Parlez-vous français?

Είναι Παρασκευή και έχω μάθημα Γαλλικών.
Ομολογώ ωστόσο πως το μόνο που σκέφτομαι τελικά είναι να μείνω σπίτι μου, να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου και να σηκωθώ κατευθείαν αύριο το πρωί. Αλλά αλίμονο! Τα όνειρα της χήρας!
Σε μιάμιση ώρα πρέπει να πάρω τα πόδια μου και να πάω να δασκαλέψω και η ιδέα με μουρτζουφλιάζει τρελά. Δεν φταίω όμως εγώ! Βλέπετε την Τρίτη που ξαναείχα μάθημα, είπα να κάνω μια ευχάριστη έκπληξη στο γλυκό μου μαθητούδι παρουσιάζοντάς του κάτι διαφορετικό. Ένας Γάλλος καλλιτέχνης
( ο γλυκύτατος αυτός κύριος http://en.wikipedia.org/wiki/Grand_Corps_Malade ) έβγαλε νέο album και η κυρία (εγώ είμαι αυτή) άκουσε ένα τραγούδι που την ενθουσίασε πολύ. Μου φάνηκαν όλα θαυμάσια- η μελωδία, ο στίχος, το στήσιμο του clip, ο χορός των παιδιών που πήραν μέρος... Όλα! Ο τίτλος "Roméo kiffe Juliette" και για όσους δεν γνωρίζουν Γαλλικά για να καταλάβουν τον στίχο, πρόκειται για την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, σε μια πιο.. σύγχρονη εκδοχή. Θαύμα! Αποφάσισα λοιπόν να δώσω στη μικρή το κείμενο και να το επεξεργαστούμε, να το μεταφράσουμε αντιμετωπίζοντάς το σαν ποίημα. Θεώρησα, βλέπετε, πως σαν κοριτσάκι που είναι, με τα ροζ ρουχαλάκια του, τα ρομαντικά στιχάκια στα βιβλία, τα ασπρόμαυρα posters στους τοίχους, θα ενθουσιαζόταν. Μετά τη μελέτη του κειμένου δε, θα βλέπαμε μαζί και το κλιπάκι και φανταζόμουν η καημένη πως σαν μπαλαρινούλα που είναι θα πέταγε την σκούφια της με τον χορό! Κι άλλα όνειρα της χήρας... Τι μου είπε το σκασμένο όταν της ανακοίνωσα πως το μάθημά μας θα ήταν διαφορετικό και ευχάριστο; Κρατηθείτε... Κατσούφιασε και με ρώτησε: "Δηλαδή, κυρία, σήμερα δεν θα κάνουμε τεστ"; (την ετοιμάζω για Delf κι έχει λυσσάξει να γράφει τεστ κι ας έχω εξαντλήσει ό,τι κυκλοφορεί σχετικό στον πλανήτη!) Της απαντώ λοιπόν:" Όχι, γλυκό μου, σήμερα θα κάνουμε κάτι πάρα πολύ όμορφο και ευχάριστο"! Ε, Μπαινάκης και Βγαινάκης...Ακόμα μεγαλύτερη θλίψη στο πρόσωπο, ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση! Στο μεταξύ, δεν είχα προλάβει καν να της περιγράψω τι ήταν αυτό που θα κάναμε. Πατάω λοιπόν κι εγώ μια φωνή "Να σου πω, χρυσό μου, δεν γίνεται να κόβεις έτσι άπονα τα φτερά της δασκάλας"! (εγώ έιμαι αυτή, για να μην ξεχνιέστε).
Τέλος πάντων, με τα πολλά, έγινε το δικό μου, αν και η χαρά μου είχε ήδη εξανεμιστεί. Κι η πιτσιρίκα το διασκέδασε, κι ας αντιστράφηκαν οι ρόλοι με το ξενέρωμα στη μούρη τη δική μου πλέον...
Σήμερα θα της πάω τεστ για να δει τη γλύκα! Όσο για εσάς.....

Τρα(γικά)λαλαλαααααα!

Σήμερα θα σας τραγουδήσω με την αηδονίσια φωνούλα μου ένα τραγούδι που όλοι σας ξέρετε, μια που παίζει στο ραδιόφωνο πιο συχνά κι από συχνά και είναι μεγάλη επιτυχία χρόοοονια τώρα!

(ρυθμικά παλαμάκια για support)
Αγαπώ τον εαυτό μου, θέλω να μ'αγαπάς/ Όταν είμαι πεσμένη σε θέλω από πάνω μου (γκουχ!)
Ψάχνω τον εαυτό μου, θέλω να με βρεις/ ξεχνώ τον εαυτό μου, θέλω να μου τον θυμίζεις
(refrain) Δεν θέλω κανέναν άλλον/ όταν σε σκέφτομαι αγγίζομαι (ξαναμανά-γκουχ!)
Ωωω, δεν θέλω κανέναν άλλο, Ωωω όχι, ωωω όχι, Ω όχι!

Δεν έχετε καταλάβει ακόμα σε πoιο άσμα αναφέρομαι; Σφάλμα μου που το μετέφρασα, αλλά υπήρχε λόγος. Voilà και το πρωτότυπο:
I love myself, I want you to love me/ When I feel down I want you above me
I search myself I want you to find me/ I forget myself I want you to remind me 
(refrain)  I don't want anybody else/When I think about you I touch myself
Ooh I don't want anybody else Oh no, oh no, oh no 

http://www.youtube.com/watch?v=wv-34w8kGPM

Χα! Τώρα το καταλάβατε ε; Το ρημάδι, είναι άκρως κολλητικό! Δια τούτο και κάθε φορά που το παίζει σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, προτιμώ να τον αλλάζω ή να το κλείνω. Γιατί; Mα απλούστατα γιατί δεν το μπορώ καθόλου! Μου φαίνεται κουτό, σαχλό και χάλια! Κι άντε στην Ελλάδα έγινε επιτυχία γιατί όταν ακούς ένα ξενόγλωσσο τραγούδι δεν δίνεις και πολύ σημασία πάντα στον στίχο, αλλά στις αγγλόφωνες χώρες τι στο καλό σκεφτόντουσαν και το ανεβοκατέβαζαν στα charts; Ξεχνώ νομίζετε το άλλο που λέει "Let me be your underwear, so I can touch you there, and there, and there.."; (ντροπή, αίσχος, ουουουου mοuse!!!)
Φυσικά δεν μπορώ να μην γκρινιάξω για το ότι το σεξ και οι προκλητικές εμφανίσεις, ντύσιμο και στάσεις, έχουν κατακλύσει σχεδόν όλα τα είδη της Τέχνης. Όχι δεν είμαι πουριτανή και δεν εναντιώνομαι στο "γυμνό" γενικότερα, αλλά μου τη δίνει η ξετσιπωσιά και η φθήνια που χαρακτηρίζει την τεράστια πλειοψηφία τη σήμερον, γιατί απλώς πουλάνε εύκολα στους απανταχού λιγούρηδες! Πείτε μου, δεν είναι αλήθεια, πως δεν έχεις μέλλον ως τραγουδίστρια αν δεν έχεις τουλάχιστον διαστάσεις 90-60-90; Αν δεν κουνάς τον ποπό σου σαν την βάρκα κι αν δεν πετάς τα μεμέ και τα μπούτια σου φάτσα-φόρα, τι ελπίδες έχεις να κάνεις πλατινένιο;
Θα κλείσω με την ατάκα της θεάς μουσικής παντογνώστριας κυρίας Γκαγκάκη, σε μια κοπελιά που πέρασε από audition για συμμετοχή στο X-Factor: "Λέγοντας, πες κάτι πιο ροκ, λες Αρλέτα και τη Σερενάτα. Εν έτη 2010 δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο". Και προσθέτω εγώ.. Πέτα, κορίτσι μου λίγο μπούτι και τραγούδα κατιτίς εμπορικό σεξοπορνοδιαστροφικό και σίγουρα θα πας μπροστά! Διότι αυτό σίγουρα πουλάει το 2010 και θα πουλάει και όλα τα προσεχή έτη πιθανότατα.
Εγώ πάλι από τη μεριά μου προτιμώ να μείνω χωμένη στα βαθιά μου μεσάνυχτα. Και θα κλείσω με το τραγουδάκι "μήλο της Έριδος", όχι αυτό με το οποίο ξεκίνησα, αλλά το άλλο το "μπας-κλας" της λατρεμένης  Αρλέτας, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=KijflzCqqL4

Ρίξε, Θεέ μου, μια βροχή, μια βροχή μια δυνατή...

Μπουμ, μπουμ, μπουμ! "Ο Θεός σήμερα σπάει καρύδια"! Έτσι μου έλεγε η μανούλα, όταν ήμουν πιτσιρικάκι, για να μη φοβάμαι τα μπουμπουνητά και τις αστραπές. Και γέμιζε μια ποδιά καρύδια για να σπάσουμε κι εμείς, να κάνουμε παρέα στον καιρό.

Πάντα τον αγαπούσα αυτόν τον καιρό. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά (για σκεφτείτε το, τζάκι, ζεστός καφές ή σοκολάτα για να καλύψουμε όλα τα γούστα, φίλοι, επιτραπέζια κι όλα αυτά πάνω σε μια τεράστια λευκή μαλλιαρή φλοκάτη!). Θα αφήσω όμως τη ρομαντική διάθεση κατά μέρος και θα πιάσω λιγάκι τα επίκαιρα, γιατί μάζεψα πολλά και η βροχή που ρίχνει έξω με εμπνέει.

 Μεθαύριο καλούμαστε πάλι να ψηφίσουμε και ο Θεός κι η ψυχή μας τι θα καταφέρουμε και ποιο θα είναι το αντίκτυπο σ'εμάς και τις ζωές μας, γι'άλλη μια φορά. Ο καθένας μας γνωρίζει τα κακώς κείμενα του τόπου του και ακόμα κι αν 1 ψήφος δεν μπορεί να φέρει μια ικανοποιητική λύση, θα ευχόμουν να μπορούσε τουλάχιστον να μετριάσει το κακό. Φρούδες ελπίδες, θα πουν μερικοί... Είναι τέτοιο το χάος που επικρατεί που ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πότε και αν θα βρεθεί ποτέ ο άξιος να μαζέψει τα αμάζευτα. Η διαφθορά έχει τρυπώσει σε όλους τους τομείς. Χειρότερη όμως από τη διαφθορά είναι η παραίτηση και η αδιαφορία... Η λογική αυτή που υπαγορεύει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να διορθωθεί από τη μονάδα.

Στο ταξί σήμερα το πρωί άκουσα για κάποιο νοσοκομείο που γιατροί, νοσοκόμοι και λοιπό προσωπικό με την πρώτη ευκαιρία κρύβονται σε δωματιάκια εφημερίας και βγάζουν τους οφθαλμούς τους με συνοπτικές ή μη διαδικασίες οι οποίες πολύ συχνά συνοδεύονται από φωνές και βογκητά. Ευτυχώς λείπουν τα τριξίματα από τους σουμιέδες (τα γραφεία, τα φορεία και τα κρεβάτια εξέτασης δεν έχουν τέτοια), γιατί τότε δεν θα μπορούσαν να παραπλανήσουν τους ασθενείς με δικαιολογίες του τύπου "κάποιος έβγαλε τον ώμο του και προσπαθούν να του τον ξαναβάλουν", ή "είναι οι καινούριες τεχνικές κολονοσκόπησης"... Grey's Anatomy και αηδίες! Αλλά ξέχασα, οι προκλητικές συμπεριφορές δεν σχετίζονται πλέον με την έλλειψη πολιτισμού, παιδείας και επιπέδου. Πολύ συχνά ονομάζονται και Τέχνη (Φωτογραφική Έκθεση με τίτλο "Το πήδημα του αναισθησιολόγου"). Θα μου πείτε και σιγά τι έγινε. Εδώ είναι άλλα κι άλλα που πλήττουν τον τομέα της Υγείας, πολύ πιο σοβαρά και ουσιαστικά. Αυτά όμως ήδη τα γνωρίζετε και δεν θα τα αναλύσω..

Έπειτα βλέπω τη βρώμα της Αθήνας, το φοβερό ιστορικό κέντρο που δεν τραβάει πια τους ντόπιους και μάλλον ούτε και τους τουρίστες (τα κεντρικά ξενοδοχεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο), τους ανθρώπους που κοιμούνται στον δρόμο σε τέτοιο βαθμό πλέον που σχεδόν δεν κάνουν αίσθηση, το εμπόριο ναρκωτικών που ποτέ δεν το κυνηγούσαν και θα έλεγα πως τώρα το στηρίζουν κι απροκάλυπτα και τόσα, τόσα άλλα... Υποθέτω μάλιστα πως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα. Έχουμε βαρεθεί να διαμαρτυρόμαστε, να φωνάζουμε, βραχνιασμένοι πια ενώ σε λίγο θα μείνουμε χωρίς φωνή (σε αυτό ελπίζουν χρόνια τώρα). Χρήμα στους Δήμους για να γίνει δουλειά δεν υπάρχει, αλλά οι δήμαρχοι κυκλοφορούν με mercedes και οι υποψήφιοι μοιράζουν 50ευρα για να εκλεγούν, με τη βεβαιότητα πως αυτά που θα τσεπώσουν μετά, θα αποζημιώσουν και με το παραπάνω τις μικρές οικονομικές απώλειες που μπορεί να χρεωθούν στον αγώνα. Αν βεβαίως, κι αυτά τα 50ευρα δεν τα έχουμε πληρώσει ήδη ως Έλληνες φορολογούμενοι..

Πολύ γκρίνιαξα ε; Ε κάποτε έπρεπε να το κάνω κι εγώ. Γιατί με τρομοκρατεί να βλέπω παιδιά του Γυμνασίου, που θα έπρεπε να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα και τα παιχνίδια τους, να συζητούν κι αυτά για την Οικονομική Κρίση. Μα αλήθεια, αυτούς εκεί πάνω δεν τους αγγίζει τίποτα; Μα τίποτα;

Θα ήθελα, λοιπόν, να βρέξει. Να βρέξει τόσο πολύ, τόσο δυνατά που να μπορέσει να παρασύρει όλη αυτή τη βρώμα που μας κυβερνά και μας πνίγει χρόνια τώρα. Να βρέξει έναν χείμαρρο, ένα μικρό κατακλυσμό όπου ένας σύγχρονος Νώε θα κρατήσει έξω από την Κιβωτό του όλη αυτή την πολιτική σαβούρα, γιατί ποιος δεν θα ωφεληθεί αν εξαλειφθεί αυτό το σιχαμερό είδος;

Αντ'αυτού όμως το μόνο που βλέπω είναι ποτάμια λασπερά, αποτέλεσμα των φραγμένων φρεατίων... Και είμαι σίγουρη πως κανείς νέος Δήμαρχος δεν θα διορθώσει αυτή την εικόνα...

http://www.youtube.com/watch?v=t6wrEPodMI0

Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας!

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε ανάποδα. Σηκώθηκα νυσταγμένη, κουρασμένη (η λέξη "εξαντλημένη" μάλλον είναι πιο σωστή) και με έναν εγκέφαλο σε μορφή gelo. Η προηγούμενη μέρα ήταν πολύ ζόρικη και σαν να μην έφτανε αυτό, όλο το βράδυ στον ύπνο μου έκανα διακανονισμούς με έναν συνάδελφο που ήταν, λέει, άρρωστος, για το πού θα του παραδώσω το άλογό του (ντόινκ!) και πώς θα καταφέρω να το χωρέσω στο ασανσέρ της πολυκατοικίας του. Κι όταν πλέον συνεννοηθήκαμε, μια γριά που δεν είχε συγγενείς αποφάσισε να μου αφήσει κληρονομιά μια και μοναδική βρύση και μου έδινε οδηγίες και κωδικούς για να μπορώ να την χρησιμοποιήσω!. Κοινώς, κάποια καμένα εγκεφαλικά κύτταρα αποφάσισαν να δηλώσουν το παρόν, προσπαθώντας να πάρουν με το μέρος τους κι άλλα εγκεφαλικά κύτταρα, που πάλεβαν να αντισταθούν σθεναρά αλλά μάλλον χωρίς μεγάλη επιτυχία. Πώς λοιπόν να σηκωθώ ξεκούραστη και τρισευτυχισμένη μετά από όοολη αυτή τη νυχτερινή ταλαιπωρία;

Και μια που μιλήσαμε για εγκεφαλικά κύτταρα, για πείτε μου, ποια είναι η καλύτερη τροφή για τον εγκέφαλο; Ναι, ναι, σωστά το σκεφτήκατε, η ζάχαρη! Και ποια είναι η πιο συνηθισμένη σε όλους μας "τόνωση" εγκεφαλική ή μη, "παρηγοριά" και "υποκατάστατο"; Καταλαβαίνετε πού το πάω ε; Δείτε και την εικόνα για μερικά hints! :-p; Μα φυσικά η σοκολάτα! Έχεις πήξει με διάβασμα, λογιστική χαρτούρα, δημόσιες υπηρεσίες; Δεν σε ικανοποιεί ο/η γκόμενος/-α; Κάποια στιγμή σε παρατάει (αυτός/-η που πριν δεν σε ικανοποιούσε); Ε και; Όλα αυτά δείχνουν μικρά κι ασήμαντα αν έχεις μερικά κομμάτια σοκολάτα! Κυριολεκτικά, το πιο γλυκό κομμάτι στη ζωή μας (το έψαξαν καλά οι διαφημιστικές, όχι αστεία)! Φέρτε στο μυαλό σας τη στιγμή εκείνη που ένα τέτοιο κομματάκι λιώνει αργά μέσα στο στόμα- ΗΔΟΝΗ! Το φανταστήκατε; Ε τώρα ξεφανταστείτε το. Διότι η καμένη μέρα συνεχίζεται.

Φτάνοντας στο γραφείο και ανοίγοντας τον υπολογιστή μου (έπειτα από 4 αποτυχημένες προσπάθειες με λανθασμένους κωδικούς :-p )είχα την ευτυχία να διαβάσω ένα άρθρο της Ναυτεμπορικής για το γλυκό αυτό έδεσμα, που το τοποθετούσε στα είδη προς εξαφάνιση (μαζί με τα γαϊδούρια και τους ελέφαντες). Δεν με πιστεύετε; Κακώς! Η πηγή του κακού; Μα φυσικά το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των πάντων. Γιατί όπως καταλαβαίνετε  τα κακαόδεντρα μπορούσαν μέχρι πρότινος να καλύψουν ικανοποιητικά  τις ανάγκες της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά μετά έμαθαν τη σοκολάτα και οι Κινέζοι με τους Ινδούς και κάπου εκεί άρχισε να χαλάει το πράγμα. Πόσο κακάο να βγάλουν πια τα καημένα τα δεντράκια; Γονάτισαν! Το αποτέλεσμα; Σε λίγα χρόνια (ας μη με αξιώσει ο Κύριος να το ζήσω και αυτό, πόσο να αντέξει η αδύναμή μου καρδιά...) η τιμή της σοκολάτας θα εκτιναχθεί στα ύψη τοποθετώντας το προϊόν ανάμεσα στα υπόλοιπα είδη πολυτελείας (βλ. χαβιάρι Beluga και σαμπάνια  Heidsieck vintage 1907). Για εμάς τους κοινούς θνητούς δε, θα κυκλοφορούν φθηνές απομιμήσεις του είδους (κι εδώ θα μνημονεύσω τους Κινέζους που αφενός είναι υπεύθυνοι για το σοκολατένιο μπάχαλο, αλλά αφετέρου είναι οι θεοί της απομίμησης!) που μετά βίας θα θυμίζουν τη γεύση της πραγματικής σοκολάτας (ήδη θρηνώ για τη Valrhona που δεν πρόλαβα να καταναλώσω στο τελευταίο μου ταξίδι στο μουχλιασμένο Βέλγιο..).

Κι επειδή πολύ μακρηγόρησα και ο χρόνος είναι χρήμα, και η οικονομική κρίση επηρέασε και το δικό μου πορτοφόλι και χωρίς σοκολάτα δεν νομίζω πως μπορώ να ζήσω, σας χαιρετώ για να κάνω μια ταχύτατη επιδρομή στο περίπτερο της γειτονιάς πριν με προλάβουν οι εξελίξεις! Γιατί, μην ξεχνάτε, ο εγκέφαλός μου σήμερα χρειάζεται παρηγοριά και το σώμα μου τόνωση για να μπορέσω να παλέψω και σήμερα για τον άρτο τον επιούσιο! :)

Hurts- Πονάει αυτή η ακύρωση...

Τους άκουσα πρώτη φορά από έναν φίλο στο Facebook. Με μόλις ένα single στο ιστορικό τους, όταν κυκλοφορούσαν στο youtube τα live βιντεάκια τους, cover ή μη. Κάτι το στυλ (ντύσιμο και στήσιμο) κάτι η ενδιαφέρουσα φωνή του Theo Hutchcraft, το μυστηριώδες βλέμμα και οι ατμοσφαιρικές μελωδίες μου τράβηξαν αμέσως την προσοχή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως υπάρχει μια έντονη ομοιότητα με τους  Duran Duran ("Ordinary world", "Come Undone") και γενικότερα με την καλή αγγλική ποπ μιας άλλης εποχής. Η δεύτερη σκέψη ήταν πως αυτά εδώ τα αγόρια είναι από τις πολύ ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις, σε μια περίοδο που γενικώς δεν λείπουν οι εκπλήξεις, αλλά δεν είναι σχεδόν ποτέ ευχάριστες!

