Ένα αισιόδοξο μήνυμα για το Νέο Έτος από έναν σπουδαίο, δυνατό, υπέροχο Άνθρωπο!

" Φανταστείτε να γεννιόσασταν χωρίς χέρια. Χωρίς χέρια για να "τυλίξετε" έναν φίλο. Χωρίς χέρια για να αγκαλιάσετε αυτούς που αγαπάτε. Χωρίς δάχτυλα για να νιώσετε την εμπειρία του αγγίγματος. Κανέναν  τρόπο για να σηκώσετε ή να μεταφέρετε πράγματα. Πόσο πιο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η ζωή σας αν δεν είχατε χέρια; Ή πόδια; Φανταστείτε αν είχατε χέρια αλλά όχι πόδια. Να μην μπορείτε να χορέψετε ή να περπατήσετε, να τρέξετε ή ακόμα να σταθείτε! Τώρα, βάλτε αυτά τα δυο σενάρια μαζί- καθόλου χέρια και πόδια. Τι θα κάνατε; Πώς αυτό θα επηρέαζε την καθημερινότητά σας;
Εγώ δεν έχω ούτε χέρια, ούτε πόδια, αλλά είμαι πραγματικά ευγνώμων που έχω ένα "κοτοπόδαρο" στη θέση του αριστερού μου ποδιού. Ο κόσμος φρικάρει όταν με βλέπει για πρώτη φορά και είναι τόοοοσο γουρλωμένα τα μάτια τους από το σοκ, το στόμα τους ορθάνοιχτο, που πραγματικά μπαίνω σε τεράστιο πειρασμό να τους απαντήσω εξίσου σοκαρισμένος, κοιτάζοντας τον εαυτό μου με τρόμο και απορία αναφωνώντας "τι συνέβη, τι βλέπετε";;;
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που κοιτάζοντας τον εαυτό μου, έβλεπα πως δεν μπορούσα να κάνω το ένα, δεν μπορούσα να κάνω το άλλο και πολύ συχνά όλοι μας συγκεντρωνόμαστε στα πράγματα που δεν έχουμε ή στα πράγματα που θα ευχόμασταν να έχουμε και κατά κάποιον τρόπο ξεχνάμε αυτά που πραγματικά έχουμε. Δεν θα είχε κανένα νόημα να παρακαλώ σε όλη μου τη ζωή να αποκτήσω χέρια και πόδια γιατί πολύ απλά όλη αυτή η διαδικασία δε θα με ωφελούσε σε τίποτα. Αντίθετα συγκεντρώθηκα στο να είμαι απλώς ευγνώμων. Και είναι δύσκολο να είσαι ευγνώμων... Κάποια στιγμή στη ζωή μου, απλώς δεν ήθελα να ζω γιατί για εμένα η ζωή ήταν δύσκολη. Ένιωθα πως έπρεπε να αποφασίσω ότι δεν θα είχα ζωή, δεν θα παντρευόμουν ποτέ, δεν θα μπορούσα να δουλέψω ποτέ... Τι ζωή είναι αυτή αν δεν έχει κανένα νόημα, κανέναν λόγο, κανέναν σκοπό για να τη ζεις; Τι σύζυγος να γίνει ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που δεν θα μπορεί να κρατήσει καν το χέρι της συζύγου του;
Ξέρετε όμως κάτι; Είναι ψέμα να πιστεύετε πως δεν είστε αρκετά καλοί, είναι ψέμα να σκέφτεστε πως δεν αξίζετε τίποτα. Αγαπώ τη ζωή! Έρχονται άνθρωποι και μου λένε "πώς μπορείς να χαμογελάς τόσο πολύ!" και δεν ξέρω τι να τους πω, πέρα απ'το..."είναι μεγάλη ιστορία..." αλλά και τόσο απλή ταυτόχρονα... Συμβαίνουν πράγματα στη ζωή, όλοι μας περνάμε μέσα από καταιγίδες και δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, αν θα βγούμε ζωντανοί, δεν ξέρουμε καν πόσο θα διαρκέσουν αυτές οι καταιγίδες. Θα ήθελα να σας πω όμως πως υπάρχουν πράγματα απ'τα οποία όλοι μπορούμε να κρατηθούμε, βοήθησαν εμένα, και σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν κι εσάς.
Να είσαστε υπομονετικοί και επίμονοι. Η αγωνία μου ήταν πάντα πως χωρίς χέρια δεν θα μπορούσα να αγκαλιάσω τη γυναίκα της ζωής μου. Ήρθε όμως η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όταν βρεθεί η γυναίκα της ζωής μου δεν θα μπορώ σίγουρα να κρατήσω το χέρι της, αλλά δεν χρειάζομαι χέρια για να αγκαλιάσω την καρδιά της... Είναι θλιβερό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν κορίτσια με διατροφικές διαταραχές. Είναι τρομακτικό να βλέπουμε πως υπάρχουν άνθρωποι οργισμένοι μια ζωή με τη ζωή (!) εξαιτίας των καταστάσεων που βιώνουν στα σπίτια τους. Και είναι θυμωμένοι  με τους άλλους... Και είναι πραγματικά τρομακτικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν άχρηστοι...
Εγώ όμως θα ήθελα να ξέρετε, πως είσαστε πραγματικά θαυμάσιοι όλοι σας, έτσι ακριβώς όπως είστε! Σας το λέω εγώ που δεν έχω αυτά που για εσάς είναι δεδομένα και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα. Κι εσείς μπορείτε, όλοι μπορούν, όλοι μας μπορούμε..."

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Nick Vujicic που δεν έχει χέρια και πόδια από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Είναι στην ηλικία μου (γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου το 1982) και είναι ένας άνθρωπος όμορφος, ζωντανός και μπορεί να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Με τα λόγια λοιπόν του Nick για να μας εμπνέουν όλους, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας (και στον εαυτό μου ακόμα) ένα υπέροχο, δημιουργικό 2011, με υγεία πάνω απ'όλα (ξέρω, το έχω πει τόσες φορές που πλέον γίνομαι γραφική, αλλά αδιαφορώ, γιατί έχω δίκιο και το ξέρω! :-p ),  αγάπη και... μάλλον αυτά είναι αρκετά- τα υπόλοιπα μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας. Διότι όπως έμαθα από έναν ακόμα καλό μου δάσκαλο"σ'αυτόν τον κόσμο χάνεται μόνο όποιος θέλει να χαθεί..."!

Τις καλύτερες λοιπόν ευχές μου για Καλή Χρονιά! 

Σας φιλώ με αγάπη...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα (και φέτος)!

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι λίγο περίεργα- έχουν ένα μούδιασμα, ένα άγχος, μια έννοια... Κι εκτός από όλα αυτά έχουν και φτώχεια και θλίψη και πολλά άλλα ακόμα. Διάβασα στο FAQ τον πολύ εύστοχο τίτλο "Merry Crisis and a Happy New Fear". Είναι σαν σε μια φράση να έκλεισαν το γενικότερο κλίμα. Τα ξέρετε πώς είναι, ας μη σας τα περιγράψω κι εγώ...

Εγώ όμως το αποφάσισα πως τουλάχιστον τη μέρα των Χριστουγέννων όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα τα κρατήσω μακριά. Κι αν και φέτος για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους δεν θα γιορτάσω τη γιορτή μου όπως θα ήθελα, ξεκίνησα παρ'όλα αυτά τα τυπικά μου συμμαζέματα για να είναι όλα όπως θα ήθελα για τη μεγάλη μέρα. Πρέπει να σας πω πως γενικώς δεν φημίζομαι για την τάξη μου και όλα τα βρίσκω ευκολότερα μέσα στο χάος της οργανωμένης μου αταξίας. Κοινώς σκαλίζοντας τα ράφια μου, προσπαθώντας να αναδιοργανώσω τα κουτιά και τα συρτάρια μου, ο πανικός μου και το άγχος μου έγιναν μεγαλύτερα από εμένα! Να μην αναφέρω βεβαίως το γεγονός ότι ήθελα να γεμίσω μια μεγάλη μαύρη σακούλα και να κατεβάσω τη μισή μου πραμάτια στα σκουπίδια (πράγμα που κατά κάποιο τρόπο το πραγματοποίησα ξεφορτώνοντας τόνους σημειώσεων από τα φοιτητικά μου χρόνια στην ανακύκλωση χάρτου της περιοχής). Και ως συνήθως σε τέτοια συμμαζέματα σκέφτηκα και πάλι πως η ανάγκη να μετακομίσω από το σπίτι μας, γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο επιτακτική, κάτι που οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τα βιβλία μου έχουν κατακλύσει όλα τα δωμάτια...
Σκάλισα λοιπόν διάφορα, κι έβγαλα στην επιφάνεια πράγματα που όυτε καν θυμόμουν... Ραβασάκια παλιών δεσμών, δωράκια, αφιερώσεις, παρατσούκλια,  κάρτες κι ένα σωρό άλλα... Θυμήθηκα, νοστάλγησα και λυπήθηκα για φίλους που έχασα λόγω υποχρεώσεων, ανθρώπους με τους οποίους κάποια χρόνια πριν ήμαστε αχώριστοι και τώρα μας φάγαν οι δουλειές και τα σούρτα-φέρτα... Τι να σας λέω...
Τελικά εγκατέλειψα. Η καλή διάθεση που πάλευα να διατηρήσω είχε αρχίσει να καταρρέει. Τηλεφώνησα λοιπόν στον κολλητούλη μου, που χθες ξημερώματα επέστρεψε από την ξενιτιά, τηλεφώνησα και στον καλό μου και πήγαμε για καφεδοσοκολάτα. Τίναξα από πάνω μου τη σκόνη και άφησα τις νοσταλγίες για άλλες μέρες.
Ακολουθεί (κλασσικά πλέον) άσμα αφιερωμένο στα παλιά... και γιατί όχι (;) και στα καινούρια!

Και καλά Χριστούγεννα σε όλους μας, με υγεία πάνω απ'ολα (διότι όλα τ'άλλα, έτσι ή αλλιώς, παλεύονται, έστω και με λίγο κόπο παραπάνω).
Και μια ευχή παραπάνω από εμένα για εμένα, διότι αύριο γιορτάζω :)
Και σύντομο υστερόγραφο: Όσο προλαβαίνετε, βάλτε ΒΟΥΛΗ διότι έχει τον "Βιολιστή στη στέγη", και τέτοιες ταινίες δεν τις χάνουν!
Σας φιλώ στα μούτρα!
Μουτς! (και το αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι για να αποτινάξουμε από πάνω μας και το τελευταίο ψήγμα θλίψης)

Να σας πω μια ιστορία...

