Εγώ δεν έχω ούτε χέρια, ούτε πόδια, αλλά είμαι πραγματικά ευγνώμων που έχω ένα "κοτοπόδαρο" στη θέση του αριστερού μου ποδιού. Ο κόσμος φρικάρει όταν με βλέπει για πρώτη φορά και είναι τόοοοσο γουρλωμένα τα μάτια τους από το σοκ, το στόμα τους ορθάνοιχτο, που πραγματικά μπαίνω σε τεράστιο πειρασμό να τους απαντήσω εξίσου σοκαρισμένος, κοιτάζοντας τον εαυτό μου με τρόμο και απορία αναφωνώντας "τι συνέβη, τι βλέπετε";;;
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που κοιτάζοντας τον εαυτό μου, έβλεπα πως δεν μπορούσα να κάνω το ένα, δεν μπορούσα να κάνω το άλλο και πολύ συχνά όλοι μας συγκεντρωνόμαστε στα πράγματα που δεν έχουμε ή στα πράγματα που θα ευχόμασταν να έχουμε και κατά κάποιον τρόπο ξεχνάμε αυτά που πραγματικά έχουμε. Δεν θα είχε κανένα νόημα να παρακαλώ σε όλη μου τη ζωή να αποκτήσω χέρια και πόδια γιατί πολύ απλά όλη αυτή η διαδικασία δε θα με ωφελούσε σε τίποτα. Αντίθετα συγκεντρώθηκα στο να είμαι απλώς ευγνώμων. Και είναι δύσκολο να είσαι ευγνώμων... Κάποια στιγμή στη ζωή μου, απλώς δεν ήθελα να ζω γιατί για εμένα η ζωή ήταν δύσκολη. Ένιωθα πως έπρεπε να αποφασίσω ότι δεν θα είχα ζωή, δεν θα παντρευόμουν ποτέ, δεν θα μπορούσα να δουλέψω ποτέ... Τι ζωή είναι αυτή αν δεν έχει κανένα νόημα, κανέναν λόγο, κανέναν σκοπό για να τη ζεις; Τι σύζυγος να γίνει ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που δεν θα μπορεί να κρατήσει καν το χέρι της συζύγου του;
Ξέρετε όμως κάτι; Είναι ψέμα να πιστεύετε πως δεν είστε αρκετά καλοί, είναι ψέμα να σκέφτεστε πως δεν αξίζετε τίποτα. Αγαπώ τη ζωή! Έρχονται άνθρωποι και μου λένε "πώς μπορείς να χαμογελάς τόσο πολύ!" και δεν ξέρω τι να τους πω, πέρα απ'το..."είναι μεγάλη ιστορία..." αλλά και τόσο απλή ταυτόχρονα... Συμβαίνουν πράγματα στη ζωή, όλοι μας περνάμε μέσα από καταιγίδες και δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, αν θα βγούμε ζωντανοί, δεν ξέρουμε καν πόσο θα διαρκέσουν αυτές οι καταιγίδες. Θα ήθελα να σας πω όμως πως υπάρχουν πράγματα απ'τα οποία όλοι μπορούμε να κρατηθούμε, βοήθησαν εμένα, και σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν κι εσάς.
Να είσαστε υπομονετικοί και επίμονοι. Η αγωνία μου ήταν πάντα πως χωρίς χέρια δεν θα μπορούσα να αγκαλιάσω τη γυναίκα της ζωής μου. Ήρθε όμως η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όταν βρεθεί η γυναίκα της ζωής μου δεν θα μπορώ σίγουρα να κρατήσω το χέρι της, αλλά δεν χρειάζομαι χέρια για να αγκαλιάσω την καρδιά της... Είναι θλιβερό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν κορίτσια με διατροφικές διαταραχές. Είναι τρομακτικό να βλέπουμε πως υπάρχουν άνθρωποι οργισμένοι μια ζωή με τη ζωή (!) εξαιτίας των καταστάσεων που βιώνουν στα σπίτια τους. Και είναι θυμωμένοι με τους άλλους... Και είναι πραγματικά τρομακτικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν άχρηστοι...
Εγώ όμως θα ήθελα να ξέρετε, πως είσαστε πραγματικά θαυμάσιοι όλοι σας, έτσι ακριβώς όπως είστε! Σας το λέω εγώ που δεν έχω αυτά που για εσάς είναι δεδομένα και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα. Κι εσείς μπορείτε, όλοι μπορούν, όλοι μας μπορούμε..."
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Nick Vujicic που δεν έχει χέρια και πόδια από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Είναι στην ηλικία μου (γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου το 1982) και είναι ένας άνθρωπος όμορφος, ζωντανός και μπορεί να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Με τα λόγια λοιπόν του Nick για να μας εμπνέουν όλους, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας (και στον εαυτό μου ακόμα) ένα υπέροχο, δημιουργικό 2011, με υγεία πάνω απ'όλα (ξέρω, το έχω πει τόσες φορές που πλέον γίνομαι γραφική, αλλά αδιαφορώ, γιατί έχω δίκιο και το ξέρω! :-p ), αγάπη και... μάλλον αυτά είναι αρκετά- τα υπόλοιπα μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας. Διότι όπως έμαθα από έναν ακόμα καλό μου δάσκαλο"σ'αυτόν τον κόσμο χάνεται μόνο όποιος θέλει να χαθεί..."!
Τις καλύτερες λοιπόν ευχές μου για Καλή Χρονιά!
Σας φιλώ με αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου