Χθες, είχα επέτειο! Όχι δεν ήταν επέτειος σχέσης, ούτε αρραβωνιάστηκα, ούτε παντρεύτηκα. Θα σας εξηγήσω, θα τα πάρω όλα από την αρχή. Την υπομονή σας :)
Τον Απρίλιο του 2009, ένα απλό τρίπλεξ καρδίας έδειξε πως ένας κατά τ'άλλα υγιέστατος άνθρωπος, κουβαλούσε μέσα στο στέρνο του μια μικρή ωρολογιακή βόμβα. Δεν ήταν μεγαλύτερη από πορτοκάλι, αλλά τυλιγμένη καθώς ήταν με ένα σωρό αγγεία μπορούσε να κάνει θαύματα. Να μην τα πολυλογώ, αυτό το πραγματάκι έπρεπε να αφαιρεθεί με χειρουργική επέμβαση το ταχύτερο δυνατόν. Κι έτσι κι έγινε, τέλος Μαΐου πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα, γερή και δυνατή, -χωρίς κανένα σημάδι ότι κάτι μέσα μου δεν πήγαινε καλά- να χειρουργηθώ. Μπορείτε να φανταστείτε τι σοκ είναι για κάποιον που δεν πονάει πουθενά, που δεν νιώθει άρρωστος και δεν χαλάει τίποτα την ποιότητα της ζωής του, να του επιβάλουν ένα τεράστιο χειρουργείο, διότι διαφορετικά η ζωή του θα απειλούταν καθημερινά και ανά πάσα στιγμή; Τι σοκ είναι να πηγαίνεις στο χειρουργείο "περπατώντας" και μετά από μερικές ώρες μόνο, να ξυπνάς από τον τεχνητό τους ύπνο και να μην είσαι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι κρέας που πονάει ΠΑΝΤΟΥ; Και ακόμα χειρότερα να σου λένε "Δεν τα καταφέραμε, αλλά ελπίζουμε πως θα κατορθώσουμε ίσως να το αντιμετωπίσουμε συντηρητικά, αν δούμε πως μελλοντικά μας δημιουργούν προβλήματα τα υπολείμματα που έμειναν μέσα σου"; Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να προσβάλεται, εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών, το σώμα σου με ισχυρά μικρόβια που τα φάρμακα δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν, αλλά παρ'όλα αυτά γονατίζουν τον οργανισμό σου άκρως αποτελεσματικά; Να σε υποβάλουν σε παρακεντήσεις, μέσα ή έξω από αξονικό τομογράφο; Και φυσικά πώς είναι να σου λένε ότι τελικά όλα εξελίχθηκαν χειρότερα απ'όσο περιμέναμε και πρέπει πάνω στο εξάμηνο να υποβληθείς σε δεύτερη θωρακοτομή;
Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες ξαναέκανα όλη αυτή τη διαδρομή προς το χειρουργείο, αυτή τη φορά άρρωστη και κουρασμένη και με ένα σωρό σημάδια μέσα κι έξω από το κορμί μου που φώναζαν πως τίποτα δεν ήταν καλά, πως η βομβίτσα μου που τόσο προκλητικά-υβριστικά σχεδόν- είχα προκαλέσει την πρώτη φορά, ήταν ένα βήμα πριν την τελική της νίκη. Μόνο που πλέον εγώ, μετά από όλα αυτά (και άλλα τόσα που δεν περιγράφονται), αδιαφορούσα αν θα κέρδιζα ή αν θα έχανα. Θα σκεφτείτε τότε, γιατί πήγα ξανά στο χειρουργείο. Ίσως να το έκανα από εγωισμό και πείσμα να μην το αφήσω να νικήσει έτσι εύκολα, ίσως από παραίτηση και αδιαφορία, απλά και μόνο για να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου. Δεν ξέρω ακόμα.. Πάντως δεν θυμάμαι να ένιωσα φόβο. Όχι, φόβος δεν ήταν.
Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες, 4 Δεκεμβρίου το 2009, τελικά ο γιατρός μου νίκησε. Και μαζί μ'αυτόν κι εγώ που του επέτρεψα να πολεμήσει δίπλα μου. Με πήρε από το χέρι και με τράβηξε έξω από τον πόλεμο και τις μάχες. Και σε λίγες μέρες θα πάω να τον ξαναδώ με τις τελευταίες μου ακτινογραφίες, για να μου πει πως όλα είναι καλά και πως δεν θέλει να με ξαναδεί και επιτέλους ΤΕΛΟΣ! :)
Κι αφού τα δυσάρεστα τέλειωσαν, θα σας πω μια ακόμα ιστορία, την οποία δανείζομαι από τις ιστορίες του Jorge Bucay που κι εκείνος με τη σειρά του τη δανείστηκε από κάποιον άλλον. Οι ιστορίες είναι για να τις διηγούμαστε και να μαθαίνουμε κι εμείς και άλλοι από αυτές. Με δικά μου λόγια: Ήταν ένας ταξιδευτής και καθώς βάδιζε προς την πόλη που αναζητούσε, τράβηξε την προσοχή του κάτι σαν κήπος σε μια πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Κατευθύνθηκε λοιπόν προς τα εκεί και τον μάγεψαν τα δέντρα και τα λουλούδια του παράδοξου αυτού κήπου. Καθώς περπατούσε με την άκρη του ματιού του είδε στο έδαφος μια μαρμάρινη επιγραφή. Έσκυψε να τη διαβάσει και διαπίστωσε πως ήταν μια ταφόπλακα πάνω στην οποία αναγραφόταν το όνομα του νεκρού και τα εξής λόγια: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες και κάτι εβδομάδες. Λυπήθηκε πολύ που ένα τόσο μικρό παιδί έφυγε από τη ζωή.. Καθώς όμως γύρισε το κεφάλι του, διαπίστωσε πως η ταφόπλακα αυτή δεν ήταν η μόνη και πως και και όλες οι υπόλοιπες ανήκαν σε νεκρούς που δεν είχαν ξεπεράσει τα 11 χρόνια ζωής! Συγκλονισμένος κάθισε στο έδαφος κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Σε λίγο τον πλησίασε ο φύλακας του νεκροταφείου και τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή του. Ο ταξιδευτής μας τον κοίταξε και με φρίκη σχεδόν τον ρώτησε ποια συμφορά είχε χτυπήσει τον τόπο αυτόν, ποια κατάρα που προκάλεσε τον θάνατο τόσων παιδιών! Ο φύλακας του χαμογέλασε και του είπε: "Καμιά συμφορά, καμιά κατάρα. Στον τόπο μας, όταν κάποιος φτάνει τα 15, οι γονείς του, του κάνουν δώρο γενεθλίων ένα τετράδιο το οποίο το κρεμάει στον λαιμό του και καταγράφει στις σελίδες δεξιά τις χαρές που μπόρεσε να απολαύσει και αριστερά τη διάρκειά της απόλαυσης σε λεπτά, μέρες, βδομάδες. Στο τέλος της ζωής του καθένα από εμάς, αυτό που τελικά κάνουμε, είναι να αθροίζουμε τον χρόνο των απολαύσεων κατά τη διάρκεια της ζωής του και αυτό εντέλει καταγράφουμε και στον τάφο του. Γιατί για εμάς αυτός είναι ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει".
Εδώ εγώ θα διαφωνήσω και θα προσθέσω πως και οι κακές στιγμές αποτελούν επίσης πραγματικό χρόνο ζωής, ίσως πραγματικότερο από τις όμορφες. Διότι κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις ποιος είναι απλώς γνωστός, ποιος είναι φίλος και ποιος αδερφός σου. Και μπορείς να μάθεις από τον πόνο, από την ταλαιπωρία, από τους άλλους, αλλά κι από τον ίδιο σου τον εαυτό ακόμα. Μπορείς να αξιολογήσεις πράγματα που πιο πριν σου φαινόντουσαν δεδομένα, μπορείς να εκτιμήσεις διαφορετικά τη ζωή σου ολόκληρη! Μπορείς να επιλέξεις να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να να σκορπίσεις το βλέμμα σου σε ολόκληρο το δάσος κι όχι μόνο στο τσακισμένο δέντρο που βρίσκεται μπροστά σου κρύβοντάς σου τη θέα. Μπορείς να γίνεις ένας καινούριος άνθρωπος...
Κι εγώ χθες είχα επέτειο και είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που όλα τελείωσαν καλά, που έχω υπέροχους φίλους και σύντροφο, ευτυχισμένη που έμαθα πολλά, ευτυχισμένη που είμαι ολοκαίνουρια...
Κι επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω χωρίς τραγουδάκι...
Υ.Γ. Την ιστορία αυτή του Bucay και πολλές άλλες ακόμα μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς" από τις εκδόσεις "Opera animus".
:*******
ΑπάντησηΔιαγραφή