Χθες, είχα επέτειο! Όχι δεν ήταν επέτειος σχέσης, ούτε αρραβωνιάστηκα, ούτε παντρεύτηκα. Θα σας εξηγήσω, θα τα πάρω όλα από την αρχή. Την υπομονή σας :)

Τον Απρίλιο του 2009, ένα απλό τρίπλεξ καρδίας έδειξε πως ένας κατά τ'άλλα υγιέστατος άνθρωπος, κουβαλούσε μέσα στο στέρνο του μια μικρή ωρολογιακή βόμβα. Δεν ήταν μεγαλύτερη από πορτοκάλι, αλλά τυλιγμένη καθώς ήταν με ένα σωρό αγγεία μπορούσε να κάνει θαύματα. Να μην τα πολυλογώ, αυτό το πραγματάκι έπρεπε να αφαιρεθεί με χειρουργική επέμβαση το ταχύτερο δυνατόν. Κι έτσι κι έγινε, τέλος Μαΐου πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα, γερή και δυνατή, -χωρίς κανένα σημάδι ότι κάτι μέσα μου δεν πήγαινε καλά- να χειρουργηθώ.  Μπορείτε να φανταστείτε τι σοκ είναι για κάποιον που δεν πονάει πουθενά, που δεν νιώθει άρρωστος και δεν χαλάει τίποτα την ποιότητα της ζωής του, να του επιβάλουν ένα τεράστιο χειρουργείο, διότι διαφορετικά η ζωή του θα απειλούταν καθημερινά και ανά πάσα στιγμή; Τι σοκ είναι να πηγαίνεις στο χειρουργείο "περπατώντας" και μετά από μερικές ώρες μόνο, να ξυπνάς από τον τεχνητό τους ύπνο και να μην είσαι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι κρέας που πονάει ΠΑΝΤΟΥ; Και ακόμα χειρότερα να σου λένε "Δεν τα καταφέραμε, αλλά ελπίζουμε πως θα κατορθώσουμε ίσως να το αντιμετωπίσουμε συντηρητικά, αν δούμε πως μελλοντικά μας δημιουργούν προβλήματα τα υπολείμματα που έμειναν μέσα σου"; Μπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να προσβάλεται, εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών, το σώμα σου με ισχυρά μικρόβια που τα φάρμακα δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν, αλλά παρ'όλα αυτά γονατίζουν τον οργανισμό σου άκρως αποτελεσματικά; Να σε υποβάλουν σε παρακεντήσεις, μέσα ή έξω από αξονικό τομογράφο; Και φυσικά πώς είναι να σου λένε ότι τελικά όλα εξελίχθηκαν χειρότερα απ'όσο περιμέναμε και πρέπει πάνω στο εξάμηνο να υποβληθείς σε δεύτερη θωρακοτομή;

Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες ξαναέκανα όλη αυτή τη διαδρομή προς το χειρουργείο, αυτή τη φορά άρρωστη και κουρασμένη και με ένα σωρό σημάδια μέσα κι έξω από το κορμί μου που φώναζαν πως τίποτα δεν ήταν καλά, πως η βομβίτσα μου που τόσο προκλητικά-υβριστικά σχεδόν- είχα προκαλέσει την πρώτη φορά, ήταν ένα βήμα πριν την τελική της νίκη. Μόνο που πλέον εγώ, μετά από όλα αυτά (και άλλα τόσα που δεν περιγράφονται), αδιαφορούσα αν θα κέρδιζα ή αν θα έχανα. Θα σκεφτείτε τότε, γιατί πήγα ξανά στο χειρουργείο. Ίσως να το έκανα από εγωισμό και πείσμα να μην το αφήσω να νικήσει έτσι εύκολα, ίσως από παραίτηση και αδιαφορία, απλά και μόνο για να ικανοποιήσω την επιθυμία των γονιών μου. Δεν ξέρω ακόμα.. Πάντως δεν θυμάμαι να ένιωσα φόβο. Όχι, φόβος δεν ήταν.

Χθες είχα επέτειο. Γιατί σαν χθες, 4 Δεκεμβρίου το 2009, τελικά ο γιατρός μου νίκησε. Και μαζί μ'αυτόν κι εγώ που του επέτρεψα να πολεμήσει δίπλα μου. Με πήρε από το χέρι και με τράβηξε έξω από τον πόλεμο και τις μάχες. Και σε λίγες μέρες θα πάω να τον ξαναδώ με τις τελευταίες μου ακτινογραφίες, για να μου πει πως όλα είναι καλά και πως δεν θέλει να με ξαναδεί και επιτέλους ΤΕΛΟΣ! :)

Κι αφού τα δυσάρεστα τέλειωσαν, θα σας πω μια ακόμα ιστορία, την οποία δανείζομαι από τις ιστορίες του Jorge Bucay που κι εκείνος με τη σειρά του τη δανείστηκε από κάποιον άλλον. Οι ιστορίες είναι για να τις διηγούμαστε και να μαθαίνουμε κι εμείς και άλλοι από αυτές. Με δικά μου λόγια: Ήταν ένας ταξιδευτής και καθώς βάδιζε προς την πόλη που αναζητούσε, τράβηξε την προσοχή του κάτι σαν κήπος σε μια πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Κατευθύνθηκε λοιπόν προς τα εκεί και τον μάγεψαν τα δέντρα και τα λουλούδια του παράδοξου αυτού κήπου. Καθώς περπατούσε με την άκρη του ματιού του είδε στο έδαφος μια μαρμάρινη επιγραφή. Έσκυψε να τη διαβάσει και διαπίστωσε πως ήταν μια ταφόπλακα πάνω στην οποία αναγραφόταν το όνομα του νεκρού και τα εξής λόγια: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες και κάτι εβδομάδες. Λυπήθηκε πολύ που ένα τόσο μικρό παιδί έφυγε από τη ζωή.. Καθώς όμως γύρισε το κεφάλι του, διαπίστωσε πως η ταφόπλακα αυτή δεν ήταν η μόνη και πως και και όλες οι υπόλοιπες ανήκαν σε νεκρούς που δεν είχαν ξεπεράσει τα 11 χρόνια ζωής! Συγκλονισμένος κάθισε στο έδαφος κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Σε λίγο τον πλησίασε ο φύλακας του νεκροταφείου και τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή του. Ο ταξιδευτής μας τον κοίταξε και με φρίκη σχεδόν τον ρώτησε ποια συμφορά είχε χτυπήσει τον τόπο αυτόν, ποια κατάρα που προκάλεσε τον θάνατο τόσων παιδιών! Ο φύλακας του χαμογέλασε και του είπε: "Καμιά συμφορά, καμιά κατάρα. Στον τόπο μας, όταν κάποιος φτάνει τα 15, οι γονείς του, του κάνουν δώρο γενεθλίων ένα τετράδιο το οποίο το κρεμάει στον λαιμό του και καταγράφει στις σελίδες δεξιά τις χαρές που μπόρεσε να απολαύσει και αριστερά τη διάρκειά της απόλαυσης σε λεπτά, μέρες, βδομάδες. Στο τέλος της ζωής του καθένα από εμάς, αυτό που τελικά κάνουμε, είναι να αθροίζουμε τον χρόνο των απολαύσεων κατά τη διάρκεια της ζωής του και αυτό εντέλει καταγράφουμε και στον τάφο του. Γιατί για εμάς αυτός είναι ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει".

