, ένα απλό τρίπλεξ καρδίας έδειξε πως ένας κατά τ'άλλα υγιέστατος άνθρωπος, κουβαλούσε μέσα στο στέρνο του μια μικρή ωρολογιακή βόμβα. Δεν ήταν μεγαλύτερη από πορτοκάλι, αλλά τυλιγμένη καθώς ήταν με ένα σωρό αγγεία μπορούσε να κάνει θαύματα. Να μην τα πολυλογώ, αυτό το πραγματάκι έπρεπε να αφαιρεθεί με χειρουργική επέμβαση το ταχύτερο δυνατόν. Κι έτσι κι έγινε, τέλος Μαΐου πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα, γερή και δυνατή, -χωρίς κανένα σημάδι ότι κάτι μέσα μου δεν πήγαινε καλά- να χειρουργηθώ.  Μπορείτε να φανταστείτε τι σοκ είναι για κάποιον που δεν πονάει πουθενά, που δεν νιώθει άρρωστος και δεν χαλάει τίποτα την ποιότητα της ζωής του, να του επιβάλουν ένα τεράστιο χειρουργείο, διότι διαφορετικά η ζωή του θα απειλούταν καθημερινά και ανά πάσα στιγμή; Τι σοκ είναι να πηγαίνεις στο χειρουργείο "περπατώντας" και μετά από μερικές ώρες μόνο, να ξυπνάς από τον τεχνητό τους ύπνο και να μην είσαι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι κρέας που πονάει ΠΑΝΤΟΥ; Και ακόμα χειρότερα να σου λένε "Δεν τα καταφέραμε, αλλά ελπίζουμε πως θα κατορθώσουμε ίσως να το αντιμετωπίσουμε συντηρητικά, αν δούμε πως μελλοντικά μας δημιουργούν προβλήματα τα υπολείμματα που έμειναν μέσα σου"; Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να προσβάλεται, εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών, το σώμα σου με ισχυρά μικρόβια που τα φάρμακα δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν, αλλά παρ'όλα αυτά γονατίζουν τον οργανισμό σου άκρως αποτελεσματικά; Να σε υποβάλουν σε παρακεντήσεις, μέσα ή έξω από αξονικό τομογράφο; Και φυσικά πώς είναι να σου λένε ότι τελικά όλα εξελίχθηκαν χειρότερα απ'όσο περιμέναμε και πρέπει πάνω στο εξάμηνο να υποβληθείς σε δεύτερη θωρακοτομή;

Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες ξαναέκανα όλη αυτή τη διαδρομή προς το χειρουργείο, αυτή τη φορά άρρωστη και κουρασμένη και με ένα σωρό σημάδια μέσα κι έξω από το κορμί μου που φώναζαν πως τίποτα δεν ήταν καλά, πως η βομβίτσα μου που τόσο προκλητικά-υβριστικά σχεδόν- είχα προκαλέσει την πρώτη φορά, ήταν ένα βήμα πριν την τελική της νίκη. Μόνο που πλέον εγώ, μετά από όλα αυτά (και άλλα τόσα που δεν περιγράφονται), αδιαφορούσα αν θα κέρδιζα ή αν θα έχανα. Θα σκεφτείτε τότε, γιατί πήγα ξανά στο χειρουργείο. Ίσως να το έκανα από εγωισμό και πείσμα να μην το αφήσω να νικήσει έτσι εύκολα, ίσως από παραίτηση και αδιαφορία, απλά και μόνο για να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου. Δεν ξέρω ακόμα.. Πάντως δεν θυμάμαι να ένιωσα φόβο. Όχι, φόβος δεν ήταν.

Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες, 4 Δεκεμβρίου το 2009, τελικά ο γιατρός μου νίκησε. Και μαζί μ'αυτόν κι εγώ που του επέτρεψα να πολεμήσει δίπλα μου. Με πήρε από το χέρι και με τράβηξε έξω από τον πόλεμο και τις μάχες. Και σε λίγες μέρες θα πάω να τον ξαναδώ με τις τελευταίες μου ακτινογραφίες, για να μου πει πως όλα είναι καλά και πως δεν θέλει να με ξαναδεί και επιτέλους ΤΕΛΟΣ! :)

Κι αφού τα δυσάρεστα τέλειωσαν, θα σας πω μια ακόμα ιστορία, την οποία δανείζομαι από τις ιστορίες του Jorge Bucay που κι εκείνος με τη σειρά του τη δανείστηκε από κάποιον άλλον. Οι ιστορίες είναι για να τις διηγούμαστε και να μαθαίνουμε κι εμείς και άλλοι από αυτές. Με δικά μου λόγια: Ήταν ένας ταξιδευτής και καθώς βάδιζε προς την πόλη που αναζητούσε, τράβηξε την προσοχή του κάτι σαν κήπος σε μια πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Κατευθύνθηκε λοιπόν προς τα εκεί και τον μάγεψαν τα δέντρα και τα λουλούδια του παράδοξου αυτού κήπου. Καθώς περπατούσε με την άκρη του ματιού του είδε στο έδαφος μια μαρμάρινη επιγραφή. Έσκυψε να τη διαβάσει και διαπίστωσε πως ήταν μια ταφόπλακα πάνω στην οποία αναγραφόταν το όνομα του νεκρού και τα εξής λόγια: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες και κάτι εβδομάδες. Λυπήθηκε πολύ που ένα τόσο μικρό παιδί έφυγε από τη ζωή.. Καθώς όμως γύρισε το κεφάλι του, διαπίστωσε πως η ταφόπλακα αυτή δεν ήταν η μόνη και πως και και όλες οι υπόλοιπες ανήκαν σε νεκρούς που δεν είχαν ξεπεράσει τα 11 χρόνια ζωής! Συγκλονισμένος κάθισε στο έδαφος κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Σε λίγο τον πλησίασε ο φύλακας του νεκροταφείου και τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή του. Ο ταξιδευτής μας τον κοίταξε και με φρίκη σχεδόν τον ρώτησε ποια συμφορά είχε χτυπήσει τον τόπο αυτόν, ποια κατάρα που προκάλεσε τον θάνατο τόσων παιδιών! Ο φύλακας του χαμογέλασε και του είπε: "Καμιά συμφορά, καμιά κατάρα. Στον τόπο μας, όταν κάποιος φτάνει τα 15, οι γονείς του, του κάνουν δώρο γενεθλίων ένα τετράδιο το οποίο το κρεμάει στον λαιμό του και καταγράφει στις σελίδες δεξιά τις χαρές που μπόρεσε να απολαύσει και αριστερά τη διάρκειά της απόλαυσης σε λεπτά, μέρες, βδομάδες. Στο τέλος της ζωής του καθένα από εμάς, αυτό που τελικά κάνουμε, είναι να αθροίζουμε τον χρόνο των απολαύσεων κατά τη διάρκεια της ζωής του και αυτό εντέλει καταγράφουμε και στον τάφο του. Γιατί για εμάς αυτός είναι ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει".

Εδώ εγώ θα διαφωνήσω και θα προσθέσω πως και οι κακές στιγμές αποτελούν επίσης πραγματικό χρόνο ζωής, ίσως πραγματικότερο από τις όμορφες. Διότι κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις ποιος είναι απλώς γνωστός, ποιος είναι φίλος και ποιος αδερφός σου. Και μπορείς να μάθεις από τον πόνο, από την ταλαιπωρία, από τους άλλους, αλλά κι από τον ίδιο σου τον εαυτό ακόμα. Μπορείς να αξιολογήσεις πράγματα που πιο πριν σου φαινόντουσαν δεδομένα, μπορείς να εκτιμήσεις διαφορετικά τη ζωή σου ολόκληρη! Μπορείς να επιλέξεις να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να να σκορπίσεις το βλέμμα σου σε ολόκληρο το δάσος κι όχι μόνο στο τσακισμένο δέντρο που βρίσκεται μπροστά σου κρύβοντάς σου τη θέα. Μπορείς να γίνεις ένας καινούριος άνθρωπος...

Κι εγώ χθες είχα επέτειο και είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που όλα τελείωσαν καλά, που έχω υπέροχους φίλους και σύντροφο, ευτυχισμένη που έμαθα πολλά, ευτυχισμένη που είμαι ολοκαίνουρια...

Κι επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω χωρίς τραγουδάκι...

Υ.Γ. Την ιστορία αυτή του Bucay και πολλές άλλες ακόμα μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς" από τις εκδόσεις "Opera animus".