Maurice Béjart- Ballet for Life

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011, θέατρο Badminton και ήμουν κι εγώ εκεί! Το θέατρο ήταν κατάμεστο και νομίζω πως η φράση "δεν έπεφτε κάτω ούτε καρφίτσα" δημιουργήθηκε για κάτι στιγμές σαν και αυτή.

Αυτό που με οδήγησε στην αγορά εισιτηρίου για την παράσταση αυτή δεν ήταν άλλη από τη μουσική των Queen. Μεγάλη θαυμάστρια του Freddie Mercury από τα παιδικά μου χρόνια, έχω υποστεί άπειρες κοροϊδίες από τους συνομήλικους συμμαθητές μου για τις προτιμήσεις, τις εμφανίσεις και την ομοφυλοφιλία του μεγάλου αυτού τραγουδιστή, σαν να είχα σφάλει κάπου η ίδια και έπρεπε μαζί του να το χρεωθώ κι εγώ. Ο πουριτανισμός, η προκατάληψη και η ακύρωση του ταλέντου ενός ανθρώπου μόνο και μόνο εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων, που εντέλει δεν αφορούν κανέναν μας, μoυ ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι! Όπως επίσης με πείραζε εξαιρετικά το γεγονός ότι δεν θα αξιωνόμουν ποτέ να παρακολουθήσω έστω μία συναυλία του, γιατί έφυγε πολύ πριν εγώ υπάρξω ικανή να βρεθώ στον οποιοδήποτε συναυλιακό χώρο...

Όταν έμαθα πως το μπαλέτο αυτό θα βρεθεί στην πόλη, αποφάσισα από την πρώτη στιγμή πως δεν θα το χάσω. Θα ήταν ο δικός μου τρόπος να έρθω λίιιιιγο πιο κοντά στο αστέρι που τόσο θαύμασα και να τον τιμήσω με άλλα λόγια με την παρουσία μου. Και εν τέλει, το όλο έργο ήταν ακριβώς αυτό-
φόρος τιμής στον Mercury και τον Jorge Donn (κάποτε πρώτο χορευτή του Béjart, ο οποίος έφυγε επίσης από AIDS στην ίδια ηλικία με τον Freddie) και παράλληλα ύμνος στη Ζωή, τον Έρωτα, τη Διαφορετικότητα, την Ελπίδα, την Ομορφιά...
H μουσική όπως προανέφερα ήταν κυρίως τραγούδια των Queen, live ή σε στούντιο, ακούστηκαν όμως και κάποια κομμάτια Mozart. Το έργο ξεκίνησε με το "It's a beautiful day" και ολοκληρώθηκε με το "The Show must go on".
Tα κουστούμια ήταν η τελευταία δουλειά του Versace για μπαλέτο και ήταν τόσο εμπνευσμένα από τις εμφανίσεις των Queen που περίμενες από στιγμή σε στιγμή να δεις τον Freddie να τρέχει πάνω στη σκηνή! Εντυπωσιάστηκα δε για άλλη μια φορά με το τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα, την ελαστικότητα και την μαγεία της κίνησης και αντιμετώπισα διαφορετικά πολλά από τα τραγούδια αυτά που χρόνια άκουγα και τραγουδούσα, απλά και μόνο γιατί η εικόνα που είχα μπροστά στα μάτια μου με παρακινούσε να το κάνω.
Κι επειδή τα λόγια είναι μάλλον περιττά...