Όποιος βιάζεται σκοντάφτει κι αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι!

http://eyeramfos.deviantart.com/

Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας η ταχύτητα- γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορα τρένα (κι αεροπλάνα και πλοία και γενικώς), γρήγορα κυκλοφορούν τα νέα (η Εποχή του διεθνούς και υπερατλαντικού κουτσομπολιού) στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, γρήγορη η επικοινωνία (facebook, e-mails, twitter, κινητά τηλέφωνα, δορυφόροι παντού), γρήγορο και το φαγητό (ένα sandwich στο χέρι και δρόμο). Όλα γίνονται τσαφ-μπαμ και πάμε παρακάτω. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και προβληματισμούς.

Κινητήρια δύναμη η τεχνολογία. Μας έλυσε τα χέρια. Άνοιξε νέους δρόμους, εξομάλυνε άλλους, άλλαξε τον ορίζοντα, το παρόν και το μέλλον μας. Τώρα πια δεν θέλουμε μια ζωή για να φτάσουμε από την Ελλάδα στην Κίνα και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να στείλουμε με ένα e-mail την πρόσκληση γάμου μας στον μπάρμπα στην Αυστραλία, με τη βεβαιότητα ότι θα προλάβει να έρθει αν το θελήσει.

Γοργοί ρυθμοί χάρη στην τεχνολογία και το άγχος. Για να μειώσουμε το άγχος μας, δημιουργήσαμε ένα σωρό μπιχλιμπίδια για να εξασφαλίσουμε αποτελεσματικότητα και ταχύτητα σε κάθετί και καθώς όλα άρχισαν να τρέχουν, δωσ'του κι εμείς τρεχάλα για να τα προλάβουμε και περνούν οι χειμώνες, περνούν τα καλοκαίρια, ούτε πήρα χαμπάρι πως ο περσινός χρόνος είχε φθινόπωρο και άνοιξη και παρακαλώ σταματήστε τον κόσμο να κατέβω (τώρα, ΤΩΡΑ, Τ-Ω-Ρ-Α!!!) γιατί σαν να με έπιασε μια δύσπνοια κι ένα πονάκι στο στέρνο!

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά θέλω λίγο να καθίσω σε μια καρέκλα να ξεκουραστώ. Να πάρω δυο ήρεμες ανάσες. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν απολαμβάνω σχεδόν τίποτα. Αυτό που τα κάνουμε όλα λάχα-λάχα κάπως με έχει εξαντλήσει. Όλα στη ζωή μου πάνε ρολόι, αλλά δεν τα νιώθω, δεν με αγγίζουν, σαν να μην τα αντιλαμβάνομαι ένα πράγμα. Γιατί ως και οι απολαύσεις μας, ως κι αυτές πάνε τρέχοντας! Fast-food (πίτσες, σουβλάκια) στο όρθιο, bars και πάλι στο όρθιο, φλερτ στο όρθιο και τα επακόλουθα αυτού επίσης κάπως έτσι. Γρήγορα. Χωρίς πολλές χρονοτριβές. Για να προλάβουμε, λες και δεν υπάρχει αύριο. Να μαζέψουμε εμπειρίες, να ανοίξουν τα μάτια μας, να μην  παντρευτούμε τον πρώτο τυχόντα (ενώ-τραγική ειρωνεία- άνετα "παίρνουμε" τον πρώτο τυχόντα. Πώς τα λέω έτσι σήμερα η χυδαία...). Δεν αφιερώνουμε χρόνο πλέον στο να γνωρίσουμε τον άλλον, α-ν-α-λ-υ-τ-ι-κ-ά. Μας λύνει όλες τις απορίες το facebook. Εμείς ρωτάμε τα συμπληρωματικά (κοινώς, ό,τι δεν αναφέρεται). Ενίοτε ούτε αυτά. Παίρνουμε τη λίστα, τικάρουμε νοητά τα συν και τα πλην και απορρίπτουμε πριν καν ο άλλος καταλάβει ότι σταθήκαμε μια στιγμή στην εικόνα του.

Σκοτώνουμε τον ρομαντισμό για τη ριμάδα την ταχύτητα. Από φόβο μην σπαταλήσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας και γεροντοκοριάσουμε. Μην δεν κάνουμε παιδιά. Παιδιά με προοπτικές και πτυχία πριν καν γεννηθούν, με επίπεδο, με γρήγορο αυτοκίνητο, με ουάου δουλειά και πολύ τρέξιμο και πάλι.
Ζηλεύω κάτι εποχές σε ένα σχεδόν μακρινό παρελθόν, που σε ερωτεύονταν και ξημεροβραδιάζονταν κάτω από το παραθύρι σου, τρώγοντας πασατέμπο δήθεν τάχα αδιάφορα, περιμένοντάς σε να βγεις να τινάξεις τις βελέντζες. Και έγραφαν γράμματα, ερωτικές επιστολές αντάξιες των λογοτεχνικών θαυμάτων όλων των εποχών, αφιερώνοντας χρόνο και πάθος και έρωτα. Και ένα απλό άγγιγμα είχε άλλο νόημα, υπήρχε ηλεκτρισμός κι έκανε την καρδιά σου να χτυπά σαν ταμπούρλο. Και τα λόγια ακούγονταν πιο όμορφα, η επαφή ήταν πιο ουσιαστική, έψαχνες να ανακαλύψεις στα μάτια του άλλου το φεγγάρι και τα άστρα και κάθε μέρα μαζί του ήταν αποκάλυψη και σου έπαιρνε σχεδόν μια ζωή για να τον μάθεις και να τον συνηθίσεις.

Ενώ σήμερα ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Και όταν κάτι τελειώνει, σχεδόν δεν μας αφήνει αναμνήσεις. Όλες οι μέρες το ίδιο χλιαρό κι αδιάφορο γκρι. Ένα από τα ίδια. Ίσως με λίγο πληγωμένο εγωισμό. Και μια σπατάλησα-τον-χρόνο-μου πικρία. Ειρωνικό. Ποιον χρόνο; Πόσους απέρριψες τον τελευταίο χρόνο; Και από την άλλη, με πόσους πήγες; Πόσους ερωτεύτηκες και πόσοι σε πόνεσαν;

Η ερώτηση της ημέρας... Σκέψου το. Πόσο "γκουρμέ" έρωτα γεύτηκες; Πόσες "γκουρμέ" φιλίες; Πόσο πραγματικά ποιοτικό χρόνο αφιέρωσες και σου αφιέρωσαν; Κι εσύ αλήθεια, πόσα παραπάνω είσαι από μια γρήγορη παραγωγική μηχανή που βγάζει ένα μάτσο χαρτονομίσματα και τα σπαταλάει για να αγοράσει και να ξοδέψει χρόνο;