Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ο Γκ(ι)ούλιβερ και το Μαύρο Θέατρο της Πράγας

Νομίζω πως δεν έχω απογοητευτεί πιο πολύ στη ζωή μου από παράσταση και πιο συγκεκριμένα δεν έχω απογοητευτεί ποτέ μου τόσο από παράσταση στο Badminton...

Είχαμε βγάλει τα εισιτήριά μας καιρό πριν και μάλιστα ένα από αυτά ήταν και δώρο γενεθλίων ενός αγαπημένου φίλου (ευτυχώς ο άνθρωπος δεν χρειάστηκε να πληρώσει για να το ζήσει όλο αυτό). Η δική μου χαρά και αγωνία για το εν λόγω γεγονός απερίγραπτη, καθώς είχα ακούσει τα καλύτερα των καλυτέρων από φίλους και γνωστούς και μετρούσα μέρες αντίστροφα σαν τους φυλακισμένους γι'αυτή τη μέρα. Φευ, ουαί ΚΑΙ αλίμονο!

Πήγαμε νωρίς-νωρίς Κυριακή απόγευμα (εψές κοινώς) και τελικά ακόμα και αυτό δεν είχε νόημα διότι το στήσιμο που φάγαμε δεν είχε προηγούμενο. Έχετε ακούσει το Ακαδημαϊκό τέταρτο; Έγινε μισάωρο (κοινώς περιμέναμε σαν τους χαζούς για άπειρη ώρα, διότι αφενός οι άλλοι δεν σκέφτονται σαν εμάς και δεν πολυνοιάζονται αν σκάσουν κάπου τελευταία στιγμή, οι αρμόδιοι της διοργάνωσης δε, μπρος στο παραδάκι της τελευταίας στιγμής έκοβαν εισιτήρια μέχρι το "και πέντε" για να μην πω το "και τέταρτο" αδιαφορώντας για την αναμονή των υπολοίπων). Ο Λαός λέει "η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται". Και έτσι κι έγινε, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμα πως παρά τα όσα φαίνονται, τελικά ο Λαός είναι όντως σοφός. Δεύτερο απαράδεκτο σκηνικό. Ο κόσμος έμπαινε στον χώρο του θεάτρου με ποπκόρν, νάτσος, αναψυκτικά και πατατάκια! Τι έγινε; Από πότε μπορεί να μπει κανείς σε παράσταση με το φαΐ του; Αν το 'ξερα θα έφερνα κι εγώ τα μεσημεριανά μας κεφτεδάκια που θα ήταν και μακράν πιο αθόρυβα από τα μαγικά εφέ των κριτσανιστών σακουλακίων! Η αποθέωση όλων όμως ήταν τα πιτσιρίκια τα οποία αποτελούσαν το 90% του κοινού! Θα μου πείτε, αυτά δεν έχουν δικαίωμα στο θέαμα; Μα προφανώς και έχουν, φτάνει να συνοδεύονται από ευσυνείδητους και υπεύθυνους γονείς. Διότι από τα παιδάκια ξέρεις τι να περιμένεις, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου'ρθει από αυτούς που τα συνοδεύουν. Κι αν αυτό το τελευταίο το συνδυάσετε με τα πατατάκια και το ευρύτερο φαγοπότι, μπορείτε πολύ εύκολα να δημιουργήσετε μια εικόνα στο μυαλό σας που θα μπορούσε να κάνει την εξέγερση στην Αίγυπτο να ωχριά μπροστά της!

