Hurts- Live in Athens (26.03.2011)

Και επιτέλους ήρθε η στιγμή! Από τον Νοέμβριο μετρούσα μέρες ανάποδα με ανυπομονησία και φόβο ότι πάλι κάτι θα συμβεί (διότι ως γνωστόν, μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ποιος ζει ποιος πεθαίνει!), αλλά ευτυχώς, παρά τον ανάδρομο Ερμή, την οικονομική κρίση, το σεισμό στην Ιαπωνία και το τσουνάμι, τα πυρηνικά εργοστάσια και την οικολογική καταστροφή, εν τέλει η μεγάλη μέρα έφτασε κι εγώ είχα εισιτήριο για να είμαι εκεί!

Βέβαια το εισιτήριό μου έλεγε λάθος ημερομηνία (25/03), ώρα (01.00) και τόπο (Block 33) και κόντεψα να πάθω μια συγκοπή, διότι δε θα μου ήταν και ό,τι πιο εύκολο να τρέχω στη Θεσσαλονίκη τελευταία στιγμή, αλλά από το Fuzz με ενημέρωσαν πως δε θα υπήρχε πρόβλημα, εγώ τους πίστεψα (έκανα καλού-κακού και τον σταυρό μου) και πήγα. Βέβαια, μας είπαν επίσης πως το group θα έβγαινε στη σκηνή στις 21.30 ενώ οι πόρτες του club θα άνοιγαν στις 21.00, αλλά έπρεπε να έχω πιστέψει τους Άγγλους που στη σελίδα τους στο Facebook  είχαν γράψει ότι το live θα άρχιζε 20.00 ώρα Αγγλίας, δηλαδή 22.00 ώρα Ελλάδας. Μαντάρα τα έκανε και πάλι η διοργάνωση (τι κακό κι αυτό βρε παιδί μου, δεν υπολογίζει κανείς τον πελάτη)... Χαλάλι όμως, χαλάλι!
Γύρω στις 23.00, κι αφού είχε προηγηθεί ένα αρκετά καλό Ελληνικό group που κανείς δεν έκανε τον κόπο να μας πει ποιοι είναι, βγήκαν στη σκηνή τα πολυαναμενόμενα αγόρια. Μίνιμαλ σκηνικό, λίγα παιχνίδια με τα φώτα και μια εμφάνιση που όχι μόνο έφτασε τις προσδοκίες μου, αλλά τις ξεπέρασε κιόλας! Και μπορεί όταν κάτι με εντυπωσιάζει να ενθουσιάζομαι τρελά, αλλά δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος θεατής, πόσο μάλλον ακροατής... Ένας πολύ ουδέτερος και όχι πολύ ενθουσιώδης άνθρωπος γενικά, είπε για το συγκεκριμένο live το εξής: "Σε όχι και ιδιαίτερα καλές συνθήκες, τα παιδιά κατάφεραν να κάνουν μια εμφάνιση πολύ ποιοτική". Εγώ από τη μεριά μου που τους είχα ήδη ψηλά θα πω ότι δεν ήταν απλώς καλοί, αλλά εξαιρετικοί, υπέροχοι, θαυμάσιοι και κάποιες στιγμές ως και συγκινητικοί! Έχετε νιώσει ποτέ σε live πως ο τραγουδιστής τραγουδάει για τα μάτια σας μόνο; Ότι θέλει να πει κάτι παραπάνω από το να ερμηνεύσει καλά απλώς ένα τραγούδι; Ότι εκείνη τη στιγμή, πάνω στη σκηνή ξεγυμνώνει την ψυχή του; Έχετε νιώσει ποτέ ότι υπάρχει ενέργεια στον αέρα; Ότι θέλετε να κρατήσετε την ανάσα σας μην τυχόν και αποσπαστεί διαφορετικά η προσοχή σας; Ε, όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα με τύλιξαν, με πλημμύρισαν και κράτησαν ζωντανό μέσα μου ένα εντονότατο συναίσθημα ευφορίας μέχρι και σήμερα και ίσως και μέχρι αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο.... Ο δε Theo... Δεν έχω λόγια για την φωνή αυτού του ανθρώπου...

Θα ήθελα να έχω μερικές φωτογραφίες να σας βάλω, θα ήθελα να έχω ένα καλής ποιότητας video και θα τα είχα όλα αυτά πραγματικά, αν το Σάββατο δεν ήταν μια εντελώς καμένη μέρα που με μόνη εξαίρεση το συγκεκριμένο live, θα ήθελα κατά τ'άλλα να διαγραφεί από τη μνήμη μου δια παντός και δια ροπάλου. Εξαιτίας αυτού μάλιστα δεν είχα διάθεση να πάρω μαζί μου μηχανή καθώς δεν είχα καλά-καλά διάθεση ούτε για την ίδια τη συναυλία. Τέτοιες χαζομάρες κάνω και τις πληρώνω. Θα σας δώσω όμως μερικά όμορφα βιντεάκια που βρήκα από εκείνη τη βραδιά, προειδοποιώντας σας βέβαια πως εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσετε να νιώσετε ούτε το 1/5 αυτού που ζήσαμε... Και θα ευχηθώ σε όλους μας και εις άλλες τέτοιες συναυλίες με υγεία! :)


 

 

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ο Γκ(ι)ούλιβερ και το Μαύρο Θέατρο της Πράγας

Νομίζω πως δεν έχω απογοητευτεί πιο πολύ στη ζωή μου από παράσταση και πιο συγκεκριμένα δεν έχω απογοητευτεί ποτέ μου τόσο από παράσταση στο Badminton...

Είχαμε βγάλει τα εισιτήριά μας καιρό πριν και μάλιστα ένα από αυτά ήταν και δώρο γενεθλίων ενός αγαπημένου φίλου (ευτυχώς ο άνθρωπος δεν χρειάστηκε να πληρώσει για να το ζήσει όλο αυτό). Η δική μου χαρά και αγωνία για το εν λόγω γεγονός απερίγραπτη, καθώς είχα ακούσει τα καλύτερα των καλυτέρων από φίλους και γνωστούς και μετρούσα μέρες αντίστροφα σαν τους φυλακισμένους γι'αυτή τη μέρα. Φευ, ουαί ΚΑΙ αλίμονο!

Πήγαμε νωρίς-νωρίς Κυριακή απόγευμα (εψές κοινώς) και τελικά ακόμα και αυτό δεν είχε νόημα διότι το στήσιμο που φάγαμε δεν είχε προηγούμενο. Έχετε ακούσει το Ακαδημαϊκό τέταρτο; Έγινε μισάωρο (κοινώς περιμέναμε σαν τους χαζούς για άπειρη ώρα, διότι αφενός οι άλλοι δεν σκέφτονται σαν εμάς και δεν πολυνοιάζονται αν σκάσουν κάπου τελευταία στιγμή, οι αρμόδιοι της διοργάνωσης δε, μπρος στο παραδάκι της τελευταίας στιγμής έκοβαν εισιτήρια μέχρι το "και πέντε" για να μην πω το "και τέταρτο" αδιαφορώντας για την αναμονή των υπολοίπων). Ο Λαός λέει "η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται". Και έτσι κι έγινε, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμα πως παρά τα όσα φαίνονται, τελικά ο Λαός είναι όντως σοφός. Δεύτερο απαράδεκτο σκηνικό. Ο κόσμος έμπαινε στον χώρο του θεάτρου με ποπκόρν, νάτσος, αναψυκτικά και πατατάκια! Τι έγινε; Από πότε μπορεί να μπει κανείς σε παράσταση με το φαΐ του; Αν το 'ξερα θα έφερνα κι εγώ τα μεσημεριανά μας κεφτεδάκια που θα ήταν και μακράν πιο αθόρυβα από τα μαγικά εφέ των κριτσανιστών σακουλακίων! Η αποθέωση όλων όμως ήταν τα πιτσιρίκια τα οποία αποτελούσαν το 90% του κοινού! Θα μου πείτε, αυτά δεν έχουν δικαίωμα στο θέαμα; Μα προφανώς και έχουν, φτάνει να συνοδεύονται από ευσυνείδητους και υπεύθυνους γονείς. Διότι από τα παιδάκια ξέρεις τι να περιμένεις, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου'ρθει από αυτούς που τα συνοδεύουν. Κι αν αυτό το τελευταίο το συνδυάσετε με τα πατατάκια και το ευρύτερο φαγοπότι, μπορείτε πολύ εύκολα να δημιουργήσετε μια εικόνα στο μυαλό σας που θα μπορούσε να κάνει την εξέγερση στην Αίγυπτο να ωχριά μπροστά της!