Εδώ εγώ θα διαφωνήσω και θα προσθέσω πως και οι κακές στιγμές αποτελούν επίσης πραγματικό χρόνο ζωής, ίσως πραγματικότερο από τις όμορφες. Διότι κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις ποιος είναι απλώς γνωστός, ποιος είναι φίλος και ποιος αδερφός σου. Και μπορείς να μάθεις από τον πόνο, από την ταλαιπωρία, από τους άλλους, αλλά κι από τον ίδιο σου τον εαυτό ακόμα. Μπορείς να αξιολογήσεις πράγματα που πιο πριν σου φαινόντουσαν δεδομένα, μπορείς να εκτιμήσεις διαφορετικά τη ζωή σου ολόκληρη! Μπορείς να επιλέξεις να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να να σκορπίσεις το βλέμμα σου σε ολόκληρο το δάσος κι όχι μόνο στο τσακισμένο δέντρο που βρίσκεται μπροστά σου κρύβοντάς σου τη θέα. Μπορείς να γίνεις ένας καινούριος άνθρωπος...

Κι εγώ χθες είχα επέτειο και είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που όλα τελείωσαν καλά, που έχω υπέροχους φίλους και σύντροφο, ευτυχισμένη που έμαθα πολλά, ευτυχισμένη που είμαι ολοκαίνουρια...

Κι επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω χωρίς τραγουδάκι...

Υ.Γ. Την ιστορία αυτή του Bucay και πολλές άλλες ακόμα μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς" από τις εκδόσεις "Opera animus".

Parlez-vous français?

Είναι Παρασκευή και έχω μάθημα Γαλλικών.
Ομολογώ ωστόσο πως το μόνο που σκέφτομαι τελικά είναι να μείνω σπίτι μου, να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου και να σηκωθώ κατευθείαν αύριο το πρωί. Αλλά αλίμονο! Τα όνειρα της χήρας!
Σε μιάμιση ώρα πρέπει να πάρω τα πόδια μου και να πάω να δασκαλέψω και η ιδέα με μουρτζουφλιάζει τρελά. Δεν φταίω όμως εγώ! Βλέπετε την Τρίτη που ξαναείχα μάθημα, είπα να κάνω μια ευχάριστη έκπληξη στο γλυκό μου μαθητούδι παρουσιάζοντάς του κάτι διαφορετικό. Ένας Γάλλος καλλιτέχνης
( ο γλυκύτατος αυτός κύριος http://en.wikipedia.org/wiki/Grand_Corps_Malade ) έβγαλε νέο album και η κυρία (εγώ είμαι αυτή) άκουσε ένα τραγούδι που την ενθουσίασε πολύ. Μου φάνηκαν όλα θαυμάσια- η μελωδία, ο στίχος, το στήσιμο του clip, ο χορός των παιδιών που πήραν μέρος... Όλα! Ο τίτλος "Roméo kiffe Juliette" και για όσους δεν γνωρίζουν Γαλλικά για να καταλάβουν τον στίχο, πρόκειται για την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, σε μια πιο.. σύγχρονη εκδοχή. Θαύμα! Αποφάσισα λοιπόν να δώσω στη μικρή το κείμενο και να το επεξεργαστούμε, να το μεταφράσουμε αντιμετωπίζοντάς το σαν ποίημα. Θεώρησα, βλέπετε, πως σαν κοριτσάκι που είναι, με τα ροζ ρουχαλάκια του, τα ρομαντικά στιχάκια στα βιβλία, τα ασπρόμαυρα posters στους τοίχους, θα ενθουσιαζόταν. Μετά τη μελέτη του κειμένου δε, θα βλέπαμε μαζί και το κλιπάκι και φανταζόμουν η καημένη πως σαν μπαλαρινούλα που είναι θα πέταγε την σκούφια της με τον χορό! Κι άλλα όνειρα της χήρας... Τι μου είπε το σκασμένο όταν της ανακοίνωσα πως το μάθημά μας θα ήταν διαφορετικό και ευχάριστο; Κρατηθείτε... Κατσούφιασε και με ρώτησε: "Δηλαδή, κυρία, σήμερα δεν θα κάνουμε τεστ"; (την ετοιμάζω για Delf κι έχει λυσσάξει να γράφει τεστ κι ας έχω εξαντλήσει ό,τι κυκλοφορεί σχετικό στον πλανήτη!) Της απαντώ λοιπόν:" Όχι, γλυκό μου, σήμερα θα κάνουμε κάτι πάρα πολύ όμορφο και ευχάριστο"! Ε, Μπαινάκης και Βγαινάκης...Ακόμα μεγαλύτερη θλίψη στο πρόσωπο, ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση! Στο μεταξύ, δεν είχα προλάβει καν να της περιγράψω τι ήταν αυτό που θα κάναμε. Πατάω λοιπόν κι εγώ μια φωνή "Να σου πω, χρυσό μου, δεν γίνεται να κόβεις έτσι άπονα τα φτερά της δασκάλας"! (εγώ έιμαι αυτή, για να μην ξεχνιέστε).
Τέλος πάντων, με τα πολλά, έγινε το δικό μου, αν και η χαρά μου είχε ήδη εξανεμιστεί. Κι η πιτσιρίκα το διασκέδασε, κι ας αντιστράφηκαν οι ρόλοι με το ξενέρωμα στη μούρη τη δική μου πλέον...
Σήμερα θα της πάω τεστ για να δει τη γλύκα! Όσο για εσάς.....

