Και επιτέλους ήρθε η στιγμή! Από τον Νοέμβριο μετρούσα μέρες ανάποδα με ανυπομονησία και φόβο ότι πάλι κάτι θα συμβεί (διότι ως γνωστόν, μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ποιος ζει ποιος πεθαίνει!), αλλά ευτυχώς, παρά τον ανάδρομο Ερμή, την οικονομική κρίση, το σεισμό στην Ιαπωνία και το τσουνάμι, τα πυρηνικά εργοστάσια και την οικολογική καταστροφή, εν τέλει η μεγάλη μέρα έφτασε κι εγώ είχα εισιτήριο για να είμαι εκεί!
Βέβαια το εισιτήριό μου έλεγε λάθος ημερομηνία (25/03), ώρα (01.00) και τόπο (Block 33) και κόντεψα να πάθω μια συγκοπή, διότι δε θα μου ήταν και ό,τι πιο εύκολο να τρέχω στη Θεσσαλονίκη τελευταία στιγμή, αλλά από το Fuzz με ενημέρωσαν πως δε θα υπήρχε πρόβλημα, εγώ τους πίστεψα (έκανα καλού-κακού και τον σταυρό μου) και πήγα. Βέβαια, μας είπαν επίσης πως το group θα έβγαινε στη σκηνή στις 21.30 ενώ οι πόρτες του club θα άνοιγαν στις 21.00, αλλά έπρεπε να έχω πιστέψει τους Άγγλους που στη σελίδα τους στο Facebook είχαν γράψει ότι το live θα άρχιζε 20.00 ώρα Αγγλίας, δηλαδή 22.00 ώρα Ελλάδας. Μαντάρα τα έκανε και πάλι η διοργάνωση (τι κακό κι αυτό βρε παιδί μου, δεν υπολογίζει κανείς τον πελάτη)... Χαλάλι όμως, χαλάλι!
Γύρω στις 23.00, κι αφού είχε προηγηθεί ένα αρκετά καλό Ελληνικό group που κανείς δεν έκανε τον κόπο να μας πει ποιοι είναι, βγήκαν στη σκηνή τα πολυαναμενόμενα αγόρια. Μίνιμαλ σκηνικό, λίγα παιχνίδια με τα φώτα και μια εμφάνιση που όχι μόνο έφτασε τις προσδοκίες μου, αλλά τις ξεπέρασε κιόλας! Και μπορεί όταν κάτι με εντυπωσιάζει να ενθουσιάζομαι τρελά, αλλά δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος θεατής, πόσο μάλλον ακροατής... Ένας πολύ ουδέτερος και όχι πολύ ενθουσιώδης άνθρωπος γενικά, είπε για το συγκεκριμένο live το εξής: "Σε όχι και ιδιαίτερα καλές συνθήκες, τα παιδιά κατάφεραν να κάνουν μια εμφάνιση πολύ ποιοτική". Εγώ από τη μεριά μου που τους είχα ήδη ψηλά θα πω ότι δεν ήταν απλώς καλοί, αλλά εξαιρετικοί, υπέροχοι, θαυμάσιοι και κάποιες στιγμές ως και συγκινητικοί! Έχετε νιώσει ποτέ σε live πως ο τραγουδιστής τραγουδάει για τα μάτια σας μόνο; Ότι θέλει να πει κάτι παραπάνω από το να ερμηνεύσει καλά απλώς ένα τραγούδι; Ότι εκείνη τη στιγμή, πάνω στη σκηνή ξεγυμνώνει την ψυχή του; Έχετε νιώσει ποτέ ότι υπάρχει ενέργεια στον αέρα; Ότι θέλετε να κρατήσετε την ανάσα σας μην τυχόν και αποσπαστεί διαφορετικά η προσοχή σας; Ε, όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα με τύλιξαν, με πλημμύρισαν και κράτησαν ζωντανό μέσα μου ένα εντονότατο συναίσθημα ευφορίας μέχρι και σήμερα και ίσως και μέχρι αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο.... Ο δε Theo... Δεν έχω λόγια για την φωνή αυτού του ανθρώπου...