Για να μην τα πολυλογώ, αποφάσισα να τους παρακολουθήσω και δικαιώθηκα (!) διότι όταν πλέον πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο τους ολοκληρωμένο album με τίτλο "Happiness" τα κομμάτια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο! Κι έρχεται αυτή η σπουδαία μέρα που ανακοινώνεται πως έρχονται στην Ελλάδα για 2 μοναδικές εμφανίσεις, μια στην Αθήνα κι άλλη μια στη Θεσσαλονίκη (12 και 13 Νοεμβρίου) και σκοτώνομαι στην κυριολεξία να εξασφαλίσω κι εγώ ένα εισιτήριο.

Τόσες μέρες δεν ξέρω αν άκουσα κάτι άλλο εκτός από αυτούς, σαν τα 15χρονα κοριτσόπουλα κι εγώ, ευτυχισμένη και κάνοντας επανάληψη, για να είμαι έτοιμη για τη μεγάλη μέρα! Κι ενώ πλέον μετρούσα τις μέρες ανάποδα (4 και σήμερα, 3 και σήμερα...) μας ήρθε ανακοίνωση πως το αγόρι με την κελαριστή φωνή έπαθε ωτίτιδα (!) και θα πρέπει να ακυρωθεί η συναυλία! Νέα ημερομηνία, η 25η Μαρτίου του Σωτήριου Έτους 2011.

Να είναι καλά το παιδί, δεν λέω, αλλά πώς θα αντέξω εγώ μέχρι τότε, αγαπητοί μου;!; Σαν να με στήσανε σε ραντεβού εν μέσω βροχής και ακόμα χειρότερα! Θέλοντας και μη, μάζεψα τα κομμένα φτεράκια μου, σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού μου ένα δάκρυ (ουου, πολύ ποιητικό!), έβαλα υπενθύμιση στο κινητό μου για την Εθνική μας εορτή και αποφασισμένη να περιοριστώ μόνο στα τυπικά τηλέφωνα με τους φίλους Βαγγέλιδες και Βαγγελίτσες εκείνη τη μέρα, ξαναρχίζω την επανάληψη τραγουδώντας έξω φωνή "Don't let go, never give up it's such a Wonderful Life"!
http://www.youtube.com/watch?v=1TB1x67Do5U

(Photos from: http://www.informationhurts.com/gb/home/ )

Hello World!

Μέρες τώρα επεξεργάζομαι το ένα, διορθώνω το άλλο, ψάχνω τα χρώματα που μου ταιριάζουν περισσότερο, την διάταξη που μου αρέσει πιο πολύ, αλλά τίποτα δεν μου κάθεται σωστά. Μια απόφαση πήρα κι εγώ να ανακατωθώ στον κόσμο του blogging και μετά από τόοοσα χρόνια χρήσης των υπολογιστών, νιώθω ξαφνικά πρωτάρα! Αρχικά έπρεπε να αποφασίσω αν θα επιλέξω ανάμεσα στο blogspot ή το wordpress (την επιλογή μου τελικά την διαπιστώνετε) και στην πορεία να ερμηνεύσω όλα τα κουμπάκια που υποτίθεται θα με έφερναν πιο κοντά στο όνειρο (λέμε τώρα…). Κακός μπελάς! Πρώτο εμπόδιο οι γλώσσες (μεγάλη ιστορία, είχα να παλέψω με φλαμανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ελληνικά και κινέζικα), μετά η “ορολογία” και τέλος το μυαλό μου και η φοβερή τελειομανία του.Τι τίτλο θα βάλω εδώ, με τι θέμα θα ξεκινήσω, το username που επέλεξα αν και πόσο με εκφράζει κι ένα σωρό άλλες χαζομάρες.

Εν τέλει εγκατέλειψα- όλα θα γίνουν αργά και με τη σειρά τους. Άλλωστε η πρώτη μου σκέψη (και σε αυτήν θα παραμείνω) ήταν να το διασκεδάσω με αυτό το καινούριο παιχνίδι, ξεκινώντας συζητήσεις με φίλους, γνωστούς-και γιατί όχι;-και αγνώστους για σκέψεις καθημερινές.

Καλή μου (/μας) αρχή λοιπόν, και εις άλλα με υγεία!