Τρα(γικά)λαλαλαααααα!

Σήμερα θα σας τραγουδήσω με την αηδονίσια φωνούλα μου ένα τραγούδι που όλοι σας ξέρετε, μια που παίζει στο ραδιόφωνο πιο συχνά κι από συχνά και είναι μεγάλη επιτυχία χρόοοονια τώρα!

(ρυθμικά παλαμάκια για support)
Αγαπώ τον εαυτό μου, θέλω να μ'αγαπάς/ Όταν είμαι πεσμένη σε θέλω από πάνω μου (γκουχ!)
Ψάχνω τον εαυτό μου, θέλω να με βρεις/ ξεχνώ τον εαυτό μου, θέλω να μου τον θυμίζεις
(refrain) Δεν θέλω κανέναν άλλον/ όταν σε σκέφτομαι αγγίζομαι (ξαναμανά-γκουχ!)
Ωωω, δεν θέλω κανέναν άλλο, Ωωω όχι, ωωω όχι, Ω όχι!

Δεν έχετε καταλάβει ακόμα σε πoιο άσμα αναφέρομαι; Σφάλμα μου που το μετέφρασα, αλλά υπήρχε λόγος. Voilà και το πρωτότυπο:
I love myself, I want you to love me/ When I feel down I want you above me
I search myself I want you to find me/ I forget myself I want you to remind me 
(refrain)  I don't want anybody else/When I think about you I touch myself
Ooh I don't want anybody else Oh no, oh no, oh no 

http://www.youtube.com/watch?v=wv-34w8kGPM

Χα! Τώρα το καταλάβατε ε; Το ρημάδι, είναι άκρως κολλητικό! Δια τούτο και κάθε φορά που το παίζει σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, προτιμώ να τον αλλάζω ή να το κλείνω. Γιατί; Mα απλούστατα γιατί δεν το μπορώ καθόλου! Μου φαίνεται κουτό, σαχλό και χάλια! Κι άντε στην Ελλάδα έγινε επιτυχία γιατί όταν ακούς ένα ξενόγλωσσο τραγούδι δεν δίνεις και πολύ σημασία πάντα στον στίχο, αλλά στις αγγλόφωνες χώρες τι στο καλό σκεφτόντουσαν και το ανεβοκατέβαζαν στα charts; Ξεχνώ νομίζετε το άλλο που λέει "Let me be your underwear, so I can touch you there, and there, and there.."; (ντροπή, αίσχος, ουουουου mοuse!!!)
Φυσικά δεν μπορώ να μην γκρινιάξω για το ότι το σεξ και οι προκλητικές εμφανίσεις, ντύσιμο και στάσεις, έχουν κατακλύσει σχεδόν όλα τα είδη της Τέχνης. Όχι δεν είμαι πουριτανή και δεν εναντιώνομαι στο "γυμνό" γενικότερα, αλλά μου τη δίνει η ξετσιπωσιά και η φθήνια που χαρακτηρίζει την τεράστια πλειοψηφία τη σήμερον, γιατί απλώς πουλάνε εύκολα στους απανταχού λιγούρηδες! Πείτε μου, δεν είναι αλήθεια, πως δεν έχεις μέλλον ως τραγουδίστρια αν δεν έχεις τουλάχιστον διαστάσεις 90-60-90; Αν δεν κουνάς τον ποπό σου σαν την βάρκα κι αν δεν πετάς τα μεμέ και τα μπούτια σου φάτσα-φόρα, τι ελπίδες έχεις να κάνεις πλατινένιο;
Θα κλείσω με την ατάκα της θεάς μουσικής παντογνώστριας κυρίας Γκαγκάκη, σε μια κοπελιά που πέρασε από audition για συμμετοχή στο X-Factor: "Λέγοντας, πες κάτι πιο ροκ, λες Αρλέτα και τη Σερενάτα. Εν έτη 2010 δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο". Και προσθέτω εγώ.. Πέτα, κορίτσι μου λίγο μπούτι και τραγούδα κατιτίς εμπορικό σεξοπορνοδιαστροφικό και σίγουρα θα πας μπροστά! Διότι αυτό σίγουρα πουλάει το 2010 και θα πουλάει και όλα τα προσεχή έτη πιθανότατα.
Εγώ πάλι από τη μεριά μου προτιμώ να μείνω χωμένη στα βαθιά μου μεσάνυχτα. Και θα κλείσω με το τραγουδάκι "μήλο της Έριδος", όχι αυτό με το οποίο ξεκίνησα, αλλά το άλλο το "μπας-κλας" της λατρεμένης  Αρλέτας, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=KijflzCqqL4

Ρίξε, Θεέ μου, μια βροχή, μια βροχή μια δυνατή...

Μπουμ, μπουμ, μπουμ! "Ο Θεός σήμερα σπάει καρύδια"! Έτσι μου έλεγε η μανούλα, όταν ήμουν πιτσιρικάκι, για να μη φοβάμαι τα μπουμπουνητά και τις αστραπές. Και γέμιζε μια ποδιά καρύδια για να σπάσουμε κι εμείς, να κάνουμε παρέα στον καιρό.