Θα ήθελα να έχω μερικές φωτογραφίες να σας βάλω, θα ήθελα να έχω ένα καλής ποιότητας video και θα τα είχα όλα αυτά πραγματικά, αν το Σάββατο δεν ήταν μια εντελώς καμένη μέρα που με μόνη εξαίρεση το συγκεκριμένο live, θα ήθελα κατά τ'άλλα να διαγραφεί από τη μνήμη μου δια παντός και δια ροπάλου. Εξαιτίας αυτού μάλιστα δεν είχα διάθεση να πάρω μαζί μου μηχανή καθώς δεν είχα καλά-καλά διάθεση ούτε για την ίδια τη συναυλία. Τέτοιες χαζομάρες κάνω και τις πληρώνω. Θα σας δώσω όμως μερικά όμορφα βιντεάκια που βρήκα από εκείνη τη βραδιά, προειδοποιώντας σας βέβαια πως εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσετε να νιώσετε ούτε το 1/5 αυτού που ζήσαμε... Και θα ευχηθώ σε όλους μας και εις άλλες τέτοιες συναυλίες με υγεία! :)
Βέβαια το εισιτήριό μου έλεγε λάθος ημερομηνία (25/03), ώρα (01.00) και τόπο (Block 33) και κόντεψα να πάθω μια συγκοπή, διότι δε θα μου ήταν και ό,τι πιο εύκολο να τρέχω στη Θεσσαλονίκη τελευταία στιγμή, αλλά από το Fuzz με ενημέρωσαν πως δε θα υπήρχε πρόβλημα, εγώ τους πίστεψα (έκανα καλού-κακού και τον σταυρό μου) και πήγα. Βέβαια, μας είπαν επίσης πως το group θα έβγαινε στη σκηνή στις 21.30 ενώ οι πόρτες του club θα άνοιγαν στις 21.00, αλλά έπρεπε να έχω πιστέψει τους Άγγλους που στη σελίδα τους στο Facebook είχαν γράψει ότι το live θα άρχιζε 20.00 ώρα Αγγλίας, δηλαδή 22.00 ώρα Ελλάδας. Μαντάρα τα έκανε και πάλι η διοργάνωση (τι κακό κι αυτό βρε παιδί μου, δεν υπολογίζει κανείς τον πελάτη)... Χαλάλι όμως, χαλάλι!
Γύρω στις 23.00, κι αφού είχε προηγηθεί ένα αρκετά καλό Ελληνικό group που κανείς δεν έκανε τον κόπο να μας πει ποιοι είναι, βγήκαν στη σκηνή τα πολυαναμενόμενα αγόρια. Μίνιμαλ σκηνικό, λίγα παιχνίδια με τα φώτα και μια εμφάνιση που όχι μόνο έφτασε τις προσδοκίες μου, αλλά τις ξεπέρασε κιόλας! Και μπορεί όταν κάτι με εντυπωσιάζει να ενθουσιάζομαι τρελά, αλλά δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος θεατής, πόσο μάλλον ακροατής... Ένας πολύ ουδέτερος και όχι πολύ ενθουσιώδης άνθρωπος γενικά, είπε για το συγκεκριμένο live το εξής: "Σε όχι και ιδιαίτερα καλές συνθήκες, τα παιδιά κατάφεραν να κάνουν μια εμφάνιση πολύ ποιοτική". Εγώ από τη μεριά μου που τους είχα ήδη ψηλά θα πω ότι δεν ήταν απλώς καλοί, αλλά εξαιρετικοί, υπέροχοι, θαυμάσιοι και κάποιες στιγμές ως και συγκινητικοί! Έχετε νιώσει ποτέ σε live πως ο τραγουδιστής τραγουδάει για τα μάτια σας μόνο; Ότι θέλει να πει κάτι παραπάνω από το να ερμηνεύσει καλά απλώς ένα τραγούδι; Ότι εκείνη τη στιγμή, πάνω στη σκηνή ξεγυμνώνει την ψυχή του; Έχετε νιώσει ποτέ ότι υπάρχει ενέργεια στον αέρα; Ότι θέλετε να κρατήσετε την ανάσα σας μην τυχόν και αποσπαστεί διαφορετικά η προσοχή σας; Ε, όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα με τύλιξαν, με πλημμύρισαν και κράτησαν ζωντανό μέσα μου ένα εντονότατο συναίσθημα ευφορίας μέχρι και σήμερα και ίσως και μέχρι αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο.... Ο δε Theo... Δεν έχω λόγια για την φωνή αυτού του ανθρώπου...Θα ήθελα να έχω μερικές φωτογραφίες να σας βάλω, θα ήθελα να έχω ένα καλής ποιότητας video και θα τα είχα όλα αυτά πραγματικά, αν το Σάββατο δεν ήταν μια εντελώς καμένη μέρα που με μόνη εξαίρεση το συγκεκριμένο live, θα ήθελα κατά τ'άλλα να διαγραφεί από τη μνήμη μου δια παντός και δια ροπάλου. Εξαιτίας αυτού μάλιστα δεν είχα διάθεση να πάρω μαζί μου μηχανή καθώς δεν είχα καλά-καλά διάθεση ούτε για την ίδια τη συναυλία. Τέτοιες χαζομάρες κάνω και τις πληρώνω. Θα σας δώσω όμως μερικά όμορφα βιντεάκια που βρήκα από εκείνη τη βραδιά, προειδοποιώντας σας βέβαια πως εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσετε να νιώσετε ούτε το 1/5 αυτού που ζήσαμε... Και θα ευχηθώ σε όλους μας και εις άλλες τέτοιες συναυλίες με υγεία! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου