Η Καμεράτα με όργανα εποχής- Ιφιγένεια εν Αυλίδι

... ή αλλιώς όταν ο Γιώργος Πέτρου (ξανα)συνάντησε τον Πάρι Μέξη...

Όπως ενδεχομένως έχετε ήδη καταλάβει, διανύω μια περίδο που θα μπορούσα να έχω σαν slogan μου το "Άρτος και Θεάματα" κι επειδή προσπαθώ (ματαίως, αλλά με ελπίδα ακόμα) να κόψω τον άρτο, θα σας μεταφέρω μερικές ακόμα εντυπώσεις  μου από πρόσφατο, εξαίσιο θέαμα που παρακολούθησα χθες.

Πάρις Μέξης+Γιώργος Πέτρου

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011 και δεύτερη μέρα για την όπερα του Gluck 

"Ιφιγένεια εν Αυλίδι", στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Για την εν λόγω όπερα είχα ξανακάνει αναφορά εδώ, όταν σας έλεγα για την έκθεση που διοργανώσαμε στη δουλειά και για τον χαρισματικό κύριο Μέξη. Κράτησα λοιπόν την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και κινδυνεύω να ακουστώ άκρως υπερβολική αλλά ήταν η καλύτερη όπερα που έχω δει ως τώρα (!!!) στη σύντομη ζωή μου και τολμώ να πω πως έχω δει αρκετές ώστε να έχω ένα στοιχειώδες μέτρο σύγκρισης.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω! Θα έλεγα πως έχω πάθει το μπλοκάρισμα αυτό του υπέρμετρου ενθουσιασμού που σε κυριεύει και οι λέξεις κολλάνε στον λαιμό σου τόσο που στην προσπάθειά σου να καταπιείς, τελικά κοιτάζεις τριγύρω με κάτι τεράστια γουρλωμένα μάτια, βγάζοντας απλώς άναρθρα επιφωνήματα χαράς και κουνώντας ασταμάτητα τα χέρια σου στον αέρα! Κι επειδή το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και δεν μπορώ να βρω την άκρη της κόκκινης κλωστής για να γυρίσω την ανέμη της αφήγησης, θα τα αραδιάσω όπως στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, ανάκατα, άτακτα, πολύχρωμα και ακόμα τόσο ζωντανά!

Johannes Weisser

Η πρώτη εικόνα (αν και είχα κάποια σκονάκια που αφορούσαν τη σκηνογραφία και τα κουστούμια) έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη μου με τον ρεαλισμό της. Έχετε βρεθεί σε σταθμό τρένων κάποιας πόλης με στρατόπεδο; Έχετε δει τα φανταράκια ξαπλωμένα όπως-όπως σε καρέκλες, στο δάπεδο, να περιμένουν το τρένο που θα τα γυρίσει σπίτι; Ε μπροστά μου ξεδιπλώθηκε ακριβώς αυτό, με μόνη διαφορά το γεγονός ότι δεν περίμεναν το τρένο αλλά το αεροπλάνο που θα τους οδηγούσε στην Τροία. Η ερμηνεία του Johannes Weisser στον ρόλο του Αγαμέμνονα απλώς ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ! Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τραγουδιστικό κομμάτι, αλλά και στο υποκριτικό (κι εδώ θα πω πως αυτό που με εντυπωσίασε απίστευτα στην όπερα αυτή, είναι το γεγονός πως όλοι οι μουσικοί ήταν 100% εκεί, υποστηρίζοντας  υποκριτικά με φοβερή μαεστρία τους ρόλους τους, ξεκολλώντας από τις συνήθως αγκυλωτικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τους τραγουδιστές του κλασικού τραγουδιού).

Η χορωδία του Δήμου Αθηναίων που τον περιστοίχιζε κινούταν γύρω του εξίσου φυσικά και ερμηνευτικά θα μπορούσα να πω πως μας εντυπωσίασαν όλους- ήταν ένα σώμα, ζωντανό, με παλμό και ενθουσιασμό (μπράβο παιδιά)! 

Επόμενη έκπληξη ο Zoltan Nagy στον ρόλο του μάντη Κάλχα (και πάλι γουρλωμένα μάτια)! Απόμακρος, τρελούτσικος (σε φάση, μόλις μάσησα ένα φυλλαράκι δάφνη, συμπαθάτε με!) και λαμπερός! Μια κίνηση Jocker εδώ, ένα πονηρό χαμόγελο εκεί και ένας αέρας κύρους, σου προκαλούσε αγωνία και λύπη για τον καημένο Αγαμέμνονα που σε λίγο θα έπρεπε να θυσιάσει το κοριτσάκι του (με τον μουρλό που έμπλεξε)...