Πάντα τον αγαπούσα αυτόν τον καιρό. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά (για σκεφτείτε το, τζάκι, ζεστός καφές ή σοκολάτα για να καλύψουμε όλα τα γούστα, φίλοι, επιτραπέζια κι όλα αυτά πάνω σε μια τεράστια λευκή μαλλιαρή φλοκάτη!). Θα αφήσω όμως τη ρομαντική διάθεση κατά μέρος και θα πιάσω λιγάκι τα επίκαιρα, γιατί μάζεψα πολλά και η βροχή που ρίχνει έξω με εμπνέει.

 Μεθαύριο καλούμαστε πάλι να ψηφίσουμε και ο Θεός κι η ψυχή μας τι θα καταφέρουμε και ποιο θα είναι το αντίκτυπο σ'εμάς και τις ζωές μας, γι'άλλη μια φορά. Ο καθένας μας γνωρίζει τα κακώς κείμενα του τόπου του και ακόμα κι αν 1 ψήφος δεν μπορεί να φέρει μια ικανοποιητική λύση, θα ευχόμουν να μπορούσε τουλάχιστον να μετριάσει το κακό. Φρούδες ελπίδες, θα πουν μερικοί... Είναι τέτοιο το χάος που επικρατεί που ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πότε και αν θα βρεθεί ποτέ ο άξιος να μαζέψει τα αμάζευτα. Η διαφθορά έχει τρυπώσει σε όλους τους τομείς. Χειρότερη όμως από τη διαφθορά είναι η παραίτηση και η αδιαφορία... Η λογική αυτή που υπαγορεύει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να διορθωθεί από τη μονάδα.

Στο ταξί σήμερα το πρωί άκουσα για κάποιο νοσοκομείο που γιατροί, νοσοκόμοι και λοιπό προσωπικό με την πρώτη ευκαιρία κρύβονται σε δωματιάκια εφημερίας και βγάζουν τους οφθαλμούς τους με συνοπτικές ή μη διαδικασίες οι οποίες πολύ συχνά συνοδεύονται από φωνές και βογκητά. Ευτυχώς λείπουν τα τριξίματα από τους σουμιέδες (τα γραφεία, τα φορεία και τα κρεβάτια εξέτασης δεν έχουν τέτοια), γιατί τότε δεν θα μπορούσαν να παραπλανήσουν τους ασθενείς με δικαιολογίες του τύπου "κάποιος έβγαλε τον ώμο του και προσπαθούν να του τον ξαναβάλουν", ή "είναι οι καινούριες τεχνικές κολονοσκόπησης"... Grey's Anatomy και αηδίες! Αλλά ξέχασα, οι προκλητικές συμπεριφορές δεν σχετίζονται πλέον με την έλλειψη πολιτισμού, παιδείας και επιπέδου. Πολύ συχνά ονομάζονται και Τέχνη (Φωτογραφική Έκθεση με τίτλο "Το πήδημα του αναισθησιολόγου"). Θα μου πείτε και σιγά τι έγινε. Εδώ είναι άλλα κι άλλα που πλήττουν τον τομέα της Υγείας, πολύ πιο σοβαρά και ουσιαστικά. Αυτά όμως ήδη τα γνωρίζετε και δεν θα τα αναλύσω..

Έπειτα βλέπω τη βρώμα της Αθήνας, το φοβερό ιστορικό κέντρο που δεν τραβάει πια τους ντόπιους και μάλλον ούτε και τους τουρίστες (τα κεντρικά ξενοδοχεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο), τους ανθρώπους που κοιμούνται στον δρόμο σε τέτοιο βαθμό πλέον που σχεδόν δεν κάνουν αίσθηση, το εμπόριο ναρκωτικών που ποτέ δεν το κυνηγούσαν και θα έλεγα πως τώρα το στηρίζουν κι απροκάλυπτα και τόσα, τόσα άλλα... Υποθέτω μάλιστα πως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα. Έχουμε βαρεθεί να διαμαρτυρόμαστε, να φωνάζουμε, βραχνιασμένοι πια ενώ σε λίγο θα μείνουμε χωρίς φωνή (σε αυτό ελπίζουν χρόνια τώρα). Χρήμα στους Δήμους για να γίνει δουλειά δεν υπάρχει, αλλά οι δήμαρχοι κυκλοφορούν με mercedes και οι υποψήφιοι μοιράζουν 50ευρα για να εκλεγούν, με τη βεβαιότητα πως αυτά που θα τσεπώσουν μετά, θα αποζημιώσουν και με το παραπάνω τις μικρές οικονομικές απώλειες που μπορεί να χρεωθούν στον αγώνα. Αν βεβαίως, κι αυτά τα 50ευρα δεν τα έχουμε πληρώσει ήδη ως Έλληνες φορολογούμενοι..

Πολύ γκρίνιαξα ε; Ε κάποτε έπρεπε να το κάνω κι εγώ. Γιατί με τρομοκρατεί να βλέπω παιδιά του Γυμνασίου, που θα έπρεπε να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα και τα παιχνίδια τους, να συζητούν κι αυτά για την Οικονομική Κρίση. Μα αλήθεια, αυτούς εκεί πάνω δεν τους αγγίζει τίποτα; Μα τίποτα;

Θα ήθελα, λοιπόν, να βρέξει. Να βρέξει τόσο πολύ, τόσο δυνατά που να μπορέσει να παρασύρει όλη αυτή τη βρώμα που μας κυβερνά και μας πνίγει χρόνια τώρα. Να βρέξει έναν χείμαρρο, ένα μικρό κατακλυσμό όπου ένας σύγχρονος Νώε θα κρατήσει έξω από την Κιβωτό του όλη αυτή την πολιτική σαβούρα, γιατί ποιος δεν θα ωφεληθεί αν εξαλειφθεί αυτό το σιχαμερό είδος;

Αντ'αυτού όμως το μόνο που βλέπω είναι ποτάμια λασπερά, αποτέλεσμα των φραγμένων φρεατίων... Και είμαι σίγουρη πως κανείς νέος Δήμαρχος δεν θα διορθώσει αυτή την εικόνα...

http://www.youtube.com/watch?v=t6wrEPodMI0

Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας!