Η παράσταση ξεκίνησε και μαζί της και οι φωνές... "Αυτή είναι η Αλίκη"; "Πού είναι η Ντάμα Κούπα"; "Αυτό τώρα το κάνει στα ψεύτικα την έχουν δεμένη με σκοινί", "Από τον Σκλαβενίτη, από τον Σκλαβενίτη, το καπέλο αυτό το αγόρασαν από τον Σκλαβενίτη", "Σας είπα πως αυτό το κάνει στα ψεύτικα; Σίγουρα στα ψεύτικα", "Μπαμπά, κάνει φοβερά ακροβατικά, η Αλίκη είναι επαγγελματίας!", "Μπαμπά τι είναι αυτό, μαμά τι είναι το άλλο"; ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ Φ-Ω-Ν-Α-Χ-Τ-Α;;; Φυσικά δεν το έκανε κανείς, ή μάλλον, για να είμαι πιο σαφής, δεν το έκανε κανείς γονιός. Γιατί τώρα την αδιαφορία και την αναισθησία του μπαμπά και της μαμάς την ονομάζουν μοντέρνα παιδαγωγική μέθοδο δεν-μαλώνω-το-παιδί-μην-πληγωθεί. Αυτό (το μάλωμα) το αφήνουν στον κάθε άσχετο που όταν πλέον τα έχει πάρει στο κρανίο δεν είναι και πολύ βέβαιος εντέλει για το αν θα καταφέρει να κρατήσει τη γλώσσα του καθώς θα μιλάει στο παιδάκι. Περιττό να σας πω πως δεν άντεξα, την δασκαλίστικη στριμάδα μου την έβγαλα στον μπόμπιρα από πίσω μου στο διάλειμμα κι όταν πλέον ανέβασα τον τόνο της φωνής μου, τότε μόνο ο μπαμπάς του βγήκε από τον λήθαργο και θυμήθηκε πως για την παράσταση αυτή πλήρωσαν κι άλλοι εκτός από αυτόν και είχαν εξίσου δικαίωμα στο θέαμα. Και ο πιτσιρίκος (που ευτυχώς δεν έχει ακόμα στο μέγιστο την αναισθησία των γονέων) έκανε ησυχία στο δεύτερο μέρος...

Βέβαια, αν η παράσταση ήταν τόσο super όσο τη διαφημίσανε, πιστέψτε με, μπορεί να παραπονιόμουν για την γαϊδουριά του κοινού, αλλά δεν θα ήταν αυτό που θα μου έμενε στο τέλος. Δυστυχώς όμως, καμία ικανοποίηση κι από το θέαμα... Η Αλίκη καμιά σχέση με την Αλίκη, ο Γκιούλιβερ (που στην εν λόγω περίπτωση ήταν Γκούλιβερ) ήταν εντελώς αντεστραμμένος όσον αφορά την ιστορία (ίσως εκεί να οφείλεται κι η μικρή αλλαγή στο όνομα, τι να πω...) και το όλο σύνολο ήταν ό,τι πιο πρόχειρο έχω δει (όλα τριγύρω φώναζαν "αρπαχτή στο Ελλάντα"!). Κάτι μου είχαν πει για ακροβατικά- πέρα από μια, δυο (ο αριθμός είναι κυριολεκτικός) σβουρίτσες στον άερα, δεν είδα κάτι άλλο. Κάτι μου είχαν πει για εντυπωσιακά χρώματα, και εφετζίδικα σχέδια και τα τοιαύτα με blacklight. Ναι καλά. Κάτι μου είπαν για μαγεία. Οκ. Το όλο σκηνικό μου θύμισε την Γαλλική ταινία Le concert με την παντελώς ξεκούρδιστη, γερασμένη, απροβάριστη, μεθυσμένη ορχήστρα Μπολσόι... Όταν μάλιστα είχαν την ευφυέστατη ιδέα να εκσφενδονίσουν ένα μαξιλάρι από τα σκηνικά στην πλατεία, οι απανταχού μπόμπιρες όρμησαν κατά πάνω του ουρλιάζοντας πολεμικές ιαχές που κράτησαν ως το τέλος της παράστασης... Εν ολίγοις, κρίμα τα λεφτά μου, την πρώτη θέση, τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία...

Και κλείνοντας, πρέπει να μοιραστώ μαζί σας και αυτό (το οποίο σχετίζεται και πάλι με το κοινό, διότι για την παράσταση τα λόγια μου τελειώσανε...). Κατευθυνόμενη προς την έξοδο, κάπου σε ένα κάθισμα στα αριστερά μου, ανακάλυψα ένα παιδικό παντελονάκι φόρμας... Λίγο πιο πίσω ένα αγορίστικο κόκκινο βρακάκι... Σκέφτηκα, πως μάλλον κάποιος μικρούλης κατουρήθηκε... Όμως, ο φοβερός/-ή πατέρας/μητέρα που αποφάσισε να τον αλλάξει μέσα στο θέατρο σκορπίζοντας κι αφήνοντας πίσω τα ρουχαλάκια του, πώς το πήρε από 'κει μέσα το παιδί του; Ξεβράκωτο; Και μετά  θυμήθηκα που κάποτε αναρωτιόμουν πόσο μπουρτζόβλαχος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που σε ανοιχτό θέατρο, σε παράσταση "Ιφιγένεια η εν Ταύροις" περίμενε να δει τον ταύρο στην σκηνή... Εκείνος ήταν απλώς αμόρφωτος και δεν πειράζει... Οι απολίτιστοι είναι πιο τρομακτικοί...

Η Καμεράτα με όργανα εποχής- Ιφιγένεια εν Αυλίδι

... ή αλλιώς όταν ο Γιώργος Πέτρου (ξανα)συνάντησε τον Πάρι Μέξη...

Όπως ενδεχομένως έχετε ήδη καταλάβει, διανύω μια περίδο που θα μπορούσα να έχω σαν slogan μου το "Άρτος και Θεάματα" κι επειδή προσπαθώ (ματαίως, αλλά με ελπίδα ακόμα) να κόψω τον άρτο, θα σας μεταφέρω μερικές ακόμα εντυπώσεις  μου από πρόσφατο, εξαίσιο θέαμα που παρακολούθησα χθες.

Πάρις Μέξης+Γιώργος Πέτρου

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011 και δεύτερη μέρα για την όπερα του Gluck 

"Ιφιγένεια εν Αυλίδι", στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Για την εν λόγω όπερα είχα ξανακάνει αναφορά εδώ, όταν σας έλεγα για την έκθεση που διοργανώσαμε στη δουλειά και για τον χαρισματικό κύριο Μέξη. Κράτησα λοιπόν την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και κινδυνεύω να ακουστώ άκρως υπερβολική αλλά ήταν η καλύτερη όπερα που έχω δει ως τώρα (!!!) στη σύντομη ζωή μου και τολμώ να πω πως έχω δει αρκετές ώστε να έχω ένα στοιχειώδες μέτρο σύγκρισης.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω! Θα έλεγα πως έχω πάθει το μπλοκάρισμα αυτό του υπέρμετρου ενθουσιασμού που σε κυριεύει και οι λέξεις κολλάνε στον λαιμό σου τόσο που στην προσπάθειά σου να καταπιείς, τελικά κοιτάζεις τριγύρω με κάτι τεράστια γουρλωμένα μάτια, βγάζοντας απλώς άναρθρα επιφωνήματα χαράς και κουνώντας ασταμάτητα τα χέρια σου στον αέρα! Κι επειδή το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και δεν μπορώ να βρω την άκρη της κόκκινης κλωστής για να γυρίσω την ανέμη της αφήγησης, θα τα αραδιάσω όπως στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, ανάκατα, άτακτα, πολύχρωμα και ακόμα τόσο ζωντανά!

Johannes Weisser

Η πρώτη εικόνα (αν και είχα κάποια σκονάκια που αφορούσαν τη σκηνογραφία και τα κουστούμια) έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη μου με τον ρεαλισμό της. Έχετε βρεθεί σε σταθμό τρένων κάποιας πόλης με στρατόπεδο; Έχετε δει τα φανταράκια ξαπλωμένα όπως-όπως σε καρέκλες, στο δάπεδο, να περιμένουν το τρένο που θα τα γυρίσει σπίτι; Ε μπροστά μου ξεδιπλώθηκε ακριβώς αυτό, με μόνη διαφορά το γεγονός ότι δεν περίμεναν το τρένο αλλά το αεροπλάνο που θα τους οδηγούσε στην Τροία. Η ερμηνεία του Johannes Weisser στον ρόλο του Αγαμέμνονα απλώς ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ! Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τραγουδιστικό κομμάτι, αλλά και στο υποκριτικό (κι εδώ θα πω πως αυτό που με εντυπωσίασε απίστευτα στην όπερα αυτή, είναι το γεγονός πως όλοι οι μουσικοί ήταν 100% εκεί, υποστηρίζοντας  υποκριτικά με φοβερή μαεστρία τους ρόλους τους, ξεκολλώντας από τις συνήθως αγκυλωτικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τους τραγουδιστές του κλασικού τραγουδιού).