Η παράσταση ξεκίνησε και μαζί της και οι φωνές... "Αυτή είναι η Αλίκη"; "Πού είναι η Ντάμα Κούπα"; "Αυτό τώρα το κάνει στα ψεύτικα την έχουν δεμένη με σκοινί", "Από τον Σκλαβενίτη, από τον Σκλαβενίτη, το καπέλο αυτό το αγόρασαν από τον Σκλαβενίτη", "Σας είπα πως αυτό το κάνει στα ψεύτικα; Σίγουρα στα ψεύτικα", "Μπαμπά, κάνει φοβερά ακροβατικά, η Αλίκη είναι επαγγελματίας!", "Μπαμπά τι είναι αυτό, μαμά τι είναι το άλλο"; ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ Φ-Ω-Ν-Α-Χ-Τ-Α;;; Φυσικά δεν το έκανε κανείς, ή μάλλον, για να είμαι πιο σαφής, δεν το έκανε κανείς γονιός. Γιατί τώρα την αδιαφορία και την αναισθησία του μπαμπά και της μαμάς την ονομάζουν μοντέρνα παιδαγωγική μέθοδο δεν-μαλώνω-το-παιδί-μην-πληγωθεί. Αυτό (το μάλωμα) το αφήνουν στον κάθε άσχετο που όταν πλέον τα έχει πάρει στο κρανίο δεν είναι και πολύ βέβαιος εντέλει για το αν θα καταφέρει να κρατήσει τη γλώσσα του καθώς θα μιλάει στο παιδάκι. Περιττό να σας πω πως δεν άντεξα, την δασκαλίστικη στριμάδα μου την έβγαλα στον μπόμπιρα από πίσω μου στο διάλειμμα κι όταν πλέον ανέβασα τον τόνο της φωνής μου, τότε μόνο ο μπαμπάς του βγήκε από τον λήθαργο και θυμήθηκε πως για την παράσταση αυτή πλήρωσαν κι άλλοι εκτός από αυτόν και είχαν εξίσου δικαίωμα στο θέαμα. Και ο πιτσιρίκος (που ευτυχώς δεν έχει ακόμα στο μέγιστο την αναισθησία των γονέων) έκανε ησυχία στο δεύτερο μέρος...

Βέβαια, αν η παράσταση ήταν τόσο super όσο τη διαφημίσανε, πιστέψτε με, μπορεί να παραπονιόμουν για την γαϊδουριά του κοινού, αλλά δεν θα ήταν αυτό που θα μου έμενε στο τέλος. Δυστυχώς όμως, καμία ικανοποίηση κι από το θέαμα... Η Αλίκη καμιά σχέση με την Αλίκη, ο Γκιούλιβερ (που στην εν λόγω περίπτωση ήταν Γκούλιβερ) ήταν εντελώς αντεστραμμένος όσον αφορά την ιστορία (ίσως εκεί να οφείλεται κι η μικρή αλλαγή στο όνομα, τι να πω...) και το όλο σύνολο ήταν ό,τι πιο πρόχειρο έχω δει (όλα τριγύρω φώναζαν "αρπαχτή στο Ελλάντα"!). Κάτι μου είχαν πει για ακροβατικά- πέρα από μια, δυο (ο αριθμός είναι κυριολεκτικός) σβουρίτσες στον άερα, δεν είδα κάτι άλλο. Κάτι μου είχαν πει για εντυπωσιακά χρώματα, και εφετζίδικα σχέδια και τα τοιαύτα με blacklight. Ναι καλά. Κάτι μου είπαν για μαγεία. Οκ. Το όλο σκηνικό μου θύμισε την Γαλλική ταινία Le concert με την παντελώς ξεκούρδιστη, γερασμένη, απροβάριστη, μεθυσμένη ορχήστρα Μπολσόι... Όταν μάλιστα είχαν την ευφυέστατη ιδέα να εκσφενδονίσουν ένα μαξιλάρι από τα σκηνικά στην πλατεία, οι απανταχού μπόμπιρες όρμησαν κατά πάνω του ουρλιάζοντας πολεμικές ιαχές που κράτησαν ως το τέλος της παράστασης... Εν ολίγοις, κρίμα τα λεφτά μου, την πρώτη θέση, τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία...

Και κλείνοντας, πρέπει να μοιραστώ μαζί σας και αυτό (το οποίο σχετίζεται και πάλι με το κοινό, διότι για την παράσταση τα λόγια μου τελειώσανε...). Κατευθυνόμενη προς την έξοδο, κάπου σε ένα κάθισμα στα αριστερά μου, ανακάλυψα ένα παιδικό παντελονάκι φόρμας... Λίγο πιο πίσω ένα αγορίστικο κόκκινο βρακάκι... Σκέφτηκα, πως μάλλον κάποιος μικρούλης κατουρήθηκε... Όμως, ο φοβερός/-ή πατέρας/μητέρα που αποφάσισε να τον αλλάξει μέσα στο θέατρο σκορπίζοντας κι αφήνοντας πίσω τα ρουχαλάκια του, πώς το πήρε από 'κει μέσα το παιδί του; Ξεβράκωτο; Και μετά  θυμήθηκα που κάποτε αναρωτιόμουν πόσο μπουρτζόβλαχος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που σε ανοιχτό θέατρο, σε παράσταση "Ιφιγένεια η εν Ταύροις" περίμενε να δει τον ταύρο στην σκηνή... Εκείνος ήταν απλώς αμόρφωτος και δεν πειράζει... Οι απολίτιστοι είναι πιο τρομακτικοί...