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε ανάποδα. Σηκώθηκα νυσταγμένη, κουρασμένη (η λέξη "εξαντλημένη" μάλλον είναι πιο σωστή) και με έναν εγκέφαλο σε μορφή gelo. Η προηγούμενη μέρα ήταν πολύ ζόρικη και σαν να μην έφτανε αυτό, όλο το βράδυ στον ύπνο μου έκανα διακανονισμούς με έναν συνάδελφο που ήταν, λέει, άρρωστος, για το πού θα του παραδώσω το άλογό του (ντόινκ!) και πώς θα καταφέρω να το χωρέσω στο ασανσέρ της πολυκατοικίας του. Κι όταν πλέον συνεννοηθήκαμε, μια γριά που δεν είχε συγγενείς αποφάσισε να μου αφήσει κληρονομιά μια και μοναδική βρύση και μου έδινε οδηγίες και κωδικούς για να μπορώ να την χρησιμοποιήσω!. Κοινώς, κάποια καμένα εγκεφαλικά κύτταρα αποφάσισαν να δηλώσουν το παρόν, προσπαθώντας να πάρουν με το μέρος τους κι άλλα εγκεφαλικά κύτταρα, που πάλεβαν να αντισταθούν σθεναρά αλλά μάλλον χωρίς μεγάλη επιτυχία. Πώς λοιπόν να σηκωθώ ξεκούραστη και τρισευτυχισμένη μετά από όοολη αυτή τη νυχτερινή ταλαιπωρία;

Και μια που μιλήσαμε για εγκεφαλικά κύτταρα, για πείτε μου, ποια είναι η καλύτερη τροφή για τον εγκέφαλο; Ναι, ναι, σωστά το σκεφτήκατε, η ζάχαρη! Και ποια είναι η πιο συνηθισμένη σε όλους μας "τόνωση" εγκεφαλική ή μη, "παρηγοριά" και "υποκατάστατο"; Καταλαβαίνετε πού το πάω ε; Δείτε και την εικόνα για μερικά hints! :-p; Μα φυσικά η σοκολάτα! Έχεις πήξει με διάβασμα, λογιστική χαρτούρα, δημόσιες υπηρεσίες; Δεν σε ικανοποιεί ο/η γκόμενος/-α; Κάποια στιγμή σε παρατάει (αυτός/-η που πριν δεν σε ικανοποιούσε); Ε και; Όλα αυτά δείχνουν μικρά κι ασήμαντα αν έχεις μερικά κομμάτια σοκολάτα! Κυριολεκτικά, το πιο γλυκό κομμάτι στη ζωή μας (το έψαξαν καλά οι διαφημιστικές, όχι αστεία)! Φέρτε στο μυαλό σας τη στιγμή εκείνη που ένα τέτοιο κομματάκι λιώνει αργά μέσα στο στόμα- ΗΔΟΝΗ! Το φανταστήκατε; Ε τώρα ξεφανταστείτε το. Διότι η καμένη μέρα συνεχίζεται.

Φτάνοντας στο γραφείο και ανοίγοντας τον υπολογιστή μου (έπειτα από 4 αποτυχημένες προσπάθειες με λανθασμένους κωδικούς :-p )είχα την ευτυχία να διαβάσω ένα άρθρο της Ναυτεμπορικής για το γλυκό αυτό έδεσμα, που το τοποθετούσε στα είδη προς εξαφάνιση (μαζί με τα γαϊδούρια και τους ελέφαντες). Δεν με πιστεύετε; Κακώς! Η πηγή του κακού; Μα φυσικά το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των πάντων. Γιατί όπως καταλαβαίνετε  τα κακαόδεντρα μπορούσαν μέχρι πρότινος να καλύψουν ικανοποιητικά  τις ανάγκες της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά μετά έμαθαν τη σοκολάτα και οι Κινέζοι με τους Ινδούς και κάπου εκεί άρχισε να χαλάει το πράγμα. Πόσο κακάο να βγάλουν πια τα καημένα τα δεντράκια; Γονάτισαν! Το αποτέλεσμα; Σε λίγα χρόνια (ας μη με αξιώσει ο Κύριος να το ζήσω και αυτό, πόσο να αντέξει η αδύναμή μου καρδιά...) η τιμή της σοκολάτας θα εκτιναχθεί στα ύψη τοποθετώντας το προϊόν ανάμεσα στα υπόλοιπα είδη πολυτελείας (βλ. χαβιάρι Beluga και σαμπάνια  Heidsieck vintage 1907). Για εμάς τους κοινούς θνητούς δε, θα κυκλοφορούν φθηνές απομιμήσεις του είδους (κι εδώ θα μνημονεύσω τους Κινέζους που αφενός είναι υπεύθυνοι για το σοκολατένιο μπάχαλο, αλλά αφετέρου είναι οι θεοί της απομίμησης!) που μετά βίας θα θυμίζουν τη γεύση της πραγματικής σοκολάτας (ήδη θρηνώ για τη Valrhona που δεν πρόλαβα να καταναλώσω στο τελευταίο μου ταξίδι στο μουχλιασμένο Βέλγιο..).