Η χορωδία του Δήμου Αθηναίων που τον περιστοίχιζε κινούταν γύρω του εξίσου φυσικά και ερμηνευτικά θα μπορούσα να πω πως μας εντυπωσίασαν όλους- ήταν ένα σώμα, ζωντανό, με παλμό και ενθουσιασμό (μπράβο παιδιά)! 

Επόμενη έκπληξη ο Zoltan Nagy στον ρόλο του μάντη Κάλχα (και πάλι γουρλωμένα μάτια)! Απόμακρος, τρελούτσικος (σε φάση, μόλις μάσησα ένα φυλλαράκι δάφνη, συμπαθάτε με!) και λαμπερός! Μια κίνηση Jocker εδώ, ένα πονηρό χαμόγελο εκεί και ένας αέρας κύρους, σου προκαλούσε αγωνία και λύπη για τον καημένο Αγαμέμνονα που σε λίγο θα έπρεπε να θυσιάσει το κοριτσάκι του (με τον μουρλό που έμπλεξε)...

Όταν πλέον εμφανίστηκαν στη σκηνή η Κλυταιμνήστρα (Ειρήνη Καράγιαννη) και η Ιφιγένεια (Anna Kasyan) ήθελα να φωνάξω από ευτυχία! Στυλιστικά ήταν πολύ πέραν των προσδοκιών μου. Θα έλεγα πως εδώ ο ενδυματολόγος ζωγράφισε! Ρετρό ρουχαλάκια (τα λατρεύω!) της δεκαετίας του '50 τόσο για τις ίδιες όσο και για την ακολουθία τους, με τη βασίλισσα να φοράει ένα μπορντώ ταγεράκι, βαδίζοντας τόσο αρχοντικά που θα της υποκλινόμουν αποφεύγοντας το βλέμμα της και την Ιφιγένεια (ο φτωχός, αθώος αμνός που οδεύει στη σφαγή εν αγνοία του) ντυμένη στα λευκά, μαρτυρώντας με όλες τις κινήσεις της, την αμηχανία της, την ντροπή (ο λαός της την επευφημούσε!) την αθωότητά και την λαχτάρα της να συναντήσει τον αγαπημένο της Αχχιλέα (Avi Klemberg). Κάπου εκεί έπαιξε το δράμα "Ο Αχιλλέας τα'χει μ'άλλη που μπορεί να είναι κι άλλες, παίζει παιχνιδάκια εδώ κι εκεί και σε έχει κάνει παντελώς ρεζίλι", κόλπο του μπαμπα-Αγαμέμνονα για να την στείλει πίσω στο σπίτι, αλλά ο έρως είναι δυνατός (και ο Αχιλλέας δεν έχει βρει ακόμα τον Πάτροκλο, αυτό είναι σε άλλο παραμύθι που το λένε Ιλιάδα) και η παρεξήγηση λύνεται ταχέως και κλείνει με φιλί! 

Ειρήνη Καράγιαννη

Κάτι που πραγματικά ευχαριστήθηκα ήταν η ξεκάθαρη μεταβολή των συναισθημάτων των ηρώων. Και λάτρεψα κυριολεκτικά την Ειρήνη Καράγιαννη όταν προσπαθούσε με ό,τι μέσο είχε να πείσει τον Αχιλλέα να προστατέψει το κοριτσάκι της από τον άσπλαχνο πατέρα. Δεν ξέφυγε στιγμή από τον ρόλο της βασίλισσας, ούτε καν τη στιγμή που χρησιμοποιούσε τη σαγήνη της ως μέσο πειθούς, στην περίπτωση που δεν έπιανε το δράμα της μάνας...

Ξέχασα όμως να σας μιλήσω για την Καμεράτα και τον μαέστρο! Τι όμορφες μελωδίες, τι υπέροχη ενότητα του συνόλου, πόσο μαγικά ηρέμησαν και γλύκαναν την ψυχή μας..