Όταν πλέον εμφανίστηκαν στη σκηνή η Κλυταιμνήστρα (Ειρήνη Καράγιαννη) και η Ιφιγένεια (Anna Kasyan) ήθελα να φωνάξω από ευτυχία! Στυλιστικά ήταν πολύ πέραν των προσδοκιών μου. Θα έλεγα πως εδώ ο ενδυματολόγος ζωγράφισε! Ρετρό ρουχαλάκια (τα λατρεύω!) της δεκαετίας του '50 τόσο για τις ίδιες όσο και για την ακολουθία τους, με τη βασίλισσα να φοράει ένα μπορντώ ταγεράκι, βαδίζοντας τόσο αρχοντικά που θα της υποκλινόμουν αποφεύγοντας το βλέμμα της και την Ιφιγένεια (ο φτωχός, αθώος αμνός που οδεύει στη σφαγή εν αγνοία του) ντυμένη στα λευκά, μαρτυρώντας με όλες τις κινήσεις της, την αμηχανία της, την ντροπή (ο λαός της την επευφημούσε!) την αθωότητά και την λαχτάρα της να συναντήσει τον αγαπημένο της Αχχιλέα (Avi Klemberg). Κάπου εκεί έπαιξε το δράμα "Ο Αχιλλέας τα'χει μ'άλλη που μπορεί να είναι κι άλλες, παίζει παιχνιδάκια εδώ κι εκεί και σε έχει κάνει παντελώς ρεζίλι", κόλπο του μπαμπα-Αγαμέμνονα για να την στείλει πίσω στο σπίτι, αλλά ο έρως είναι δυνατός (και ο Αχιλλέας δεν έχει βρει ακόμα τον Πάτροκλο, αυτό είναι σε άλλο παραμύθι που το λένε Ιλιάδα) και η παρεξήγηση λύνεται ταχέως και κλείνει με φιλί! 

Ειρήνη Καράγιαννη

Κάτι που πραγματικά ευχαριστήθηκα ήταν η ξεκάθαρη μεταβολή των συναισθημάτων των ηρώων. Και λάτρεψα κυριολεκτικά την Ειρήνη Καράγιαννη όταν προσπαθούσε με ό,τι μέσο είχε να πείσει τον Αχιλλέα να προστατέψει το κοριτσάκι της από τον άσπλαχνο πατέρα. Δεν ξέφυγε στιγμή από τον ρόλο της βασίλισσας, ούτε καν τη στιγμή που χρησιμοποιούσε τη σαγήνη της ως μέσο πειθούς, στην περίπτωση που δεν έπιανε το δράμα της μάνας...

Ξέχασα όμως να σας μιλήσω για την Καμεράτα και τον μαέστρο! Τι όμορφες μελωδίες, τι υπέροχη ενότητα του συνόλου, πόσο μαγικά ηρέμησαν και γλύκαναν την ψυχή μας..

Και θα κλείσω με την μοναδική σκηνοθεσία! ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Δεν σας κρύβω πως ούτε μια, ούτε δυο φορές αντιμετώπισα ευχάριστες εκπλήξεις στο κλασικό αυτό έργο, με μεγαλύτερη έκπληξη απ'όλες την εμφάνιση του από μηχανής θεού, της θεάς Άρτεμις (Λένια Ζαφειροπούλου), που πέταξε τη γαλάζια ρόμπα της καθαρίστριας του αεροδρομίου αποκαλύπτοντας ένα στραφταλιζέ ασημένιο φορεματάκι, άκρως ταιριαστό με το κουστούμι του Κάλχα ο οποίος σε κατάσταση έκστασης ακολουθούσε με ανοιγόκλεισμα των χειλιών του το τραγούδι της θεάς, μεταφέροντας στους στρατιώτες την επιθυμία της για τη σωτηρία της Ιφιγένειας και της πορείας τους προς την Τροία...

Το κοινό μαγεύτηκε! Εγώ ακόμα κρατώ μέσα μου την ομορφιά της προηγούμενης νύχτας. Και θα το ξαναπώ χωρίς να μετανιώνω- η καλύτερη όπερα που είδα ποτέ! Η καλύτερη! :)