Κι επειδή πολύ μακρηγόρησα και ο χρόνος είναι χρήμα, και η οικονομική κρίση επηρέασε και το δικό μου πορτοφόλι και χωρίς σοκολάτα δεν νομίζω πως μπορώ να ζήσω, σας χαιρετώ για να κάνω μια ταχύτατη επιδρομή στο περίπτερο της γειτονιάς πριν με προλάβουν οι εξελίξεις! Γιατί, μην ξεχνάτε, ο εγκέφαλός μου σήμερα χρειάζεται παρηγοριά και το σώμα μου τόνωση για να μπορέσω να παλέψω και σήμερα για τον άρτο τον επιούσιο! :)

Hurts- Πονάει αυτή η ακύρωση...

Τους άκουσα πρώτη φορά από έναν φίλο στο Facebook. Με μόλις ένα single στο ιστορικό τους, όταν κυκλοφορούσαν στο youtube τα live βιντεάκια τους, cover ή μη. Κάτι το στυλ (ντύσιμο και στήσιμο) κάτι η ενδιαφέρουσα φωνή του Theo Hutchcraft, το μυστηριώδες βλέμμα και οι ατμοσφαιρικές μελωδίες μου τράβηξαν αμέσως την προσοχή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως υπάρχει μια έντονη ομοιότητα με τους  Duran Duran ("Ordinary world", "Come Undone") και γενικότερα με την καλή αγγλική ποπ μιας άλλης εποχής. Η δεύτερη σκέψη ήταν πως αυτά εδώ τα αγόρια είναι από τις πολύ ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις, σε μια περίοδο που γενικώς δεν λείπουν οι εκπλήξεις, αλλά δεν είναι σχεδόν ποτέ ευχάριστες!

Για να μην τα πολυλογώ, αποφάσισα να τους παρακολουθήσω και δικαιώθηκα (!) διότι όταν πλέον πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο τους ολοκληρωμένο album με τίτλο "Happiness" τα κομμάτια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο! Κι έρχεται αυτή η σπουδαία μέρα που ανακοινώνεται πως έρχονται στην Ελλάδα για 2 μοναδικές εμφανίσεις, μια στην Αθήνα κι άλλη μια στη Θεσσαλονίκη (12 και 13 Νοεμβρίου) και σκοτώνομαι στην κυριολεξία να εξασφαλίσω κι εγώ ένα εισιτήριο.

Τόσες μέρες δεν ξέρω αν άκουσα κάτι άλλο εκτός από αυτούς, σαν τα 15χρονα κοριτσόπουλα κι εγώ, ευτυχισμένη και κάνοντας επανάληψη, για να είμαι έτοιμη για τη μεγάλη μέρα! Κι ενώ πλέον μετρούσα τις μέρες ανάποδα (4 και σήμερα, 3 και σήμερα...) μας ήρθε ανακοίνωση πως το αγόρι με την κελαριστή φωνή έπαθε ωτίτιδα (!) και θα πρέπει να ακυρωθεί η συναυλία! Νέα ημερομηνία, η 25η Μαρτίου του Σωτήριου Έτους 2011.

Να είναι καλά το παιδί, δεν λέω, αλλά πώς θα αντέξω εγώ μέχρι τότε, αγαπητοί μου;!; Σαν να με στήσανε σε ραντεβού εν μέσω βροχής και ακόμα χειρότερα! Θέλοντας και μη, μάζεψα τα κομμένα φτεράκια μου, σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού μου ένα δάκρυ (ουου, πολύ ποιητικό!), έβαλα υπενθύμιση στο κινητό μου για την Εθνική μας εορτή και αποφασισμένη να περιοριστώ μόνο στα τυπικά τηλέφωνα με τους φίλους Βαγγέλιδες και Βαγγελίτσες εκείνη τη μέρα, ξαναρχίζω την επανάληψη τραγουδώντας έξω φωνή "Don't let go, never give up it's such a Wonderful Life"!
http://www.youtube.com/watch?v=1TB1x67Do5U

(Photos from: http://www.informationhurts.com/gb/home/ )

Hello World!

Μέρες τώρα επεξεργάζομαι το ένα, διορθώνω το άλλο, ψάχνω τα χρώματα που μου ταιριάζουν περισσότερο, την διάταξη που μου αρέσει πιο πολύ, αλλά τίποτα δεν μου κάθεται σωστά. Μια απόφαση πήρα κι εγώ να ανακατωθώ στον κόσμο του blogging και μετά από τόοοσα χρόνια χρήσης των υπολογιστών, νιώθω ξαφνικά πρωτάρα! Αρχικά έπρεπε να αποφασίσω αν θα επιλέξω ανάμεσα στο blogspot ή το wordpress (την επιλογή μου τελικά την διαπιστώνετε) και στην πορεία να ερμηνεύσω όλα τα κουμπάκια που υποτίθεται θα με έφερναν πιο κοντά στο όνειρο (λέμε τώρα…). Κακός μπελάς! Πρώτο εμπόδιο οι γλώσσες (μεγάλη ιστορία, είχα να παλέψω με φλαμανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ελληνικά και κινέζικα), μετά η “ορολογία” και τέλος το μυαλό μου και η φοβερή τελειομανία του.Τι τίτλο θα βάλω εδώ, με τι θέμα θα ξεκινήσω, το username που επέλεξα αν και πόσο με εκφράζει κι ένα σωρό άλλες χαζομάρες.

Εν τέλει εγκατέλειψα- όλα θα γίνουν αργά και με τη σειρά τους. Άλλωστε η πρώτη μου σκέψη (και σε αυτήν θα παραμείνω) ήταν να το διασκεδάσω με αυτό το καινούριο παιχνίδι, ξεκινώντας συζητήσεις με φίλους, γνωστούς-και γιατί όχι;-και αγνώστους για σκέψεις καθημερινές.

Καλή μου (/μας) αρχή λοιπόν, και εις άλλα με υγεία!