Και θα κλείσω με την μοναδική σκηνοθεσία! ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Δεν σας κρύβω πως ούτε μια, ούτε δυο φορές αντιμετώπισα ευχάριστες εκπλήξεις στο κλασικό αυτό έργο, με μεγαλύτερη έκπληξη απ'όλες την εμφάνιση του από μηχανής θεού, της θεάς Άρτεμις (Λένια Ζαφειροπούλου), που πέταξε τη γαλάζια ρόμπα της καθαρίστριας του αεροδρομίου αποκαλύπτοντας ένα στραφταλιζέ ασημένιο φορεματάκι, άκρως ταιριαστό με το κουστούμι του Κάλχα ο οποίος σε κατάσταση έκστασης ακολουθούσε με ανοιγόκλεισμα των χειλιών του το τραγούδι της θεάς, μεταφέροντας στους στρατιώτες την επιθυμία της για τη σωτηρία της Ιφιγένειας και της πορείας τους προς την Τροία...

Το κοινό μαγεύτηκε! Εγώ ακόμα κρατώ μέσα μου την ομορφιά της προηγούμενης νύχτας. Και θα το ξαναπώ χωρίς να μετανιώνω- η καλύτερη όπερα που είδα ποτέ! Η καλύτερη! :)

Maurice Béjart- Ballet for Life

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011, θέατρο Badminton και ήμουν κι εγώ εκεί! Το θέατρο ήταν κατάμεστο και νομίζω πως η φράση "δεν έπεφτε κάτω ούτε καρφίτσα" δημιουργήθηκε για κάτι στιγμές σαν και αυτή.

Αυτό που με οδήγησε στην αγορά εισιτηρίου για την παράσταση αυτή δεν ήταν άλλη από τη μουσική των Queen. Μεγάλη θαυμάστρια του Freddie Mercury από τα παιδικά μου χρόνια, έχω υποστεί άπειρες κοροϊδίες από τους συνομήλικους συμμαθητές μου για τις προτιμήσεις, τις εμφανίσεις και την ομοφυλοφιλία του μεγάλου αυτού τραγουδιστή, σαν να είχα σφάλει κάπου η ίδια και έπρεπε μαζί του να το χρεωθώ κι εγώ. Ο πουριτανισμός, η προκατάληψη και η ακύρωση του ταλέντου ενός ανθρώπου μόνο και μόνο εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων, που εντέλει δεν αφορούν κανέναν μας, μoυ ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι! Όπως επίσης με πείραζε εξαιρετικά το γεγονός ότι δεν θα αξιωνόμουν ποτέ να παρακολουθήσω έστω μία συναυλία του, γιατί έφυγε πολύ πριν εγώ υπάρξω ικανή να βρεθώ στον οποιοδήποτε συναυλιακό χώρο...

Όταν έμαθα πως το μπαλέτο αυτό θα βρεθεί στην πόλη, αποφάσισα από την πρώτη στιγμή πως δεν θα το χάσω. Θα ήταν ο δικός μου τρόπος να έρθω λίιιιιγο πιο κοντά στο αστέρι που τόσο θαύμασα και να τον τιμήσω με άλλα λόγια με την παρουσία μου. Και εν τέλει, το όλο έργο ήταν ακριβώς αυτό-
φόρος τιμής στον Mercury και τον Jorge Donn (κάποτε πρώτο χορευτή του Béjart, ο οποίος έφυγε επίσης από AIDS στην ίδια ηλικία με τον Freddie) και παράλληλα ύμνος στη Ζωή, τον Έρωτα, τη Διαφορετικότητα, την Ελπίδα, την Ομορφιά...
H μουσική όπως προανέφερα ήταν κυρίως τραγούδια των Queen, live ή σε στούντιο, ακούστηκαν όμως και κάποια κομμάτια Mozart. Το έργο ξεκίνησε με το "It's a beautiful day" και ολοκληρώθηκε με το "The Show must go on".
Tα κουστούμια ήταν η τελευταία δουλειά του Versace για μπαλέτο και ήταν τόσο εμπνευσμένα από τις εμφανίσεις των Queen που περίμενες από στιγμή σε στιγμή να δεις τον Freddie να τρέχει πάνω στη σκηνή! Εντυπωσιάστηκα δε για άλλη μια φορά με το τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα, την ελαστικότητα και την μαγεία της κίνησης και αντιμετώπισα διαφορετικά πολλά από τα τραγούδια αυτά που χρόνια άκουγα και τραγουδούσα, απλά και μόνο γιατί η εικόνα που είχα μπροστά στα μάτια μου με παρακινούσε να το κάνω.
Κι επειδή τα λόγια είναι μάλλον περιττά...